Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
-109-
ΛΕΥΚΑΣ Ἠ ΣΑΠΦΩ
«'Eμῷ μαινόλᾳ θυμῷ»
(Σαπφώ.)
Τῆς Ἀσιάτιδος Αἰολίδος
Εἰς τὰς ἀκτὰς καὶ εἰς σὲ τὸ εἶδος
Καλὴ ἐπίσης, ὦ Ἰωνία,
Ἱερῶν ἔστη ποτὲ χορεία
Ἀοιδῶν, μέλος διὰ στομάτων
Κάλλιστον πνέουσα ἀθανάτων,
Ὡς μελαμφύλλων ἐντὸς δενδρώνων
Μουσικῶν ἅμιλλαι ἀηδόνων.
Ἀλλὰ εἰς πάθος, εἰς πῦρ, εἰς γόους
Λιγεῖς, εἰς ἔρωτας πολυθρόους
Πολὺ τοὺς ἄλλους ἐνίκα μία
Πάντας, ἡ θήλεια ἡ Λεσβία.
Τοῦ θνητοῦ μέρους καὶ ἐπιγείου
Αὐτῆς τὰ κάλλη ὡς ἡφαιστείου
Ἐπ' ὄρους θάλλοντες ἦσαν κῆποι,
Ὑφ' οὓς ὁ Ἔρως ἐμυδροκτύπει.
Εἷς θνητὸς, ἄφρων θνητὸς, ἀγκάλας
Κ' ἔρωτ' ἀπέβαλ' ἐκείνης τάλας
Δι' ἣν τρισμάκαρ ὁ αἰὼν ὅστις,
Ἀνταυγασθεὶς ἐκ τῆς λάμψεώς της,
Νὰ εἴπῃ δύναται φιλοτίμου
