Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—48—
Τώρα τοῦ Λάτμου ἡ θεὰ σείει
Τὰς σκιὰς, τώρα δειλὴ μηνύει
Ἀκτὶς τὰ τρέμοντα βήματά της
Εἰς τὸν γλυκὺν Ἐνδυμίονά της.
Ἀπὸ τοῦ φίλου παιδὸς τοὺς κόλπους
Τὰ πτηνὰ μόλις μὲ γλυκυμόλπους
ᾨδὰς, καὶ λάμπουσα ἡ ἡμέρα,
Μόλις ἐκείνην θὰ ἀποσπάσουν
Πάλιν τὸν ἔρημον εἰς αἰθέρα,
Καὶ τὰ φιλήματα θὰ κοπάσουν!
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΗΣ ΛΟΓΟΙ.
Ὀλίγον πρὶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου
Τὴν ἔρημον σκηνὴν ἀφήσῃ,
Καὶ θλιβερὰ ὁ φαεινός μου
Ἀστὴρ ἐντὸς τοῦ τάφου δύσῃ,
Ἐπὶ τῆς κλίνης τοῦ θανάτου
Αὐτοὺς μὲ ὄμμα δακρυχέον,
Καὶ δι’ ἀγῶνός της ἐσχάτου,
Τοὺς λόγους εἶπε τελευταῖον.
