Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—74—
Πῶς νὰ διέλθῃ τὴν πικρὰν
Τοῦ βίου του πορείαν,
Ἁπάσης ἡδονῆς μακρὰν,
Εἰς φύσιν κείμενος νεκρὰν
Κ’ εἰς νύκτα αἰωνίαν;
Πῶς νὰ ἀκούῃ τὰς τρανὰς
Φωνὰς τῆς εὐθυμίας,
Τοὺς κώμους, τὰς ἑσπερινὰς
Πλήρεις γελώτων ἡδονὰς
Τῆς νέας ἡλικίας;
Πῶς ν’ ἀνατέλλῃ ἡ αὐγὴ,
Καὶ νὰ μὴ τὴν προσβλέπῃ;
Πῶς ἔαρ ν’ ἀπολαύ’ ἡ γῆ,
Καὶ τ’ ἄνθη της τὰ δροσαυγῆ
Ἐκεῖνος νὰ μὴ δρέπῃ;
Ὦ Πάτερ, εὔσπλαγχνος φανοῦ,
Καὶ δός του τὴν ὑγείαν.
Κ’ εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ταπεινοῦ
Ἐμοῦ καὶ τέκνου σου κοινοῦ
Δὸς τὴν παρηγορίαν!
Ἔχεις (τί σοι ἐπιπροσθεῖ;)
Τὴν δύναμιν μεγάλην·
Ὁ οὐρανὸς ἂν σκοτισθῇ,
Ὁ Ἥλιος ἐὰν σβεσθῇ,
Σὺ τὸν ἀνάπτεις πάλιν!
