Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—73—
Ὁ ἀρετῶν ἐγὼ γυμνὸς
Ἐγνώρισα ἐκεῖνον·
Ἦτον ὡς ἄγγελος σεμνὸς,
Ἥμερος δὲ ὡς ὁ ἀμνὸς,
Ἁγνὸς δὲ ὡς τὸ κρίνον.
Κ’ ἐδείκνυε πῶς ἐκτραφεὶς
Ὁ κύκνος οὗτος μέλλει,
Ὀρφεὺς ποιήσεως σοφῆς,
Νὰ ψάλῃ ᾄσματα τρυφῆς,
Καὶ ἁρμονίας μέλη.
Τέρψις του νῦν οἱ στεναγμοὶ,
Τὰ δάκρυα τρυφή του.
Ἀφότου, ὢ πικρὰ στιγμή!
Ὠρφάνευσαν οἱ ὀφθαλμοὶ
Φωτὸς οἱ χαρωποί του,
Νὰ κλαίωσι νυχθημερὸν
Ἡ δύναμις τοὺς μένει,
Ὡς ἄντρα σκοτεινὰ, νερὸν
Ὅθεν ἐκρέον ζοφερὸν
Τὸ ἔδαφος ὑγραίνει.
Καὶ ἔχει δίκαιον, Θεέ!
Διότι νέος ἦτον,
Κ’ αἱ τῶν ὀμμάτων του, οὐαί!
Κόραι ὑπῆρχον ἀγλααὶ
Καθέδραι τῶν χαρίτων.
