λην ὑπὸ τοὺς αἰσιωτέρους οἰωνοὺς καὶ οὐδέποτε ζεῦγος ὑπῆρξεν εὐτυχέστερον. Εἶχαν τοὺς αὐτοὺς πόθους οἱ ἐρασταὶ σύζυγοι, τὰς αὐτὰς ὀρέξεις, τὰς αὐτὰς ἰδιοτροπίας, ἢ μᾶλλον ἰδιοτροπίας δὲν εἶχαν, ἀφοῦ εἰς ὅλα ἦσαν σύμφωνοι. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἑνὸς ἐπεκυροῦτο εὐθὺς ὑπὸ τοῦ ἄλλου ἀνεπιφυλάκτως· ἦτο μία ψυχὴ εἰς δύο σώματα. — Πᾶμε περίπατο; — Πᾶμε. — Μὲ ἁμάξι; — Μὲ ἁμάξι. — Πεζῇ. — Πεζῇ. Ἢ αἴφνης. — Θέλω Φάληρον. — Κ’ ἐγώ. — Ἀνάπαυσιν ὅλην τὴν ἡμέραν. Κ’ ἐγὼ τὸ ἴδιο. Ἀλλὰ ἡ ἐλευθερία ἐχώρει καὶ περαιτέρω. Ἂν ὁ ἕνας ἐξέφραζε τὴν ἐπιθυμίαν νὰ ἐξέλθῃ μόνος, ὁ ἄλλος δὲν ἀνθίστατο. Ἀπόλυτος, ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη ἦτο τὸ συμβολόν των. Ὅπως ἡ Ὀμφάλη, οὕτω καὶ ὁ Ἡρακλῆς ἔκαμνεν ὅ,τι ἤθελε φαντασθῇ, ὅ,τι ἤθελε τοῦ καπνίσῃ καὶ μόνον, φεῦ! νὰ καπνίσῃ δὲν τοῦ ἐσυγχωρεῖτο. Αὐτὸ καὶ μόνον τοὺς ἐχώριζε, ἀλλ’ ἦτο ὅρος ἐπιβληθεὶς ἐξ ἀρχῆς καὶ λόγος δὲν ὑπῆρχε νὰ διαγραφῇ. Τί πρὸς αὐτόν, ἂν οἱ περισσότεροι ὅροι εἰς τὸν κόσμον παραβαίνονται ἢ ἐκτελοῦνται μόνον ἐκεῖνοι ὅσοι ἀποβλέπουν εἰς τῶν ἰσχυρῶν τὴν ὠφέλειαν, ἂν μερικοὶ σκόπελοι ἐξ ἀνάγκης παρακάμπτωνται, ὑπερπηδῶνται· αὐτὰ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον εἶνε σοφίσματα καὶ αὐτὸς δὲν εἶνε σοφιστής. Εἶνε ἀληθὲς ὅτι ὑποφέρει τρομερὰ ἐκ τῆς ἰδιοτρόπου ἀπαγορεύσεως καὶ σκέπτεται μελαγχολικῶς ὅτι ὅλαι αὐταὶ αἱ διατάξεις, ἀπὸ τῆς πρώτης ἐκείνης τοῦ δημιουργοῦ μέχρι τῆς τελευταίας τῆς σήμερον, δὲν ἔλαβον κανὲν πρακτικὸν ἀποτέλεσμα, ὁ ἄνθρωπος τρέχει κατόπιν τοῦ ἀπηγορευμένου καὶ ἴσως εἶνε ὁ μόνος κανὼν ὁ χωρὶς ἐξαίρεσιν. Αὐτὰ ἐσυλλογίζετο, αὐτὰ ἐμελέτα συχνά, πειραζόμενος ἀπὸ τὴν πληθὺν τῶν καπνιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἐπρώτευε καὶ οἵτινες ὡσὰν νὰ τὸν ἔβλεπον τώρα μὲ κἄποιον οἶκτον.
Ὁπωσδήποτε τὰ πράγματα ἔβαινον ὁμαλά, ἀπρόσκοπτα·
