Ἀλλ’ ἐὰν, Ἑλλὰς, δὲν μέλλῃς ἡ περιφανὴς νὰ γίνῃς
Πρωταθλήτρια ἐκείνη εἰς πᾶν ἔργον εὐγενὲς,
Ἂν σκιὰ Ἑλλάδος μόνον καὶ σμικρὰ ἐν σμικροῖς μείνῃς,
Ἕρμαιον τοῦ ξένου τούτου ἢ ἐκείνου ἀσθενὲς,
Εἴθε μ’ ἤθελες ποτέ σου ἐκ τοῦ τάφου ἀνακύψει,
Εἴθε ἤθελεν ὴ λήθη αἰωνίως σὲ καλύψει!
Ἀλλὰ ὄχι! εἰς τὰ στήθη τῶν υἱῶν σου ψυχὴ πάλλει
Μεγαλόσπλαχνος, γενναία τοῦ ἡρωϊσμοῦ τροφὸς,
Ὅπου τῆς μαγευτικῆς σου φύσεως τὰ θεῖα κάλλη
Ζῶσι καὶ ἀντανακλῶνται ὡς ἐν ὀφθαλμῷ τὸ φῶς,
Ὅπου τῆς έλευθερίας ἡ φωνὴ κωφὴ δὲν μένει,
Ἀλλ’ ἐκ βάθρων τὴν καρδίαν σείει καὶ κατακραδαίνει.
Δούλη ἦτον ἡ πατρίς μου ἀλλ’ ἡ θέα της νὰ φέρῃ
Ἤρκει πάλιν εἰς τὰ στήθη καρποὺς δόξης θαυμαστοὺς,
Καὶ πολλοὶ ἐλευθερίαν ἦλθον ἀπὸ ξένα μέρη
Καὶ ἐθήλασαν πολλάκις εἰς τῆς δούλης τοὺς μαστούς.
Ἀλλοι δὲ τὰς συμφοράς της μέλψαντες ἀξίως μόνον,
Ἔσωσαν τὸ ὄνομά των ἐκ τῆς λήθης τῶν αἰώνων.[1]
Τίς τὰς διεσκορπισμένα θέλει περιλάβ’ εἰς μίαν
Πατρικῆς στοργῆς ἀγκάλην τέκνα μου τὰ εἰς πολλὰς
Χώρας καὶ λαῶν οἰκήσεις; τίς τοιαύτην τὴν καρδίαν
Φέρ’ ὑπὸ τὰ στήθη; οὕτω λέγει ἡ Πατρὶς Ἑλλὰς,
Καὶ τὰ δάκρυα της, πόθου τὰ ὁποῖα πηγὴ τρέφει,
Καταπίπτουσιν ὡς δρόσου σταλαγμοὶ ἀπὸ τὰ νέφη·
- ↑ Ἴσως αἱ εύγλωττότεραι σελίδες τοῦ Σατωβριάνδου, Δελαβίγνου, Βυρῶνος κ.τ.λ. εἶναι ὅπου θρηνοῦσι τὴν δούλην καὶ νεκρὰν κατὰ γῆς κειμένην Ἑλλάδα.
