τόχου του· διὸ τῷ 1516 ἐστέρησε τὸν Ῥοβέρειον τοῦ νεοκτήτου κράτους του. Τότε πᾶσαν σχεδὸν τὴν πόλιν εἶχε διὰ χειρὸς ὁ Διπλοβατάτζης, καὶ τῷ αὐτῷ ἔτει διωρίσθη ὑπὸ τοῦ Συμβουλίου νὰ διαπραγματευθῇ μὲ τὸν νέον δοῦκα Λαυρέντιον τὸν ἐκ Μεδίκων . Ἐν τούτοις δὲ οἱ Πισαυρήνσιοι εἰς τοσαύτας εὑρισκόμενοι στενοχωρίας καὶ ἀνατροπὰς, προχειρίσαντες (1517) ἐξ τῶν πολιτῶν, ἐν οἷς καὶ ὁ Διπλοβατάτζης, εἰς τούτους ἀνέθεσαν τὴν ὑπερτάτην τῆς πολιτείας ἀρχὴν. Ἀλλ’ εἴτε ὑπὸ τῆς φρονήσεως ἀποτρεπόμενος, εἴτε πρὸς τοιοῦτον ὄχλον πραγμάτων καὶ μεταβολῶν ἀηδιζόμενος, εἴτε καὶ εἰς τὴν φιλίαν ἀποβλέπων τοῦ δουκὸς Φραγκίσκου, ὅςτις διὰ τὸ ἀδέκαστον καὶ τὰς ἄλλας αὐτοῦ ἀρετὰς προσείλκυσε τῶν λαῶν τὴν ἀγάπην, ἀνεχώρησεν εἰς Βενετίαν ἔνθα ἔτυχεν εὐνοϊκῆς δεξιώσεως ἀναλόγου πρὸς τὴν παιδείαν καὶ τὴν τάξιν του. Ἀποκατασταθείσης ἐν Πισαύρῳ τῆς ἡσυχίας, ἐπειδὴ πάλιν μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ πάπα Λέοντος, ἀνέλαβεν ὁ δοὺξ Φραγκῖσκος τὴν ἑαυτοῦ δυναστείαν , μετὰ πάσης προθυμίας οἱ ἐν Πισαύρῳ ἐπέσπευδον τὸν Θωμᾶν πρὸς τὴν ἐπάνοδον. Ἀλλ’ εἴτε ἀναπειθόμενος ὑπὸ τῶν οἰκείων, εἴτε βλέπων τὴν Ἰταλίαν ὑπὸ φονικῶν πολέμων σπαραττομένην καὶ θέατρον ἤδη ἀξιοθρηνήτων συμβάντων, ἀπεφά-σισε νὰ διαμείνῃ ἡσυχάζων ἐν Βενετίᾳ, ὠφελούμενος ἴσως καὶ ἐκ τῆς ὑπολήψεως τὴν ὁποίαν ἔχαιρεν ἐκεῖ ὁ δοὺξ Φραγκῖσκος, ὅςτις εἶχεν ἐκλεχθῆ ἐν τῷ μεταξὺ ἐκείνῳ ἀρχιστράτηγος τῆς Ἀριστοκρατείας. Τότε λοιπὸν ἐνησχολήθη εἰς τὴν ἔκδοσιν τοῦ Βάλδου μετερχόμενος καὶ τὴν δικηγορίαν παρὰ τῷ ἐκκλησιαστικῷ δικαστηρίῳ, ἂν καὶ ἡ Ἑνετικὴ, πολιτείᾳ τῷ ἐπρόσφερε καθέδρας ἐν τῷ πανεπιστημίῳ τοῦ Παταυΐου.
Εὐθετηθέντων δὲ πάλιν τῶν κοινῶν ἐν Πισαύρῳ, ἐπανῆλθεν ἐκεῖ τῷ 1532, ἔνθα καὶ συνοικίσας τὰ τέκνα του, ἀνέλαβε τῷ 1538 τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀστυάρχου (gonfaloniere) καὶ μετὰ Λουκᾶ τοῦ ἐξ Ἀβατῶν καὶ Ἰωάννου Ἰακώβου τοῦ Οὐαλεντίου ἐπετράπη τὴν μεταῤῥύθμησιν τῶν θεσμολογίων τοῦ Πισαύρου.
