τοῦ σιδηροδρομικοῦ σταθμοῦ, τότε — πίστευσόν μοι — ἡ μέχρις ἐδὼ μετάβασίς σου θὰ κοστίσῃ πολὺ εὐθηνότερον ἢ ὅσον ἡ ἀπ' Ἀθηνῶν μέχρι Λαρίσσης.
Μὴ λησμονήσῃς ὅμως νὰ φορέσῃς τὸ φρὰκ καὶ τὸν ὑψηλόν σου πῖλον, μὴ τυχὸν ἑκληφθῇς ὡς γελοῖος καὶ ἀνάγωγος ὑπὸ τῶν ἐνταῦθα εὐπατριδῶν.
Αἴ! φίλε μου, ἡ Κηφισσία ἔκαμε προόδους!
Δὲν εἷνε πλέον ἡ ἄξεστος καὶ ἀνεπίπλαστος παρθένος τοῦ Πεντελικοῦ, μὲ τὸ χυδαῖον χρῶμα τῆς ὑγείας εἰς τὰς παρειὰς καὶ τὴν βλακώδη εἰλικρίνειαν εἰς τὸ βλέμμα.
Ἡ φιλόγελως Ἀμαρυλλὶς μετεβλήθη εἰς κομψευομένην τοῦ συρμοῦ δεσποινίδα, περικλείσασα τὴν καρδίαν ἐντὸς στηθοδέσμων, τὴν κόμην ἐντὸς τεχνητῶν ἀνθέων, τὴν γλῶσσαν ἐντὸς γαλλικῶν φράσεων, παραλλάσσουσα ἑαυτὴν ἑκάστοτε πρὸς τὰ τελευταῖα ὑποδείγματα τοῦ Mode Illustré καὶ ἀκκιζομένη ἐρωτοτρόπως, ὡς ἡ κυρία Ταβουλάρη ἐπὶ τῆς σκηνῆς.
Ἐδώ, φίλε μου, συνέρρευσεν ἀπό τινος τὸ ἀφρόγαλα τῆς ἀθηναϊκῆς ἁριστοκρατίας, ἡ προνομιοῦχος δηλαδὴ ἐκείνη τάξις τῶν θνητῶν, ἡ ἔχουσα τὸ προνόμιον νὰ τρώγῃ χωρὶς νὰ ἐργάζηται, νά κοιμᾶται ἀπὸ πρωΐας μέχρι ἑσπέρας καὶ νὰ τελῇ τὰ Έλευσίνεια τῆς νυκτός.
Ἆ! ἡ νὺξ! κρύπτει τόσα θελκτικὰ μυστήρια καὶ μαγείας, καὶ μέχρι λιποθυμίας ἡδυπαθεῖς ἀπολαύσεις, ὥστε πολὺ εὐλόγως οἱ εὐπατρίδαι ἀνέστρεψαν τοὺς ὅρους ζῶντες ὑπὸ τὰ τεχνητὰ φῶτα τῆς νυκτὸς καὶ κοιμώμενοι μακαρίως καθ' ὃν χρόνον ὁ ἄλλος κόσμος, ὁ βάναυσος καὶ μωρὸς, ἐξυπνᾷ, κινεῖται, δρᾷ, ζῇ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας.
Καὶ τί θαυματουργικαὶ χεῖρες αὐταὶ τῶν γηγενῶν εὐπατριδῶν, ὡσεὶ ἦσαν χεῖρες ταχυδακτυλουργῶν ἢ ἐπιτρόπων τῆς ἐν Τήνῳ Εὐαγγελιστρίας. Οἱ ἀγροὶ καὶ αἱ χέρσοι τῶν χωρικῶν ἐγένοντο οἰκόπεδα εἰς τὰς χεῖράς των. Τοὐλάχιστον οἱ
