— Μοὶ δανείζεις μίαν νύκτα τὸ Φάνιον;
— Τὸ παρεχώρησα εἰς τὸν Λυσίμαχον. Σοὶ πωλῶ τὸ Νάννιον.
— Οὔφ! τὸ νωθρόν. Οὐδ' ἀντὶ πλακοῦντος ἀνταλλάσσω αὐτὸ. Ὁ Πτολεμαιῖος ὑπεσχέθη νὰ μοι πέμψῃ περικαλλές τι γύναιον ἐκ τῶν λαφύρων τῆς Συρίας.
Ἐννοεῖς ὅτι αὐτά συνέβαινον ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Κορίνθῳ καὶ οὐχὶ ἐν τῇ σημερινῇ Κηφισσίᾳ, πρὸς Θεοῦ! μὴ συγχύσῃς τὰς ἐποχὰς καὶ τὰ πράγματα!
Σήμερον ἡ γυνὴ δὲν πωλεῖται—σὲ βεβαιῶ,—τοὐναντίον πωλεῖ, πωλεῖ ὅ,τι ἔχει καὶ ὅ,τι δὲν ἔχει ἀκόμη, ἀλλὰ δὲν πωλεῖται.
Ἂν ἄλλοτε ἐχρησίμευεν ὡς ὑπόδημα τοῦ ἀνδρός, σήμερον εὐτυχῶς χρησιμεύει ὡς στέμμα ἀκτινοβολοῦν περὶ το μέτωπον τοῦ συζύγου.
Ἄλλοτε ἦτο ὃν ἀπρόσωπον. Σήμερον τύχῃ ἀγαθῇ κέκτηται πλείονα τοῦ ἑνὸς πρόσωπα, ἂν λάβῃς μάλιστα ὑπ' ὄψιν καὶ τὸ θαυματουργικὸν χημεῖον ... τοῦ καλλυντηρίου της.
Ἦτο δηλαδὴ μῦρον ἢ ἀνθοσμίας τῆς Κύπρου ἐγκαθειργμένος ἐντὸς φιάλης.
Ὁ νεώτερος πολιτισμὸς ἐξεπωμάτισε τὴν φιάλην καὶ οὕτω ἡ εὐωδία καὶ ἡ μέθη ἐξεχείλισεν ἀπὸ τῆς ὁδοῦ Σταδίου μέχρι Κηφισσίας.
Ἡ γυνὴ σήμερον εἶνε ἐλευθέρα. Δύναται νὰ ἀνήκῃ εἰς ἑαυτήν, εἰς ὅλων τὸν κόσμον καὶ εἰς αὐτὸν ἐνίοτε τὸν ... σύζυγόν της.
Ὅ,τι μ' ἐκπλήττει εἶνε πῶς δύνανται νὰ κοιμῶνται νήδυμον δι' ὅλης τῆς ἡμέρας, ἐνῷ τὰ πτηνὰ κατὰ σμήνη φλυαροῦσιν ἐπὶ τῶν δένδρων. Δὲν ἐνθυμεῖσαι τοὐλάχιστον ὅτι ἡ καλαισθησία τῶν νεωτέρων Ἀθηναίων ἐξερρίζωσε τὰς ὑπερηφάνους λεύκας τῆς ὁδοῦ Σταδίου, ἐπὶ τῷ λόγῳ ὅτι τὸ κελάδημα τῶν χελιδόνων διέκοπτε τὰ ἑωθινὰ ὄνειρα τῶν παροδίων Συβαριτῶν;
Ἐλπίζω ὅμως ὅτι οἱ εὐπατρίδαι θὰ ἐδεύρωσι κανὲν μέσον
