περὶ τὴν φιλοσοφίαν καὶ νομικὴν ἐν Παταυΐῳ, ἔνθα καὶ διέμεινε μέχρι τῆς ἀποβιώσεως τοῦ εὐεργέτου αὐτοῦ.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ Λάσκαρις ἐτελεύτησε τῷ 1535, ἀκόλουθον εἶναι ὅτι ὁ Διπλοβατάτζης, καὶ ὑπὲρ τὰ ὀγδοήκοντα ἔτη γεγονὼς , ἐκάθητο ἔτι ἐπὶ τῶν ἑδωλίων τῶν ἀκροωμένων μαθητῶν.
Ἀπελθόντα δὲ ἐκ Παταυΐου ὁ Παπαδόπουλος τὸν ἐπανάγει εἰς Ῥώμην ἄπορον πάντων, ἔχοντα ὅμως ἐφόδιον τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν σοφίαν, καὶ ἐνταῦθα τὸν πλάττει ἰδιωτικὸν διδάσκαλον παραδίδοντα ἐπὶ μισθῷ τὴν φυσικὴν, καὶ προϊόντος τοῦ χρόνου γινόμενον μάλιστα περιώνυμον παρὰ τοῖς ἐρασταῖς τῆς ἑλληνικῆς παιδείας. Ἤδη δὲ τῆς σοφίας αὐτοῦ περιᾳδομένης, προσκαλεῖται εἰς τὸ ἐν Νεαπόλει γυμνάσιον, ὅπου καὶ διετέλεσε διδάσκων μέχρις οὗ Κάρολος ὁ ὄγδοος τῆς Γαλλίας ἐξελάσας τοὺς Ἀῤῥαγονίους καταλαμβάνει τὸ βασίλειον, τὸ ὁποῖον ἔμελλε μετ’ οὐ πολὺ νὰ ἀποβάλῃ (1495). Συλληφθεὶς τότε καὶ περισυληθεὶς ὁ Θωμᾶς ὑπέστη τριήμερον ἀσιτίαν ὑποχείριος ὧν βαρβάρου τινὸς Γάλλου, ἕως οὗ ἀπέδειξεν ὅτι ἦτο Ἕλλην καὶ ὄχι Ἰταλός. Ἀπαχθεὶς δὲ εἰς τὸ στρατόπεδον ὑπὸ Γάλλου τινὸς στρατηγοῦ, ἐδραπέτευσε μετὰ ἕνα μῆνα καὶ προσετέθη εἰς τὴν τύχην καὶ τὴν στρατιὰν τοῦ βασιλέως Ἀλφόνσου, ὅστις, ἀνακτησάμενος τὴν Νεάπολιν, ἐπειδὴ ἔλαβεν ἤδη ἱκανὴν πεῖραν τῆς πίστεως τοῦ Διπλοβατάτζου, κατέστησεν αὐτὸν ἐπὶ τῆς βασιλικῆς βιβλιοθήκης. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τὰ πράγματα πάλιν μετέπεσον καὶ οἱ Ἱσπανοὶ κατεῖχον βία τὰ πάντα, μὴ δυνάμενος, διὰ τὸν ἄπλαστον αὐτοῦ χαρακτῆρα νὰ ὑποφέρῃ τὴν ὑπεροψίαν ἐκείνων, ἐπανῆλθεν εἰς Ῥώμην καὶ διήγαγεν ἅπαντα τὸν βίον ἐν τῇ αὐλῇ τοῦ Καρδιναλίου Νικολάου τοῦ Φλίσκου. Ἐτελεύτησε δὲ ἐσχατόγηρος ὑπερβὰς ἤδη τὰ ὀγδοήκοντα τῆς ἡλικίας του ἔτη τῷ 1534.[1]
Τόσον ἀναισχύντως μυθολογεῖ ὁ Παπαδόπουλος, καὶ πρὸς πίστωσιν τῶν λόγων του κηρύττει ἀσυστόλως ὅτι τὰς εἰδήσεις
- ↑ Hist. Gymn. Palav. Τομ, β΄, ά. Κ, β΄. § 76.
