Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/92

—84—

Εἰς ζωὴν μίαν καθῃμαγμένη
Μ’ αἷμα τὰ πρόσωπα ὅλων ῥαίνει.
Πᾶσα τοῦ σκήπτρου των νεῦσις θραύει
Τὸν Νόμον· πᾶσα πρᾶξίς των βλάβη.
Εἰς τὰς ἡμέρας αὐτὰς τὰς βίας,
Τὰς τελευταίας τῆς τυραννίας,
Ὁ λαὸς σύννους σιγᾷ καὶ φρίσσει,
Ὡς ὅτ’ ὑπ’ αὔρας πρῶτον ῥιγήσῃ
Θάλασσα. Οὕτω προτοῦ ὀρθία
Πνεύσῃ νεφόθεν ἡ τρικυμία,
Φέρουσα νύκτα πολλὴν, ῥαγδαῖον
Ὕδωρ καὶ μέγεθος λιτριαῖον
Χαλάζης, σύμπας αἰθὴρ καὶ πόντος
Σιγᾷ, τὴν γῆν δὲ ὡς ὠχριῶντος
Θανάτου ὄψις ἔβαψε πᾶσαν·
Ἀλλ’ αἰφνιδίως ὑπαιθριάσαν
Τὸ νέφος ῥήγνυται· ἐλευθέρα
Νέμεται πόντον καὶ γῆν κ’ αἰθέρα
Ἡ μακρὰ θύελλα, ὁ δὲ πόλος
Μ’ ἀστραπῶν φλόγα καίεται ὅλος!
Εἰς τὰς ἡμέρας τοῦ πεπρωμένου
Ἐκείνας οὔτε τοῦ ποθουμένου
Προσώπου θέλγουν τοὺς ἄνδρας κάλλη,
Οὐδὲ τὸ κέρδος, οὐδ’ ἡ κραιπάλη.
Μόνον του ἔρωτα καὶ φροντίδα
Ὁ καθεὶς ἔλαβε τὴν Πατρίδα,
Κ’ εἰς τὸν βωμόν της πρώτην θυσίαν