χωρικοὶ μένουσι χάσκοντες ἀκόμη, πρὸ τοῦ θαύματος τούτου...
Παρὰ τὰς πενιχρὰς καλύβας τῶν ἀγροτῶν ὑψοῦνται τὰ πολυτελῆ μέγαρα τῶν πολυταλάντων τιμαριούχων τῆς Κηφισσίας, ὡς ἄλλοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Κορίνθῳ παρὰ τὸν ἄσημον τάφον τοῦ Διογένους ἠγείρετο καλλιμάρμαρος ὀ τάφος τῆς μεταξὺ τῶν ἑταιρῶν ἀριστοκράτιδος Λαίδος, διὰ νὰ πιστοποιηθῇ ὅτι καὶ ἐν τῇ ζωῇ καὶ ἐν τῷ θανάτῳ συναντᾶται ἐνίοτε ἡ ἄγαν ἀκολασία παρὰ τὴν ἄκραν λιτότητα.
Ἀλλὰ μὴ ζήτει τὴν γενεαλογίαν τῶν γηγενῶν εὐπατριδῶν. Μὴ ἐρευνᾷς τὸ ἄγνωστον, ὅπερ μόνον ὡς τοιοῦτον θέλγει.
Τὰ ῥόδα ἐξελίσσονται ἐκ τῆς κόπρου κατὰ τὸν νόμον τῆς συναλλαγῆς τῆς ὕλης καὶ οἰ σκώληκες ζωοποιοῦνται ἐκ τῆς σήψεως μεταμορφούμενοι εἰς χρυσαλλίδας.
Τίς ὅμως ἐσκέφθη νὰ μὴ εἰσπνεύσῃ τὸ ἄρωμα τῶν ῥόδων ἐπὶ τῷ λόγῳ ὃτι τὰ ἁβρά των πέταλα προῆλθον, κατὰ τὴν θεωρίαν τοῦ Δαρβίνου, ἀπὸ κύτταρα περιττωμάτων;
Ἡ ἐξέλιξις σήμερον, ἰδοὺ τὸ πᾶν, φίλε μου! Μεταβάλλει, τὸν βόρβορον εἰς ἔντομα, τὴν κόπρον εἰς ἄνθη, τὰ ἑρπετὰ εἰς δίποδα, τοὺς τενεκέδες εἰς παράσημα καὶ τοὺς μπακάλιδες εἰς ὁμογενεῖς!
Ἐὰν ἡ ἐπιστολή μου φθάσῃ εἰς Ἀθήνας μετὰ πέντε ἡμέρας — ἐκτὸς ἐὰν περιπέσῃ εἰς ξένας — τότε ἐλθὲ τὴν προσεχῆ Κυριακήν.
Έλθὲ νὰ ἴδῃς πῶς ἡ τέχνη ὑπέταξε τὴν φύσιν.
Ἀλλὰ γνωρίζω τὰς ὀπισθοδρομικάς σου ἰδέας. Θέλεις τὴν φύσιν ἀγρίαν ἐν τῇ ῥωμαντικότητι αὐτῆς. Σὺ ἐννοεῖς ψητὸ στὴ σοῦβλα, ὑπὸ τὰ ἔλατα καὶ τὰς πεύκας, εἰς ἀνοικτὸν ὁρίζοντα καὶ μὲ ἀνοικτὴν τὴν καρδίαν, ἐν μέσῳ γελώτων καὶ ᾀσμάτων ἀγαπητῶν φίλων.
Ἀγνοεῖς λοιπὸν ὅτι ὁ πεπολιτισμένος κόσμος σήμερον ὀφείλει νὰ διασκεδάζῃ σιωπῶν καὶ χασμώμενος;
