Ἦν Ἰανουάριος μὴν τοῦ 1895, ἐπέστρεφον δὲ ἐκ Γενούης εἰς Κάλυμνον, ὅτε τὴν 20 τοῦ ρηθέντος μηνὸς ἔμαθον ἐν Σύρῳ πολυσήμαντον διὰ τὸ Γένος, τὴν Κάλυμνον καὶ ἐμὲ τηλεγραφικὴν εἴδησιν, δηλαδὴ τὴν εἰς τὸν Οἰκουμενικόν Θρόνον ἀνάρρησιν τῆς Α. Πανιερότητος τοῦ Μητροπολίτου Λέρου Καλύμνου κ. Ἀνθίμου, ἐμποιήσασάν μοι βαθεῖαν ἐντύπωσιν, ἐὰν καὶ δὲν ἐγνώριζον ἔτι προσωπικῶς τὸν διαπρεπῆ ἱεράρχην τοῦτον, ἐλθόντα εἰς τὴν Κάλυμνον μόλις πρὸ τριμηνίας. Τὴν ἐπαύριον δέ, ἡμέραν εὔδιον καὶ θερμήν, εὑρὼν ἐν τῷ λιμένι τῆς Σύρου τρεχαντήριον, ἕτοιμον πρὸς τὴν εἰς Κάλυμνον ἀναχώρησιν, ἀπεφάσισα νὰ ἐμπιστευθῶ εἰς αὐτό, πνέοντος οὐρίου Ζεφύρου, ἀντὶ νὰ ἐκλέξω τὴν διὰ Χίου μακροτέραν ὁδὸν μετ’ ἀλλαγῆς ἀτμοπλοίων, ἐλπίζων, ὅτι οὕτω θὰ φθάσω ἐνωρίτερον εἰς τὴν προσωρινὴν ἕδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου.
Ἀναπετάσαντες τὰ ἱστία, ἀνάγομεν εἰς τὸ πέλαγος, περιστοιχούμενοι ὑπὸ τῆς χορείας τῶν Κυκλάδων, ἐγειρουσῶν ἐν τῇ ψυχῇ μου τόσας ἀναμνήσεις. Ὁ Ζέφυρος ἀκολουθεῖ νὰ πνέῃ ἡδέως καὶ ἐπελθούσης τῆς νυκτός, διαυγαζομένης ὑπὸ τῆς δίκερω Σελήνης, ζητῶ τὴν κλίνην πρὸς ὕπνον οὐ χειρότερον ἐκείνου, ὅν ἐκοιμᾶτο ὁ Ὁδυσσεὺς ἐπιστρέφων ἐκ τῆς νήσου τῶν Φαιάκων εἰς τὴν ἀγαπητὴν αὐτοῦ Ἰθάκην. Τὴν πρωΐαν εὑρισκόμεθα μεταξὺ Ἰκαρίας καὶ Ἀμουργοῦ, βλέποντες χορείαν ἄλλων νήσων οὐκ ὀλιγώτερον οἰκείων μοι τῶν Κυκλάδων, ἐπὶ τοῦ ἀνατολικοῦ δὲ ὁρίζοντος φαίνονται καθαρῶς διαγεγραμμέναι ἡ Λέρος καὶ ἡ Κάλυμνος. Ἀλλ’ ἠρέμα ἐλαττοῦται ὁ Ζέφυρος καὶ ἐνσκήπτει γαλήνη. Προχωροῦμεν ὀλίγιστα, πρὸς τὴν φαεινὴν δὲ νύκτα τὰ ὑπὸ τὸν ἔμπειρον
