Ὡς μετὰ ὄμβρον καὶ πολὺν χειμῶνα, ἐκ πυθμένος
Ὁ Τίβερις κατέρχεται θολὸς, ἀγριωμένος,
Καὶ τὰς ἀκτάς του ἀπειλεῖ, καὶ τὰς ἀκτάς του δέρει,
Διότ’ ὑπὲρ τὰ ὑψηλὰ δὲν δύναται νὰ φέρῃ
Ἀπέννινα τὸ ῥεῦμά του, ἢ νὰ τὰ διαῤῥήξῃ,
Καὶ μέγας προχυθεὶς, στρατοὺς καὶ στρατηγοὺς νὰ πνίξῃ!
Ἐκεῖ εἰς τοὺς εὐδαίμονας ἀγροὺς τῆς Λομβαρδίας
Τὰ νῶτα στρέφουν οἱ αἰσχροὶ στρατοὶ τῆς τυραννίας,
Τὰ νῶτα εἰς τὸν φοβερὸν τῆς Ἰταλίας Ἄρην.
Ὁ Πίος χέει ἐπ’ αὐτοῦ τὴν ἱεράν του χάριν.[1]
Θεοῦ ὁ νέος Μωϋσῆς παραγγελίας ἔχει,
Καὶ ἂν δὲν κάμνῃ θαύματα, καὶ μάννα ἂν δὲν βρέχῃ.
Ἀλλ ἂν δὲν εἶδεν εἷς Χωρὴβ τὴν καιομένην βάτον,
Εἶδε τοὺς δούλους ἀδελφοὺς αὐτοῦ· τὰ δάκρυά των
Συνανεμίχθησαν ὁμοῦ, πρὶν ἀναβῇ τὸν θρόνον,
Τὸν θρόνον ὅπου πρὸ αὐτοῦ διὰ μακρῶν αἰώνων
Ἡ σκληροκάρδιος τρυφὴ, ἡ ἀναιδὴς κακία,
Ὁ τύφος, ὁ ἐγωϊσμὸς, ἡ δεισιδαιμονία
Ἐδέσποσαν ὑπὸ σεμνὸν ἀρχιερέως σχῆμα
Δοῦλον λαὸν ὅστις αὐτὰς τὰς μάστιγας ἐτίμα.
Νεάπολις, Νεάπολις! εἰς τὰς ἀκτάς σου ποία
Ζοφώδης νὺξ καὶ οἰμωγὴ ἀνθρώπων ἀπαισία;
Μὴ τὸ βαθὺ Βεσούβιον ἐκ νέου ἐξεῤῥάγη,
- ↑ Ὁ νῦν Πάπας εἶχε κατ’ ἀρχὰς φανῆ εὐνοϊκὸς εἰς τὴν ἀναγέννησιν τῆς Ἰταλίας, εἶτα δὲ μεταγνοὺς κατέστη ὁ ἄσπονδος αὐτῆς ἐχθρός.
