Πλὴν τότε μόνον, ὅταν γῆ πατρῴα τοὺς σκεπάζῃ
Καὶ λίθος, μνῆμα σεβασμοῦ, χαράττῃ τ’ ὄνομά των
Καὶ ἄνθη δένδρων σκιερῶν εὐφραίνουν τὰ ὀστᾶ των,
Ὅπου τοῦ ὄχλου βέβηλος ὁ ποῦς δὲν πλησιάζει.
Ὅστις ἀγάπην ἐκ τῆς γῆς άποδημῶν ἀφίνει
Μόνον τῆς κάλπης τὴν χαρὰν ἐκεῖνος ἀπολαύει·
Ἄλλως, ἐν ᾅδου τὰ πικρὰ παράπονά του χύνει,
Ἢ τοῦ Θεοῦ τὸ κράσπεδον ψυχὴ ὀλβία ψαύει.
Ἀλλ’ ἐν ἀκάνθαις κ’ ἔρημα ἀφίνει τὰ ὀστᾶ του
Ὅπου ἡ φίλη κλαίουσα τὰ στήθη της δὲν κρούει,
Οὐδ’ ὁδοιπόρος τις ἐκεῖ τὴν στοναχὴν άκούει,
Ἣν χύν’ ἡ φύσις ἀπ’ αὐτὴν τὴν κοίτην τοῦ θανάτου.
Ο Φοῖβος εἱς τῆς δύσεως κρεμώμενος τὴν πύλην,
Ἐνέβλεπε πρὸς τὴν ποτὲ ἀνθοῦσαν παραλίαν
Ὡς ἐραστὴς, ὅστις θρηνῶν νεκρὰν κειμένην φίλην,
Ζητεῖ νὰ ἴδῃ τὴν προτοῦ τῆς καλλονῆς μαγείαν
Κ’ εὑρίσκει μετὰ θάνατον αὐτὴν θελκτικωτέραν.
Ὤ, πῶς τὸ ἄστρον θλιβερὸν τὴν φίλην γῆν ἀφίνει!
Ὤ, πῶς ἐκεῖ ὁ ἄνεμος τὸ μύρον ἐπιχύνει,
Πῶς καθρεπτίζει ἡ θάλασσα τὴν φωτεινὴν ἡμέραν!
