Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
388
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ
Υπο δένδρον πυκνὸν καθημένη,
Πρὶν εἰσέτι τὸ σκότος λυθῇ,
ᾎσμα ψάλλει παρθένος ξανθὴ
Καὶ τὸν φίλον αὐτῆς περιμένει.
Καθ’ ἑκάστην γυμνόπους ἐκείνη
Τῆς κοιλάδος τὰ χόρτα πατεῖ,
Ἀλλὰ μάτην τὸν φίλον ζητεῖ,
Χωρὶς ὄφελος δάκρυα χύνει.
— Τί ζητεῖς, ὦ χαρίεσσα νέα;
Ἐρωτᾷ εἷς ἱππότης περῶν·
Μήπως χόρτον συλλέγῃς χλωρὸν;
Μήπως ἄνθη συλλέγῃς ὡραῖα;
Ὅταν μ’ ἄνθη τὴν κόμην τυλίσσῃς,
Ὅταν μύρτα καὶ δάφνας φορῇς,
Ὅνειρεύεσαι δόξαν; θαῥῥεῖς
Ὅτι στέμμα κρατεῖς βασιλίσσης;
Εἰς τὸ δάσος μὴ φρύγαν’ ἀθροίζῃς
Σὺ παρθένος τοσοῦτον καλή.
Σοῦ κατόπιν θὰ σπεύσουν πολλοὶ,
Εἰς τὸ δάσος μὴ μόνη βαδίζῃς.
