Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—49—
—Ὦ χρυσαυγεῖς τῆς Ἰωνίας
Ἀκταὶ, τὸ πνεῦμά μου δεχθῆτε·
Σκηναὶ γηΐνου εὐτυχίας,
Ἠλύσιόν μου σεῖς γενῆτε.
Κλεινία μου, παρηγορήσου·
Ἐκπνέω, πλὴν δὲν σὲ ἀφίνω.
Ἀκόλουθος, σκιὰ πιστή σου
Καὶ ζῶσα καὶ νεκρὰ θὰ μείνω.
Ἐὰν εἰς νήνεμον ἑσπέραν,
Σύννους πλανώμενος καὶ μόνος,
Ἀκούσῃς περιπαθεστέραν
Φωνὴν εἰς ἄλση ἀηδόνος,
Βράδυνε, βράδυνε τὸ βῆμα·
Στενάζει δι’ ᾠδῆς πενθίμου
Ὑπὸ τῆς ὄρνιθος τὸ σχῆμα
Τὸν ἔρωτά μας ἡ ψυχή μου.
Ἐὰν εἰς σκοπιὰν θαλάσσης
Περίλυπος ἀγκῶνα κλίνῃς,
Καὶ πρὸς τὰς κυανᾶς ἐκτάσεις
Ὄμμα ῥεμβῶδες διευθύνῃς.
Ἀπὸ τοὺς κόλπους τῶν ὑδάτων
Αἴφνης ὡς ὄναρ θ’ ἀνατέλλω,
Καὶ μὲ τὸν φλοῖσβον τῶν κυμάτων
Ψιθυρισμοὺς γλυκεῖς σὲ στέλλω.
