Ὁ Θεὸς τὸ ἀπηγόρευσε διὰ νὰ μὴ δώσῃ πολλὴν δύναμιν εἰς τὸν Ἀδὰμ οὐδὲ... πολλὴν ἀδυναμίαν εἰς τὴν Εὔαν.
Ἴσως ὅμως καὶ διὰ νὰ μὴν ἀκούῃ καὶ αὐτὸς τοὺς κλαυθμοὺς καὶ ὀδυρμοὺς τῆς Εὔας, διότι ἐν τῇ ἀπείρῳ αὐτοῦ σοφίᾳ θὰ προεῖδε βεβαίως ὅτι πολὺ ταχέως αὕτη θὰ ἔδιδε τῷ συμβίῳ της αἰτίας προκαλούσας τὴν κινητοποίησιν τοῦ ξύλου τῆς γνώσεως.
Μόλις ταὶς ἔφαγεν ἡ Εὔα ἐγένετο ἄλλη ἐξ ἄλλης. Δύο μεγάλα καὶ ὡραῖα δάκρυα ὡς λέγουσιν οἱ ποιηταὶ ἐκυλίσθησαν ἐπὶ τῶν δροσερῶν παρειῶν της· μειδίαμα ἀνεκλαλήτου ἡδύτητος ἐκόσμησε τὴν ὄψιν της καὶ τείνουσα τὰς ἀγκάλας περιέβαλε δι’ αὐτῶν τὸν λαιμὸν τοῦ συζύγου της. Ἡ δὲ τέως βωβὴ καὶ ἄφωνος, ἐπιθέσασα τὰ χείλη ἐπὶ τοῦ στόματός του, ἐψιθύρισε δύο λέξεις μαγευτικάς:
— Σ’ ἀγαπῶ !
Τὰς δύο πρώτας λέξεις, αἵτινες ἐγένοντο αἱ βάσεις ὅλων τῶν γλωσσῶν καὶ ὅλων τῶν διαλέκτων !
Τί λέγουσιν ὅτι ὁ Ἀδὰμ ἀπώλεσε τὸν Παράδεισον μεταχειρισθεὶς τὸ ξύλον τῆς γνώσεως ; Ἀπ’ ἐναντίας ἀπώλεσε τὴν κόλασιν τῆς γυναικείας δεσποτείας καὶ ἐκέρδησε τὸν πραγματικὸν παράδεισον, ἀπὸ τον ὁποῖον ἐβγῆκε τὸ ξύλο, ὡς ἐπαναλαμβάνει ἔκτοτε ὁ λαός.
Ἐπὶ μακροὺς δὲ αἰῶνας οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδὰμ μιμούμενοι το παράδειγμα τοῦ προπάτορός των ἐτήρουν ἀγαθὰς τὰς πρὸς τὴν γυναῖκα σχέσεις των διὰ τοῦ ξύλου τῆς γνώσεως. Αἱ δὲ γυναῖκες ὡς ὕψιστον δεῖγμα ἀφοσιώσεως ἐθεώρουν τὸ ξύλον καὶ διὰ τῆς ἀψευδοῦς τῶν παροιμιῶν γλώσσης ἐξεδήλουν το ὑγιὲς φρόνημά των ἐπαναλαμβάνουσαι ἐν ἐλλείψει αὐτοῦ τὴν ἑξῆς μετὰ παραπόνου καὶ θλίψεως:
Εἰς πολλὰ μέρη τοῦ κόσμου εὐδαίμονα καὶ ζηλωτὰ, ἐξακολουθεῖ ἔτι ἰσχύον τὸ ὡραῖον τοῦτο ἔθιμον, ὅπερ ἡ κατάπτωσις τοῦ ἀνδρὸς συμπαρέσυρε καὶ κατήργησεν.
