Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/74

—66—

Καὶ ἡ πότνια ὁπόταν ἀργυρολαμπὴς Σελήνη
Ἐπὶ τῶν λευκῶν μαρμαίνῃ ἐρειπίων εὐμενὴς,
Καὶ ὁ Ἕσπερος σιμά της ἀκτινοβολῇ, γαλήνη,
Δρόσος τόση ἐφ’ ἁπάσης βασιλεύει τῆς σκηνῆς,
Ὥστ’ ἐγγὺς θεοῦ καὶ πνεῦμα ἀποκόσμιόν τι μένει
Ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἐκστάσεις ἐκτενεῖς μεθυσκομένη.

Τόση καὶ μετὰ αἰῶνας τῆς ἐλευθερίας εἶναι
Ἡ ἀδάμαστος μαγεία! Δόξης ζώπυρον μακρὸν
Εἰς τὰ στήθη τῶν ὁρῶντων κεῖνται αἱ ἁπλαῖ ἐκεῖναι
Δημοκρατικαὶ ἐπαύλεις, καὶ οἱ τάφοι τῶν νεκρῶν
Ὑπὲρ πᾶσαν φωνὴν ζῶσαν εὐγλωττότερον λαλοῦσι
Πρὸς τὸν νοῦν ὅστις νὰ ἴδῃ δύναται καὶ νὰ ἀκούσῃ.

Τὸ ἀποδημῆσαν Πνεῦμα ἐξ Ἑλλάδος εἰς σὲ τώρα
ᾬκησε, καὶ ὑπὸ λάμψιν οὐρανῶν διηνεκῆ,
Μὲ γλαυκῶν πτερύγων ἴριν σὲ περισκιάζει, χώρα
Τῶν μακάρων καὶ ὀλβίων, Ἀτλαντὶς Ἀμερική!
Καὶ ἐν σοὶ ἡ παλαιά της ἀρετὴ, ἥτις ὑμνεῖται,
Ἀμυδρῶς κ’ ὡς ἐν ἐσόπτρῳ ἄγαλμα σκιαγραφεῖται.

Ὡς τὸ ἀρτοφόρον δένδρον τὸ ἐντός σου ὡριμάζον,
Ἡ ἐλευθερία ἄρτον ζωῆς φέρ’ ὑγιεινὸν
Εἰς τὰ τέκνα σου, καὶ ὅλας τὰς ἀκτάς σου προσπελάζον
Κῦμα δύω βαθυῤῥόων, ἀχανῶν ὠκεανῶν,
Σὲ χωρίζει ἐξ Εὐρώπης ἔνθεν τῆς παρηκμακυίας,
Κ’ ἔνθεν ἐν τῆς δουλοτρόφου καὶ παλίμπαιδος Ἀσίας.