Σελίδα:Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού (1914).djvu/15

10

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Ἄχ, Φροσύνη µου καϊμένη,
τί πολὺ κακὸ θὰ γένῃ!
«Ἂν εἶστε Τοῦρκοι ἀφῆστε µε, χίλια φλωριὰ σᾶς δίνω,
σύρτε µε ’ς τὸ Μουχτάρπασα, δυὸ λόγια νὰ τοῦ κρίνω».
Ἄχ, Φροσύνῃ µου καϊμένη,
τί κακὸ πολὺ θὰ γένῃ!
«Πασᾶ µου, ποῦ εἶσαι, πρόβαλε, τρέξε νὰ μὲ γλυτώσης,
μέρωσε τὸν Ἀλῆ πασᾶ, καὶ δώσε ὅ τι νὰ δώσης».
Ἄχ, Φροσύνη πέρδικά µου,
τί κακό παθες, κυρά μου!
Εἰς τὸ Βεζίρη τὰ φλωριά, τὰ δάκρυα δὲν περνᾶνε,
καὶ σένα μ’ ἄλλαις δεκαφτὰ τὰ ψάρια θὰ σᾶς φάνε.
Ἄχ, Φροσύνη πέρδικά µου,
μὄκαψες τὰ σωθικά μου!
Νά ταν οἱ πέτραις ζάχαρη, νὰ ῥήχνανε ’ς τὴ λίµνη,
γιὰ νὰ γλυκάνῃ τὸ νερὸ γιὰ τὴν κυρὰ Φροσύνη.
Ἄχ, Φροσύνη παινεµένη.
μέσ’ ’ς τὴ λίµνη ξαπλωμένη!
Φύσα, βοριᾶ, φύσα θρᾳκιᾶ, γιὰ ν’ ἀγριέψῃ ἡ λίµνη,
νὰ βγάλῃ ταῖς ἀρχόντισσαις καὶ τὴν κυρὰ Φροσύνη.
Ἄχ, Φροσύνη παινεµένη,
μέσ’ ’ς τὴ λίµνη ξαπλωμένη!
Φροσύν’, σὲ κλαίει τὸ σπίτι σου, σὲ κλαῖνε τὰ παιδιά σου,
σὲ κλαῖν ὅλα τὰ Γιάννενα, κλαῖνε τὴν ὁμορφιά σου.
Ἄχ, Φροσύνη πέρδικά µου,
μὄκαψες τὰ σωθικά μου!

Στ. 5. Λιαχουρὶ ἢ λαχοῦρι, ὕφασμα τῆς Λαχώρης (τῶν Ἰνδιῶν). Στ. 9. 10. Οἱ στίχοι οὗτοι ἀναφέρονται εἰς τὴν σύμπτωσιν, ἐξ ἧς ἔμαθεν ἡ σύζυγος τοῦ Μουχτὰρ τὰς ἐρωτικὰς σχέσεις τούτου καὶ τῆς Φροσύνης. Ὁ Μουχτὰρ εἶχε δωρήσῃ εἰς τὴν ἐρωμένην του πολύτιμον δακτυλίδιον, τὸ ὁποῖον αὐτὸς εἶχε λάβῃ δῶρον παρὰ τῆς συζύγου του. Περιελθοῦσα δὲ ἡ Φροσύνη εἰς οἰκονομικὴν στενοχωρίαν, ἕνεκα τῆς ἀποδημίας καὶ τοῦ συζύγου της καὶ τοῦ Μουχτάρ, ἔδωκε τὸ δακτυλίδιον εἰς χρυσοχόον, ὅπως διαπραγματευθῇ τὴν πώλησιν αὐτοῦ. Οὗτος δὲ τὸ προσέφερε πρὸς ἀγορὰν εἰς τὴν γυναῖκα τοῦ Μουχτάρ. Στ. 17. Πασᾶ ἐννοεῖ τὸν Μουχτάρ. Στ. 29. Θρᾳκιᾶς (θρᾳκίας) ὁ ἐκ τῆς Θράκης πνέων ἄνεμος, βορειοανατολικός.