Ἡ τέχνη ἐνίκησε καὶ ἐξηυτέλισε τὴν φύσιν. Ἡ τέχνη σήμερον δίδει ὀδόντας εἰς τοὺς νωδούς, ὡραίαν κόμην εἰς τὰς ἀπεψιλωμένας κεφαλάς, καμπυλότερα σχήματα εἰς τὰ ἐπίπεδα στήθη, ῥαδινὸν ἐρύθρωμα εἰς τὰς κοίλας παρειὰς καὶ αἷμα bleu εἰς τὰς διαφανεῖς φλέβας τῶν ἀριστοκρατικῶν γυναίων, διότι τὸ κόκκινον αἷμα κυκλοφορεῖ μόνον εἰς τοὺς βαναύσους ὀργανισμούς, καὶ ὄχι εἰς τὰ λεπτεπίλεπτα σαρκία τῶν δεσποινίδων τῆς ὑψηλῆς τάξεως, τὰ οποῖα θὰ ἐπλάσθησαν ἀναμφιβόλως ἐκ κηροῦ ἢ σιπύου ἤ ἄλλης—δὲν εἱξεύρω ποίας—εὐγενοῦς ζύμης, ὅπως διακρίνωνται ἀπὸ τὰς γυναῖκας τῶν κατωτέρων κοινωνικῶν τάξεων.
Ἡ γλῶσσά των εἶνε εὔστροφος καὶ αἱμύλη, διότι οὐδέποτε τραχύνεται διὰ τῆς βαρβαροήχου έλληνικῆς διαλέκτου.
Πρέπει νὰ ἴδῃς τὸ ὡραῖον ἥμισυ τῆς ἀριστοκρατίας, καὶ νὰ θαυμάσῃς τὴν σύγχρονον γυναῖκα, ἐκλεπτυνθεῖσαν διὰ τῆς τέχνης, καλλιτεχνικωτέραν καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν κηροπλάστων πλαγγόνων τοῦ Μάϊφαρτ.
Ἄλλοτε ὁ κόσμος ἦτο μύωψ ἢ παραβλώψ, ὀπισθοδρομικώτερος καὶ δημάρχου ἀκόμη, διότι ἐτοποθέτει τὴν γυναῖκα παρὰ τὴν ἠλακάτην καὶ τὸ λίκνον τοῦ τέκνου της καὶ παρὰ τὸν ἄχαριν νυκτικὸν σκοῦφον τοῦ συζύγου! Οἴα πεζότης!
Ἤδη ὅμως, νὴ τὴν Πάνδημον, δέον νὰ ὦμεν εὐγνώμονες εἰς τὸν νεώτερον πολιτισμόν, ὅστις προήγαγε—χωρὶς ἐν τούτοις νὰ ἐπαγγέλλεται τὸν προαγωγὸν—προήγαγε τὴν γυναῖκα, τὸ καλλιτεχνικώτερον ἀληθῶς τῶν ζῴων εἰς τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα τῆς ζῳολογικῆς κλίμακος, ἀναγαγὼν συνάμα καὶ τὸν ἄνδρα— ἐννοῶ τὴν ὁμοταξίαν τῶν συζύγων—εἰς τὴν περιωπὴν τῶν βουβάλων.
Οἱ ἀρχαῖοι μάλιστα, οἱ κακεντρεχεῖς, ἠθέλησαν νὰ ἐξουδετερώσωσι τὴν ἀξίαν τῆς γυναικός, ἐκλαβόντες αὐτὴν ὡς σκεῦος ἀπαλλοτριούμενον, ἐνεχυριαζόμενον, ἑκχωρούμενον ὡς νὰ ἧτο ἀγελὰς ἢ πίθηκος.
Οἱ βλᾶκες! Καὶ ἤκουέ τις εἰς τοὺς ἀρχαίους χρόνους τὰς ἑξῆς διαπραγματεύσεις:
