Καὶ ταῦτα ἃ νέμεσθε νῦν ὑμεῖς, οὔτε τοσαῦτά ἐστιν, ὥστε ὠφέλειαν ἔχειν τινὰ διαρκῇ, οὔτ’ ἀπογνόντας ἄλλο τι πράττειν ἐᾷ, ἀλλ’ ἔστι ταῦτα τὴν ἑκάστου ῥᾳθυμίαν ὑμῶν ἐπαυξάνοντα.
- (Δημοσθ. Ὀλυνθ. Γ'.)
Ἰδοὺ καὶ πάλιν διὰ σὲ, Ἑλλὰς, πατρίς μου φίλη,
Ἀνοίγονται τῆς Μούσης μου τὰ τεθλιμμένα χείλη.
Εἰς σὲ τὰ πάντα χρεωστεῖ, εἰς σὲ τὴν ὕπαρξίν της,
Καὶ πᾶσαν ἡδονὴν αὐτῆς, καὶ πᾶσαν ἔμπνευσίν της.
Εἰς σὲ λοιπὸν οἱ ὕμνοι της, εἰς σὲ τὰ ἄσματά της,
Κ’ εἰς σὲ τὰ δάκρυά της!
Διότι εἶσαι μόνη, φεῦ! ἐπὶ τῆς ὑφηλίου
Ἀξία ὕμνου ἐνταυτῷ καὶ θρήνου αἰωνίου.
Αἰθερογείτων Ὄλυμπε! ποῦ οἱ σταυραετοί σου;
Ποῦ οἱ ἀνδρεῖοι Κλέπται σου, καὶ οἱ Ἁρματωλοί σου;
Ἀφ’ οὗ δὲν λάμπουν ἀστραπαὶ ξιφῶν εἰς τὰς πλευράς σου,
Ἀφ’ οὗ δὲν πίπτουν κεραυνοὶ ἀπὸ τὰς κορυφάς σου,
Ἀφ’ οὗ ὁ Τοῦρκος ἥσυχος σιμά σου διαβαίνων
Ἐπάνω βλέπει χαίνων
Τὸ ὕψος τῆς ὀξείας σου, αἰθρίας σου χιόνος,
Νὰ ἦσαι ἔπαυσας Διὸς τερπικεραύνου θρόνος!
