Ῥώμης[1].—Ἀρχέλαος ὁ βασιλεὺς τῆς Καππαδοκίας ἀναπεισθεὶς ὑπὸ τῶν κακοβούλων τοῦ Τιβερίου προτροπῶν μετέβη εἰς Ῥώμην, ἔνθα καὶ ἀπεβίωσε γενόμενος τοῦ γήρατος καὶ τῶν θλίψεων παρανάλωμα[2]· περὶ δὲ τοῦ βασιλέως τούτου λαλεῖ ὁ Στράβων ὡς ἤδη τεθνεῶτος[3].—Ζήνων ὁ υἱὸς τῆς Πυθοδωρίδος εἶχεν ἀρτίως κατασταθῆ βασιλεὺς τῆς μεγάλης Ἀρμενίας[4], καὶ τοῦτο συνέβη ὑπατεύοντος τὸ τρίτον τοῦ Γερμανικοῦ τῷ 772 ἀπὸ κτίσεως Ῥώμης[5].
Πρὶν ἢ χωρήσωμεν προσωτέρω ἀναγκαῖον εἶναι νὰ σημειώσωμεν τὰ ἑξῆς· φαίνεται μὲν ἐκ πρώτης ἀφετηρίας ἔλλογος ἡ ὑπόθεσις ὅτι ὁ Στράβων παρέλαβε μίαν μόνην καὶ ῥητὴν ἐποχὴν, ἵνα ἐκ ταύτης ὁρμώμενος προσδιορίσῃ τὰ διάφορα χρονικὰ σημεῖα ἐφ’ ὧν συνέβησαν τὰ ὑπ’ αὐτοῦ ἱστορούμενα· οὕτω δοξάζει καὶ ὁ Σούχητος (Souchet)[6]· ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα ἔχει πάντη διαφόρως. Ὁ Στράβων ἐπλανᾶτο εἰς διαφόρους ἐποχὰς, ποτὲ μὲν εἰς ταύτην ἀνατρέχων, ποτὲ δὲ εἰς ἐκείνην, κατὰ τὸν χρόνον, ἐν ᾧ ἐτύγχανε συντάττων τὴν γεωγραφίαν αὐτοῦ, ἔργον πολυχρόνιον καὶ πολυποίκιλον, ἐπιφυλαττόμενος ἴσως νὰ ἀνάξῃ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ μνημονευόμενα εἰς ἐν σταθερὸν χρόνου σημεῖον, ὅταν ἔμελλε νὰ δημοσιεύσῃ τὸ πόνημα. Διὰ ταῦτα λαλεῖ περὶ τῆς ἀποβιώσεως τοῦ Κότυος τοῦ Σαπαίου τοῦ ἐπὶ θυγατρὶ γαμβροῦ τῆς Πυθοδωρίδος, ὅστις ἐδολοφονήθη ὑπὸ Ῥεσκουπόρεως καὶ περὶ τοῦ πρεσβυτάτου τῶν ἐκείνου υἱῶν ὡς ἤδη δυναστεύοντος[7], καὶ οὕτω φθάνει μέχρι τοῦ 773 ἀπὸ κτίσεως Ῥώμης. Ἦτο ἤδη τρίτον καὶ τριακοστὸν ἔτος, ἀφ’ οὖ ὁ Δροῦσος εἶχε καταπαύσει τοὺς ἀκρατήτους αὐτοῦ κατὰ τῶν Κάρνων καὶ Νωρικῶν διωγμοὺς, ὁπότε ὁ Στράβων συνέταττε
