Ἀνθίμῳ τῷ Ζʹ, ἐν τῇ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐγκρίτῳ ὁμωνύμῳ ἐφημερίδι κατὰ τὸ φθινόπωρον τοῦ 1895, ἐν ἰδιαιτέρῳ δὲ τεύχει κατὰ τὸ ἔαρ τοῦ ἔτους τρέχοντος ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Τυπογραφείῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀδείᾳ τοῦ Αὐτοκρατορικοῦ ὑπουργείου τῆς Δημοσίας Ἐκπαιδεύσεως, φυλάττω δὲ ὡς κειμήλιον τὸ εὐμενέστατον γράμμα τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, δι’ ἧς ἐδέχθη τὴν ἀφιέρωσιν. Οἱ ἐν Ἰταλίᾳ δὲ φίλοι μου ἀπέστειλαν τὴν ἰταλικὴν ἔκδοσιν τῆς περὶ ἧς ὁ λόγος πραγματείας μου εἰς πολυπληθεῖς φίλους καὶ γνωρίμους αὑτῶν, κατέχοντας ὑψηλὰς ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις, οἷοι ὁ ἐν Ρώμῃ πρεσβευτὴς τῆς Α. Α. Μεγαλειότητος τοῦ Σουλτάνου Μαχμοὺτ Νεδὶμ Βέης, πολλοὶ ὑπουργοὶ τῆς Ἰταλίας καὶ πλεῖστοι ἄλλοι τῶν ἐν τέλει καὶ εἰς σπουδαίους συλλόγους ἰδίως τῆς Ἰταλίας, Γαλλίας καὶ Ρωσίας, διὰ νὰ γνωσθῇ τὸ ζήτημα τῶν σκαφάνδρων. Ἐγένετο δὲ καὶ εὔφημος μνεία τοῦ βιβλίου μου ἐν τῷ ἰταλικῷ τύπῳ, ἰδίως ἐν τῷ «Κάφφαρο» τῆς Γενούης, ἐν τῷ ὁποίῳ προηγουμένως ἐδημοσίευσα ἄρθρον περὶ τῆς σπογγαλιείας καὶ τῆς ἐν αὐτῇ καταχρήσεως τῶν σκαφάνδρων. Κατὰ τὸ φθινόπωρον τοῦ ἔτους τρέχοντος μετεκόμισα τὸ ζωτικὸν ζήτημα τῶν σπογγαλιέων εἰς τὴν γείτονα τῆς Καλύμνου, τὴν εὔνομον Σάμον, ἥτις ἔδειξε ταῖς προσπαθείαις μου μεγίστην συμπάθειαν καὶ ὅπου προέβην εἰς τὴν ἐκτύπωσιν τῆς παρούσης πραγματείας ἐν τῷ Ἡγεμονικῷ Τυπογραφείῳ.
Ἐν ᾧ δὲ ἐν Ἰταλίᾳ κατεγινόμην εἰς τὴν ἐκτύπωσιν καὶ διάδοσιν τῆς περὶ ἧς ὁ λόγος πραγματείας μου, ἡ πραγματοποίησις τῆς τόσον ἐπιποθουμένης καταργήσεως τῶν σκαφάνδρων κατὰ τὸν Μάϊον τοῦ παρελθόντος ἔτους ἤδη ὑπεμειδία τοῖς Καλυμνίοις καὶ τοῖς πληθυσμοῖς τῶν λοιπῶν σπογγαλιευτικῶν τόπων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλ’ οἴμοι, μόνον ὑπεμειδία, ματαιωθεῖσα τῇ ἐπεμβάσει ἀνωνύμων τινῶν ὑποστηρικτῶν τῶν σκαφάνδρων, οἱ «Καιροὶ» δὲ τῶν Ἀθηνῶν, πεισθέντες τίς οἶδε τίνι τρόπῳ ὑπὸ τῶν αὐτῶν
