Ἤδη μικρὸν μετὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Βασιλείου ἐδημοσιεύθη ὑπὸ τὴν τότε Βαυαρικὴν Ἀντιβασιλείαν τὸ περὶ συστάσεως Σχολείου Ψαλτικῆς νομοθετικὸν Διάταγμα τῆς 26 Ἰανουαρίου 1837. Διὰ τούτου πρὸς τῇ ἱδρύσει τοῦ περὶ οὗ ὁ λόγος σχολείου ἀνετίθετο εἰς τὸ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὑπουργεῖον «νὰ ἐνεργήσῃ τὴν σύστασιν Ἐθνικῆς Μουσικῆς Ἑταιρίας πρὸς διάδοσιν μουσικῶν γνώσεων εἰς τὸ ἐσωτερικὸν καὶ ἐν ταὐτῷ πρὸς βελτίωσιν τῆς εἰς εὐσέβειαν τόσον συντελούσης ἐκκλησιαστικῆς ψαλτικῆς, ὥστε ν’ ἀναγεννηθῇ πάλιν ὁ περὶ μουσικῆς ζήλος των παλαιῶν Ἑλλήνων». Ἀλλ’ ἡ μὲν σύστασις τοῦ Σχολείου τῆς Ψαλτικῆς περιωρίσθη τότε εἰς τὸν διορισμόν, ὡς διδασκάλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, τοῦ Ζαφ. Λ. Ζαφειροπούλου μετά τινος βοηθοῦ του ἐν τῷ Διδασκαλείῳ Ἀθηνῶν, ἐν ᾧ ἐδικαιοῦντο ν’ ἀκροῶνται αὐτῆς, πλὴν τῶν μαθητῶν τοῦ Διδασκαλείου, καὶ πάντες οἱ βουλόμενοι νὰ διδαχθῶσι τὴν μουσικήν. Οὐδεμία δ’ ἔκτοτε πρόνοια ἐλήφθη ὑπὸ τοῦ ὑπουργείου τῶν Ἐκκλησιαστικῶν περὶ ἱδρύσεως Ἐθνικῆς Μουσικῆς Ἑταιρίας.
Μόλις μετὰ δεκαετηρίδας πολλάς, ἤτοι τῷ 1873, συνεστάθη ἐν Ἀθήναις τῇ πρωτοβουλίᾳ ἰδιωτῶν εἷς Ἐκκλησιαστικὸς Μουσικὸς Σύλλογος, ὅστις ὅμως κύριον σκοπὸν προέθετο τὴν ὑποστήριξιν τῆς γνησίας Βυζαντιακῆς μουσικῆς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν ναοῖς καὶ τὸν ἐξοστρακισμὸν ἐκ τούτων τῆς λεγομένης τετραφώνου Εὐρωπαϊκῆς μουσικῆς, ἤτις ἤρξατο ἔκτοτε παρεισαγομένη καὶ ἐν Ἑλλάδι ἔκ τινων ὀρθοδόξων
