Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/75

—67—

Ὑπὸ τὸν ζυγὸν ἡ μία πάντοτε κεκυρτωμένη·
Πάντοτε τὸ μέτωπόν της βρέχει δουλικὸς ἱδρώς.
Ὕβρεις, αἰκισμοὺς, τὰ πάντα δέχεται καὶ ὑπομένει
Μὲ ἀπάθειαν Βραχμᾶνος Γυμνοσοφιστοῦ ἀνδρός.
Καὶ ἀνίκανος τὸν βίον ν’ ἀπολαύσῃ τὸν παρόντα,
Ὀνειρεύεται μελλόντων κόσμων ἀγαθὰ ἀπόντα.

Καὶ εἰς σὲ, Εὐρώπη, ἄστρον τῶν ἐθνῶν, κ’ εἰς σὲ ἀκόμα
Τὴν λαμπρὰν, τὴν ἐλευθέραν, τὴν λογίαν, τὴν σοφὴν,
Διακρίνει τοῦ ἐμπείρου λάμψιν κίβδηλον τὸ ὄμμα.
Ὄχι! εἰς τῆς Τυραννίας τὴν Γοργόνειον μορφὴν
Πώποτε δὲν προσηρμόσθη πρὸς ἀπάτην τῶν νηπίων
Τῆς ἐλευθερίας τόσον προσφυῶς τὸ προσωπεῖον!

Ὅστις, ὦ Ἑλλὰς, σὲ εἶδεν εἰς τῆς δόξης σου τὸν θρόνον,
Ὅτε ὁ ἀστὴρ τῆς Σπάρτης ἔλαμπε καὶ Ἀθηνῶν,
Δὲν ἐμπόρει νὰ πιστεύσῃ ὅτ’ εἰς τὴν ῥοὴν τῶν χρόνων,
Δούλη ἔμελλες νὰ μείνῃς ταπεινὴ τῶν ταπεινῶν.
Κ’ ὅστις τὴν κατάπτωσίν σου εἶδ’ ἐγγύθεν τὴν μεγάλην,
Δὲν ἐμπόρει νὰ πιστεύσῃ τὴν ἀνεγερσίν σου πάλιν.

Τόσον θεσπεσίως ἦτο λαμπροτάτη ἡ ἡμέρα,
Καὶ τὸ σκότος τόσον μέγα καὶ βαθὺ τὸ ἐπελθόν.
Πλὴν ἀλλὰ ἠγέρθης πάλιν ἐν τῷ κόσμῳ ἐλευθέρα,
Καὶ ὁμοί’ ἀνθρώπου ὅστις τὰ ἐντάφι’ ἀπωθῶν
Σάβανα, εἰς τῶν γνωστῶν του φαίνεται τὴν συνοδίαν
Θάνατον ὑπολαβόντων τὴν μακρὰν λειποθυμίαν.