Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/387

385

Ἓν κρύον τότε μάρμαρον… ὤ, φίλε, τί ἀξίζει
Ἓν μάρμαρον τὰ κρυερὰ ὀστᾶ μας διακρίνον
Ἀπὸ τὴν ἄμετρον πληθὺν ὀστέων ἀνθρωπίνων,
Ὅσα κ’ εἰς γῆν κ’ εἰς θάλασσαν ὁ θάνατος σκορπίζει;

Αἴ, Πινδεμόντη! κ’ ἡ ἐλπὶς, πασῶν θεῶν ὑστάτη,
Φεύγει τοὺς τάφους καὶ αὐτὴ, καὶ πεπρωμένη λήθη
Ὡς κτὴμά της τὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου δράττει
Καὶ τὰ ἐγκρύπτ’ εἰς ζοφερὰ νυκτὸς μελαίνης στήθη.

Καἰ δύναμίς τις ἐνεργὸς ἐν ίσχυρᾷ κινήσει
Τὸ πᾶν ἐδῶ καταπονεῖ· καὶ ἄνθρωπον καὶ μνῆμα
Καὶ πεδιάδα καὶ βουνὸν καὶ οὐρανὸν καὶ κῦμα
Ὁ γέρων Χρόνος μ’ ἄλλην του χροιὰν περιτυλίσσει.

Πλὴν πρὸ τοῦ χρὸνου διὰ τί φθονεῖ τὰ ὄνειρά του,
Ὤ, διατί ὁ ἄνθρωπος τὴν πλάνην του σκεδάζει,
Τὴν πλάνην, ἥτις κ’ εἰς αὐτοὺς τοὺς κόλπους τοῦ θανάτου
Μετέωρον εἰς τὴν ἀκτὴν τῆς λήθης τὸν βαστάζει;

Τάχα δὲν ζῇ καἰ ὑπὸ γῆν ὁπόταν σιωπήσῃ,
Ὁπόταν παύσῃ δι’ αὐτὸν τὸ μέλος τῆς ἡμέρας,
Ἂν ἐπιζήσ’ ἡ μνήμη του εἰς τῆς ζωῆς τὸ πέρας
Καὶ εἰς τὸν νοῦν τῶν φίλων του τὸ μέλος ἀναζήσῃ;

Ὤ, δῶρον εἶναι τ’ οὐρανοῦ ὁ πόνος τῶν θανόντων,
Ὅστις ὡς μύρον εὐσεβὲς ἐν τῇ ψυχῇ μας καίει.
Αὐτὸς συνδέει τοὺς νεκροὺς μετὰ τῶν ἐπιζώντων,
Αὐτὸς τοὺς ἐπιζήσαντας μὲ τοὺς νεκροὺς συνδέει.