ταύτας ἠρανίσθη ἐξ ἐκείνων τὰς ὁποίας ὀνειροπολεῖ ὅτι αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ συνέγραψεν ὁ Θωμᾶς προηγουμένως· καὶ δὲν ἐφρόντισεν, ἢ δὲν ἠδυνήθη, καί τοι σοφὸς, ν’ ἀποφύγῃ τοὐλάχιστον τὴν σύγχυσιν τῶν χρόνων, ἵνα μὴ ληφθῇ ἐπ’ αὐτοφώρῳ ψευδόμενος. Ἔστωσαν δὲ αἱ προπετεῖς αὐτοῦ ψευδολογίαι, δἰ ὧν σπουδάζει ν’ ἀναπληρώσῃ τὴν ἄγνοιαν τῶν ἱστορικῶν γενομένων , ἢ τὴν ἀνάλγητον αὐτοῦ ῥαθυμίαν πρὸς τὴν ἔρευναν τῶν πραγμάτων, στίγμα αἰσχύνης ἀνεξίτηλον, τὸ ὁποῖον οὐδέποτε θέλουσι παρακαλύψει αἱ πολύπτυχοι καὶ πολλαπλαῖ τήβενναι θεολόγου, φιλοσόφου, Ἀββᾶ τοῦ Ἁγίου Ζηνοβίου, Καθηγητοῦ, ἑρμηνευτοῦ τῶν ἱερῶν κανόνων· καὶ μενέτωσαν εἰς τεκμήριον τοῦ φαύλου χαρακτῆρος ἀνθρωπίσκου, ὅστις, ἀποσκιρτήσας ἀπὸ τῶν πατρῴων δογμάτων, ἔστησε πρὸς αὐτὰ χαλεπώτατον πόλεμον ἐπὶ χαμερπεῖ τῶν Λατίνων κολακείᾳ.
Ἀφίνοντες λοιπὸν τὸ θολερὸν τοῦτο ῥεῖθρον, προσέλθωμεν εἰς καθαρωτέραν πηγὴν, πρὸ πάντων δὲ εἰς τὰ ὑπομνήματα ἅτινα περὶ τοῦ Διπλοβατάτζου ἐξήνεγκεν εἰς φῶς ἐν Πισαύρῳ τῷ 1771 ὁ ἐξ Ἀβατῶν Ἀννίβας ὁ Ὀλιβιέριος. Ὁ κριτικὸς καὶ ἐπιμελὴς οὗτος ἀνὴρ συνέταξεν αὐτὰ ἀρυόμενος ἐκ τῶν ἐνδεικτικῶν ὅσα ἀνεῦρεν εἰς τὰ δημόσια χαρτοφυλάκια, ἐκ τῶν ἐγγράφων τῆς οἰκογενείας τοῦ Διπλοβατάτζου, καὶ δύο αὐτοῦ βιογραφιῶν, τῆς μὲν ὑπὸ ἀνωνύμου τινὸς συγχρόνου τοῦ Διπλοβατάτζου , τῆς δὲ ὑπὸ Ἰωάννου Βαπτιστοῦ τοῦ Πίγνα προσήκοντος αὐτῷ ἐκ διπλῆς συγγενείας. Δὲν ὑποκρυπτόμεθα ἐν τοσούτῳ ὅτι γράφοντες περὶ Ἕλληνος δὲν γράφομεν ἐνταῦθα περὶ ἑλληνικῶν πραγμάτων· ἀλλ’ οἱ ἐπιεικέστεροι δὲν θέλουσι μᾶς μεμφθῆ, ἐὰν σκεφθῶσιν ὅτι αὐτὴ ἡ ὑπόθεσις μᾶς φέρει καὶ ἄκοντας εἰς τοῦτο, διότι εἶναι ἀδύνατον ν’ ἀποσπάσῃ τις τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὁσάκις μάλιστα δἰ αὐτῶν μόνον καὶ ἐκλείσθη. Ἐκτὸς τούτου ἡ Ἑλλὰς ἀπαλλαχθεῖσα τῆς δουλικῆς της ἀπονώσεως, δὲν δύναται ν’ ἀντιπαθῇ ἢ νὰ φαίνεται
