γαλείου καὶ τῆς διοικητικῆς τῶν Ῥωμαίων συνέσεως».—Καὶ ἄλλοι συγγραφεῖς Ἕλληνες διεθρύλλησαν ταῦτα περιφανῶς καὶ ἐξύμνησαν, μάλιστα δὲ ὁ Πολύβιος, ὁ Διονύσιος καὶ ὁ Πλούταρχος .
5ον. «Ὅτι τὸ φρόνημα αὐτοῦ μοναρχικὸν, ἐξ οὗ γίνεται δῆλον ὅτι ἐτράφη μὲ τὰς ῥωμαϊκὰς ἰδέας τῶν τελευταίων χρόνων».— Ἀλλὰ καὶ ἐπ' αὐτῶν ἔτι τῶν χρόνων τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος, φιλόσοφοι καὶ ἱστορικοὶ καὶ ποιηταὶ ἐφρόνουν ὅτι λυσιτελὴς ἦτο ἡ μονοκρατορία· ὥστε ἡ περὶ τούτου δόξα τοῦ Στράβωνος δεικνύει τὸ πολὺ τὴν ἐποχὴν καθ' ἣν ἔζη, ὄχι δὲ καὶ τὴν ἀρχεγονίαν αὐτοῦ. Σημειωτέον πρὸς τούτοις ὅτι ὁ Στράβων ἦτο ἀνὴρ Ποντικὸς, ἀνήκων εἰς οἰκογένειαν αὐξηθεῖσαν ἐκ τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ βασιλέως Μιθριδάτου, καὶ συνέγραφεν ἐπὶ τῆς βαθυβούλου τυραννίας τοῦ Τιβερίου καὶ μετὰ τοσαῦτα τραύματα τῶν ἐμφυλίων πολέμων. Καὶ εἰμὲν οἱ λόγοι αὐτοῦ εἶναι κατὰ τι θωπευτικοὶ, δὲν ἔχουσιν ὅμως τίποτε ἐμφατικόν. «Χαλεπὸν δὲ (λέγει) ἄλλως διοικεῖν τὴν τηλικαύτην ἡγεμονίαν, ἢ ἑνὶ ἐπιτρέψαντες ὡς πατρί· οὐδέποτε γοῦν εὐπορῆσαι τοσαύτης εἰρήνης καὶ ἀφθονίας ἀγαθῶν ὑπῆρξε Ῥωμαίοις καὶ τοῖς συμμάχοις αὐτῶν, ὅσην Καῖσάρ τε ὁ Σεβαστὸς παρέσχεν, ἀφ’ οὗ παρέλαβε τὴν ἐξουσίαν αὐτοτελῆ, καὶ νῦν ὁ διαδεξάμενος υἱὸς ἐκεῖνον παρέχει Τιβέριος, κανόνα τῆς διοικήσεως καὶ τῶν προσταγμάτων ποιούμενος ἐκεῖνον, καὶ αὐτὸν οἱ παῖδες αὐτοῦ Γερμανικὸς τε καὶ Δροῦσος, ὑπουργοῦντες τῷ πατρὶ».[1]
6ον. «Ὅτι ἐπαινεῖ τὸν Πομπήϊον τὸν Στράβωνα, ἄνδρα ὀλίγης τιμῆς ἄξιον».—Καὶ τί λέγει περὶ αὐτοῦ ὁ γεωγράφος; « Πομπήϊος δὲ Στράβων, ὁ Μάγνου πατὴρ, κακωθεῖσαν (τὴν πόλιν Κῶμον) ὑπὸ τῶν ὑπερκειμένων Ῥαιτῶν συνῴκικισεν· εἶτα Γάϊος Σκηπίων περὶ τρισχιλίους προσέθηκεν· εἶ-
- ↑ Β, ς΄. § 288.
