Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/389

387

Ἡμέρα ὅμως ἱλαρὰ τὸν δοῦλον δὲν φωτίζει.
Ἐπὶ τὸ κῦμα δίδυμον ἀκούω κώπην, ἥτις
Μετὰ πατάγου τρίζει,
Ἀνοίγουσα τὰ διαυγῆ νερὰ τῆς Ἀμφιτρίτης.

Εἰς λέμβον ὀλισθαίνουσαν πλησίον τοῦ φρουρίου
Χριστιανός τις κάθηται ὁρῶν τὴν παραλίαν·
Διάκονος εἰς ἱερὰν ὡρίσθη λειτουργίαν,
Καὶ καίει τὸ θυμίαμα ἐντὸς ναοῦ ἁγίου.
Ἐξαίφνης εἰς τὰ κύματα ἡ κώπη δὲν κινεῖται,
Καὶ ἀντ’ αὐτὴς τὴν λύραν του ὁ νεανίας δράττει
Καὶ ψάλλει… Οὕτως ἔψαλλον οἱ παλαιοὶ προφῆται,
Οὕτω φωνὴ ἀπαίσιος, γλυκεῖα πλὴν, ταράττει
Τὰς φρένας τῶν πλεόντων,
Ὅταν στενάζ’ ἡ ἀλκυὼν εἰς θυελλώδη πόντον.

Καὶ ψάλλων οὕτως ἔκλαιεν, άλλ’ ἔνοπλος ἐχύθη
Εἷς τοῦρκος, κ’ εἰς τὴν ἔπαλξιν τοῦ προμαχῶνος φθάνει.
Ἐπὶ τοῦ ὅπλου τοῦ στιλπνοῦ ἡ κίδαρις ἐκλίθη,
Κ’ εὐθὺς τὸ πῦρ ἀνἐλαμψε καὶ ὁ καπνὸς ἐφάνη·
Συρίζ’ ἡ σφαῖρα, καὶ κραυγὴ ἠκούσθη μόνον μία,
Κ’ ἐσίγησεν ἡ εὐσεβὴς τοῦ ὕμνου ἁρμονία.
Ὤ, τίνος ἦτο ἡ κραυγή; ἀπὸ τὴν λέμβον μήπως
Ἐχύθη τοῦ Λευΐτου;
Αὐτὸς στενάζει; Ἔθραυσε τὴν λύραν του ὁ κτύπος,
Καὶ μὲ τοὺς τόνους ἔπαυσε συγχρόνως κ’ ἡ φωνή του.

Ἀλλ’ ἤδη ἐξετάθ’ ἡ νὺξ ἐπὶ τῆς γῆς ἀπάσης,
Καὶ ἄνευ κώπης κ’ ἔρημον τὴν λέμβον εἰς τὸ σκότος
Παρέφερεν ἐδῶ κ’ ἐκεῖ τὸ κῦμα τῆς θαλάσσης,
Ἧς μόνον ἐπὶ τῶν κρημνῶν ἐστέναζεν ὁ κρότος.

---