τα ὁ θεὸς Καῖσαρ πεντακισχιλίους ἐπισυνῴκισεν, ὧν οἱ πεντακόσιοι τῶν Ἑλλήνων ὑπῆρξαν οἱ ἐπιφανέστατοι»[1].
7ον. « Ὅτι Φαίνεται ἐν ἴσῳ λόγῳ τιθέμενος τὸν Σερτώριον, διότι ἐχθρὸν τοῦ Πομπηΐου, καὶ τὸν Οὐρίαθον τὸν λῃστὴν, ἀναιρῶν οὕτω τοῦ πρώτου τὸν ἔνδοξον θάνατον».—Οὐδὲν τοιοῦτον παρὰ Στράβωνι. Οἱ Ἰβηροὶ, λέγει ὁ συγγραφεὺς οὗτος, τολμῶσι μὲν τὰ μικρὰ, ἀποκνοῦσι δὲ τὰ μεγάλα, διὰ τὸ μὴ κατασκευάζειν εἰς ἑαυτοὺς δυνάμεις καὶ κοινωνίας μεγάλας. «Εἰ γαρ δὴ συνασπίζειν ἐβούλοντο ἀλλήλοις, οὔτε Καρχηδονίοις ὑπῆρξεν ἂν καταστρέψασθαι ἐπελθοῦσι τὴν πλείστην αὐτῶν ἐκ περιουσίας, καὶ ἔτι πρότερον Τυρίοις, εἶτα Κελτοῖς· οὔτε τῷ ληστῇ Οὐριάθῳ καὶ Σερτωρίῳ, καὶ εἴτινες ἕτεροι δυναστείας ἐπεθύμησαν μείζονος»[2]. Καὶ ἐν τῷ ἕκτῳ[3]. Τὴν γὰρ Ἰβηρίαν οὐκ ἐπαύσαντο (Ῥωμαῖοι) ὑπαγόμενοι τοῖς ὅπλοις, ἕως ἅπασαν κατεστρέψαντο, Νουμαντίνους ἐξελόντες, καὶ Οὐρίαθον καὶ Σερτώριον ὕστερον διαφθείραντες, ὑστάτους δὲ Καντάβρους». Ἐνταῦθα τοῦ γεωγράφου οἱ λόγοι προφανῶς δὲν ἀποβλέπουσιν εἰς τὸν Σερτώριον, οὗτινος καὶ ἀλλαχοῦ ποιεῖται μνείαν ὡς ἀγωνισαμένου ἐν Ἰβηρίᾳ πρὸς τε τὸν Μέτελλον καὶ τὸν Πομπήϊον[4]. Καὶ εἰμὲν εἰς τὰ δύο ταῦτα χωρία συνεκφέρεται μετὰ Οὐριάθου, οὐδὲν ἧττον συνεκφέρεται καὶ μετὰ ἐνδόξων λαῶν, διότι ὁ λόγος ἀπῄτει ν’ ἀπαριθμηθῶσιν ἅπαντα τὰ προσκόμματα, ὅσα οἱ Ῥωμαῖοι ὑπερπηδήσαντες καθυπέταξαν τὴν Ἰβηρίαν. Ἀγνοοῦμεν δὲ ἐὰν ἔνδοξος ὑπῆρξεν ὁ θάνατος τοῦ ἐξ ἐπιβουλῆς φονευθέντος Σερτωρίου.
8ον. «Ὅτι ἐμαθήτευσε παρὰ τῷ Ἀριστοδήμῳ, ὅστις καὶ τῶν τέκνων ἐχρημάτισε τοῦ Μεγάλου Πομπηΐου παιδαγωγός».—Εἰναι ἀληθὲς, ἀλλὰ τί πρὸς τὸν σκοπὸν; Ἡ σοφία εἶναι ὡς
