Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/391

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
389

— Μήτε χόρτα, μήτ’ ἄνθη ζητοῦσα
Εἰς ἐρήμην πλανῶμ’ ἐξοχήν.
Τῆς ψυχῆς μου ζητῶ τὴν ψυχὴν,
Ἀλλὰ φεύγω ματαίως θρηνοῦσα.

Ὑπὲρ δόξαν καὶ θρόνον ἀκόμα
Τὸν καλόν μου λατρεύω ἐγώ.
Συμφορά μου! σκιὰν κυνηγῶ·
Ἴσως κεῖται νεκρὸς εἰς τὸ χῶμα.

— Ἐγὼ, κόρη, τὸν φίλον σου εἶδα
Μεγαλείων καὶ πλούτου μεστόν·
Ἄλλην τώρ’ ἀγαπᾷ, δι’ αὐτὸν
Χάσε, κόρη μου, πᾶσαν ἐλπίδα.

— Ὁ Θεὸς ν’ ἀγιάσῃ τὸν τόπον
Ὅπου πνέει τὴν αὖραν καὶ ζῇ,
Μὲ τὴν νέαν του φίλην μαζῆ,
Εὐτυχέστερος πάντων ἀνθρώπων.

Δυστυχὴς ἐγὼ πρώτη του φίλη
Θέλω δάκρυα χύνει πολλὰ,
Θέλω κλαίει μὲ πόνον, ἀλλὰ
Δὲν θ’ ἀνοίξω μεμψίμοιρα χείλη.

— Ὁ ἀδάμας αὐτὸς καὶ εἰς σκότος,
Καὶ εἰς σκότος ἐκλάμπει βαθύ·
Λάβε δῶρον ἀγάπης, ξανθὴ,
Σὲ προδίδει ὁ φίλος ὁ πρῶτος.