Κατὰ τὰς προτροπὰς τῆς μητρὸς καὶ τοῦ Μητροπολίτου, συνταυτιζομένας μετὰ τῶν ἐνδομύχων πόθων τῆς καρδίας αὑτοῦ, ὁ νεαρὸς διάκονος κατὰ τὸ 1850 ἤρχισε νὰ φοιτᾷ εἰς τὴν Ζωσιμαίαν Σχολήν, ἧς ἀπεφοίτησε μετὰ τοῦ βαθμοῦ ἄριστα κατὰ τὸν Ἰούνιον τοῦ 1856. Μεταβὰς ἕνα μῆνα ὕστερον διὰ Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, ἣν τότε διηύθυνεν ὁ Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Τυπάλδος Ἰακωβάτος Κεφαλλήν, καὶ λαβὼν ἐκεῖ μετὰ πενταετεῖς σπουδὰς τὸ δίπλωμα μετὰ τοῦ βαθμοῦ ἄριστα, κατὰ τὸ 1861 ἐπέστρεψεν εἰς τὰ Ἰωάννινα, ὅπου ἐδίδασκεν ἐν τῇ Ζωσιμαίᾳ Σχολῇ ὑπὸ τὸν γυμνασιάρχην Ἀναστάσιον Σακελλάριον καὶ συγχρόνως μετὰ τοῦ μαθηματικοῦ Σπυρίδωνος Μανάρη τὰ ἱερὰ μαθήματα καὶ ἑλληνικὴν ἱστορίαν, εἰς τὰς δύο δὲ ἀνωτέρας τάξεις τοῦ Κεντρικοῦ Παρθεναγωγείου ἱερά, ἑλληνικὰ καὶ μαθηματικά, ἦν δὲ συγχρόνως καί ἱεροκῆρυξ. Χηρευσάσης οὖν τῆς Ἐπισκοπῆς Παραμυθίας κατὰ τὸ 1869, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐπέστησε τὴν προσοχὴν αὑτῆς ἐπὶ τοῦ ἐναρέτου καὶ μετὰ ζήλου ἐκπληροῦντος τὰ καθήκοντα αὑτοῦ ἱεροκήρυκος καὶ καθηγητοῦ τῶν Ἰωαννίνων, ὅστις τὸν Ἰούλιον τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἐψηφίσθη Ἐπίσκοπος Παραμυθίας, ἐχειροτονήθη δὲ κατ’ ἐντολὴν τῆς Ἱερὰς Συνόδου, ἐπὶ Μητροπολίτου Ἰωαννίνων τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Σωφρονίου, τοῦ νῦν Λέρου Καλύμνου, ἐν τῷ Μητροπολιτικῷ ναῷ τῶν Ἰωαννίνων ὑπὸ τριῶν ἱεραρχῶν, τοῦ Ἄρτης Σεραφείμ, τοῦ Βελᾶς Γερμανοῦ καὶ τοῦ Περιστερᾶς Κυρίλλου.
Τὴν Ἐπισκοπὴν Παραμυθίας ἐποίμανεν ἐπὶ ὀκτὼ ἔτη μέχρι τοῦ 1877, ὅτε μετετέθη, προαχθεὶς εἰς βαθμὸν Μητροπολίτου εἰς τὴν ἐπαρχίαν Αἴνου, εἰς ἣν κατὰ τὸ ἔτος 1885 προσετέθησαν καὶ αἱ πόλεις Δεδεαγάτσ καὶ Φέρραι καί τινα χωρία διὰ Πατριαρχικοῦ Συνοδικοῦ Τόμου. Κατὰ τὸ αὐτὸ ἔτος συνέγραψε πόνημα, ἐπιγραφόμενον «Ἡ θεότης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» καὶ ἐκδοθὲν ἐν Ἀθήναις. Ἐχρημάτισε Συνοδικὸς ἀπὸ τοῦ Μαΐου
