Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—85—
Φέρει μὲ τ’ ἄνθη της τὴν καρδίαν!
Τὸ τελευταῖον ὁ Χάρων ἤδη
Εἰς τὸν υἱὸν φίλημά του δίδει.[1]
Ὡς αὐλητρίδος ἥτις κωμάζει,
Τοῦ Πελοπίδου κλάδος σκιάζει
Τὸ λάμπον μέτωπον, καὶ ἡ χείρ του
Τὸ ξίφος κρύπτει ἐντὸς τῆς μύρτου.
Μόνος ὁ τύραννος ἐνῷ σπεύδει
Ἡ Μοῖρα, ὕπνον λήθης καθεύδει.
Καθὼς ἐκεῖνος ὅστις δὲν σέβει
Θεὸν, ᾀείποτε δ’ ἐπὶ χλεύῃ
Προφέρει τ’ ἅγιον ὄνομά του,
Ἕως ὁ Ἄγγελος τοῦ θανάτου
Ἐκπλήξῃ πρώτην φορὰν κ’ ἐσχάτην
Τὸν λήθαργόν του, ἀλλὰ εἰς μάτην,
Διότι ἤδη μ’ ὀδόντων κρότους
Τὸν προσκαλεῖ ὁ Πατὴρ τοῦ σκότους·
Καὶ οἱ μωροὶ τύραννοι καὶ δεσπόται
Τότ’ ἐξεγείρονται μόλις τότε,
Ὅταν καὶ θρόνον κ’ ἐλπίδας πάσας
Ὁμοῦ ὁ στρόβιλος συναρπάσας,
Ἀφήσῃ ἄγνωστον καὶ τὸν τόπον
Αὐτῶν εἰς ἔρευναν τῶν ἀνθρώπων!
- ↑ Εἷς τῶν μετὰ Πελοπίδου ἐν Θήβαις συνωμοτῶν
