πλοίαρχον Δημήτριον Μπουρλέτσην Σπετσιώτην τέσσαρα θαλασσινὰ παλληκάρια, τρεῖς Καλύμνιοι καὶ εἷς Κρής, ἐναλλὰξ ποιοῦνται χρῆσιν τῶν κοπῶν, ψάλλοντες ᾄσματα ἢ καπνίζοντες. Πληρεστάτη γαλήνη ἤδη περιβάλλει τὸ πλοῖον, ἡ θάλασσα, κάτοπτρον ἀπέραντον, ἀντανακλᾷ τὴν φιλοπάννυχον Σελήνην καὶ τοὺς ἀστερισμοὺς τοῦ Ὠρίωνος καὶ τῆς Ἄρκτου.
» Ὦ νὺξ ἱερά,
ὡς μακρὸν ἵππευμα διώκεις,
ἀστεροειδέα νῶτα διφρεύουσ’
αἰθέρος ἱερᾶς,
τοῦ σεμνοτάτου δι’ Ὀλύμπου».
Αἴφνης μετὰ τὰ μεσάνυκτα ἄρχεται νὰ ψιθυρίζῃ ὁ ἄνεμος πρὸς τὴν θάλασσαν, ἔπειτα νὰ ὁμιλῇ, τέλος δὲ νὰ βοᾷ. Ἀλλ' οἴμοι, εἶνε ὁ Ἀπηλιώτης καὶ οὐχὶ ὁ Ζέφυρος, ἐναντίος ἄνεμος καὶ οὐχὶ ὁ οὔριος. Ἡ θάλασσα ταράσσεται ὁλοὲν περισσότερον, τὸ δὲ σκάφος ἀναγκάζεται νὰ προχωρῇ μετὰ κόπου διὰ τῶν στροφῶν. Εἴμεθα ἤδη παραπλεύρως τὴς Τελένδου, ἀλλὰ τὸ δύσκολον ἔγκειται εἰς τὸ νὰ κάμψωμεν τὸ ἀκρωτήριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ὁ πλοίαρχος, σταθμίσας τὰς δυνάμεις τοῦ πλοίου καὶ τῆς θυέλλης, ἐπιμένει παλαίων κατὰ τῶν στοιχείων τῆς φύσεως. Τότε
«τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διέσχισεν ἴς ἀνέμοιο».
τὸ σχοινίον τοῦ φλόκου καὶ ὁ πλοίαρχος μετὰ τῶν ναυτῶν πλὴν τοῦ κρατοῦντος τὸ πηδάλιον Διονυσίου ὁρμῶσι νὰ δέσωσιν αὐτὸν δι' ἄλλου. Ἡ θύελλα δεινοῦται, σπᾷ ἡ ἀντέννα τοῦ πρώτου ἱστοῦ, συστέλλονται ἤδη τὰ πανία ἀνά μίαν μοῦδαν, τριγυρίζομεν τὰ νησύδρια Νερὰ καὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, παρὰ τοῦ ἐν Βάρι τάφου τοῦ ὁποίου ἔρχομαι κατ' εὐθεῖαν, καὶ ἔτι μίαν φορὰν στρέψαντες πρὸς Νότον, κάμπτομεν βρεχόμενοι ὑπὸ τῶν ἐξηγριωμένων κυμάτων διὰ καλῶς λελογαριασμένης στροφῆς τὸ ἀκρωτήριον καὶ εἰσπλέομεν ἤδη
