Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/106

—98—

Ἀνάλαβε, ὦ γηραιὲ μονάρχα τῶν ὀρέων,
Τὴν πρώτην σου λαμπρότητα, τὸ κλέος τὸ ἀρχαῖον.
Ἀνάδος ἐκ τῶν σπλάγχνων σου καὶ αὖθις πελωρίους
Θνητοὺς, οἵτινες ἔχουσι τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀγρίους,
Τὸ μέτωπον ὑψηρεφὲς, καὶ λάσιον τὸ στῆθος,
Καὶ σιδηροῦν τὸ ἦθος,
Καὶ ἄλλον δὲν γνωρίζουσι θεὸν παρὰ τὸν Ἄρη,
Κ’ ἀρκοῦνται εἰς τὸ εὐγενὲς τοῦ τίτλου, Παλληκάρι!

Φεῦ! φεῦ! ὁ μέγας, ὁ ταχὺς ἐτιθασσεύθη λέων.
Κατέπεσεν ὁ γεραρὸς μονάρχης τῶν ὀρέων.
Αἱ χαῖται πίπτουν χαλαραὶ τῶν ἀνδρικῶν του ὤμων,
Καὶ ὁ θολός του ὀφθαλμὸς δὲν πνέει πλέον τρόμον.
Εὐρεῖαν θέλει ἔκτασιν ὁ ἄνεμος νὰ πνέῃ,
Κ’ ἡ θάλασσα νὰ ῥέῃ·
Ὅταν δὲν ἔχῃ πλέον τι ἡ φλὸξ νὰ ἐπιβόσκῃ,
Συστρέφεται καθ’ ἑαυτῆς, καὶ ἑαυτὴν βιβρώσκει.

Γνωρίζετε τῶν παλαιῶν Περσῶν τὴν καταδίκην;
Τὸν ἄνθρωπον συνέσφιγγον εἰς κεκλεισμένην θήκην,
Καὶ ἄφινον προκύπτουσαν τὴν κεφαλήν του μόνον,
Ὅθεν εἰσήγετο τροφὴ παράγουσα τὸν φόνον.
Ἐκεῖ, ὀρθὸς, ἀκίνητος καὶ μὲ εἰδώλου σχῆμα,
Εἰς τὸ φρικτόν του μνῆμα
Ὁ τάλας ἐναπέθνησκεν ἀγρίως καὶ δυσκόλως,
Εἰς σκώληκας λυόμενος καὶ δυσωδίαν ὅλος.