— Κύριε ἐπιλοχία, αὐτοὶ οἱ κοργιοί....
— Σκασμός! Δὲν ἦλθες διὰ νὰ χύσῃς τὸ αἷμά σου γιὰ τὴν πατρίδα; πρέπει νὰ συνειθίσῃς ἀπὸ τώρα!
Εἶχε δίκαιον. Δὲν ἐπρόκειτο περὶ τοῦ φόρου τοῦ αἵματος;
Εὐτυχῶς τὰ γυμνάσια τοῦ λόχου εἶχον τελειώσει πρὶν μᾶς ἀποτελειώσῃ ὁ λοχίας στὸ τρέξιμο ὑπὸ τὸν ζέοντα ἥλιον, ὅστις μᾶς ἐρρευστοποίει τόσον, ὥστε ὁ φόρος τοῦ αἵματος ἐκινδύνευε νὰ προεξοφληθῆ διὰ τοῦ φόρου τοῦ... ἱδρῶτος.
Αἴ! τώρα πλέον θὰ μὲ χρησιμοποιήσῃ διὰ τὰς ἀνάγκας της ἡ Πατρίς! ἐσκέφθην ἐν ἐμοί.
Ἀλλὰ πρὸ τούτου ἔσχον τὴν τιμὴν νὰ χρησιμοποιηθῶ ὑπὸ τοῦ κυρίου λοχίου, ὅστις μοὶ ἐνεπιστεύετο τὸ λουστράρισμα τῶν ὑποδημάτων του καὶ τὴν μεταφορὰν τῆς κουραμάνας εἰς τῆς ἐξαδέλφης του, τέως παχυσάρκου παραμάνας ἐκ τῆς πολυγύναικος Ἄνδρου.
Πρωΐαν τινὰ ἀνακαλύπτω ὅτι ὁ ὑπολοχαγὸς τοῦ λόχου μου ἦτον ὁ παλαιὸς ἐπιστάτης τῶν κτημάτων τοῦ πατρός μου, ὁ Στρατῆς!
