μον τοῦ Ἀγγέλου εἰς τὸ τοῦ Κομνηνοῦ, εἴτε διὰ τὸ ἐνδοξότερον τῆς ἐπικλήσεως, εἴτε διὰ τὸ μῖσος πρὸς τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Ἰσαάκιον, τὸν ὁποῖον εἶχεν ἐκθρονίσει. Ἔλαβε δὲ τὴν νέαν ἐπωνυμίαν ἀπὸ τῆς οἰκογενείας τῆς μητρός αὐτοῦ Μαρίας[1].
(Β) Μιχαὴλ ὁ νόθος τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σεβαστοκράτορος, οὗτινος πατὴρ ἦτο Κωνσταντῖνος ὁ ἀδελφὸς τοῦ αὐτοκράτορος Ἀλεξίου. Ἐπωνομάσθη δὲ Κομνηνὸς ὄχι μόνον διὰ τὴν προμάμμην αὐτοῦ Μαρίαν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν πατρομήτορα Θεοδώραν. Ὅτι δὲ παρὰ τοῦ αὐτοκράτορος διεπιστεύθη τὴν κυβέρνησιν τῆς Πελοποννήσου δὲν εἶναι πιθανὸν, διότι, πεμφθεὶς, καθ’ ἃ λέγουσιν οἱ ἱστορικοὶ, φορολόγος τῆς ἐπαρχίας Μυλάσσης, ὡς νέος καὶ αὐθάδης ἀπεστάτησεν· ἀλλὰ, νικηθεὶς εἰς πόλεμον, ἔφυγε καὶ προσετέθη εἰς τὸν Σουλτάνον Ῥουκρατῖνον, παρὰ τοῦ ὁποίου καὶ δεχθεὶς στρατιωτικὴν ὑπηρεσίαν ἐταλαιπώρησε πολυτρόπως τὰς Μαιανδρικὰς, καὶ ἐδείχθη ὠμότερος καὶ φονικώτερος τῶν ἀλλογενῶν[2]. Οὕτω διήγειρε καθ’ ἑαυτοῦ τὴν ὀργὴν τοῦ Ἀλεξίου, ὅστις καὶ ἐπεχείρησεν ἐναντίον του πόλεμον, ἂν καὶ χωρίς τινος ἐπιμονῆς. Ἐκδιωχθέντος δὲ τοῦ Ἀλεξίου, ἀνεχώρησεν ὁ Μιχαὴλ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως καὶ προσποιούμενος εὔνοιαν πρὸς τὸν Μαρκίονα Βονιφάκιον, γενόμενον ἤδη Ῥῆγα τῆς Θεσσαλονίκης, μετέβη κρυφίως εἰς τὸ Δυῤῥάχιον καὶ νυμφευθεὶς τὴν θυγατέρα πλουσίου τινὸς Ἕλληνος, ὅστις ὑπὲρ τοῦ Αὐτοκράτορος κατεῖχε τὴν πόλιν (1204—1205), ἀνέλαβε συναινέσει τῶν Ἑλλήνων τὴν κυβέρνησιν ὑπὸ τὴν προσηγορίαν τοῦ Δουκὸς[3].
(Γ) Τίς ὁ Σεναχηρεὶμ οὗτος ἀγνοοῦμεν· μήποτε δὲ εἶναι αὐτὸς ἐκεῖνος ὁ ἀρχηγὸς τῶν Θρᾴκῶν τῶν ἐν Χανθείᾳ ἐγκαθισάντων ἐνέδρας εἰς τὸν Βαλδουΐνον;[4].
