Αὐτὰ τῷ εἶπον· μεταξὺ πολλῶν ἀδικημένων
Εἷς μόνος παρηγόρησε τὸ καταδικασμένον.
Σατύρας ὕλη δι’ ἐμὲ ἐπὶ τῆς γῆς ἐκλήθης,
Ἂς σὲ σκεπάσουν ἐλαφρὰ τὰ ὕδατα τῆς λήθης! —
Κ’ ἐκλείσθ’ ἡ θύρα τῆς εἱρκτῆς· ἀλλ’ ἔτος ἤδη νέον
Ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τοῦ Καιροῦ ἀνέτειλεν ὡραῖον,
Κ’ ἐγὼ πτωχὸς διανομεὺς ἐφημερίδος, εἶδα
Πρὸς τ’ ἄκρα τῆς Ἀνατολῆς ἐκλάμπουσαν ἐλπίδα…
Ὤ, μίαν μόνην ἄφετε εὐχὴν νὰ σᾶς ἐκφράσω·
Εἰς τὸν εὐώδη Βόσπορο τὸ φύλλον νὰ μοιράσω.
Απεπλευσαν τῆς Δύσεως οἱ χριστομάχοι στόλοι,
Κ’ ἐνῶ ἀκούουν ὄπισθεν ἀρὰς καὶ βλασφημίας,
Ἐμπρὸς ἡ Μαύρη Θάλασσα ἀναστατοῦται ὅλη,
Κ’ ἡ φοβερὰ ἐκχύνεται κραυγὴ τῆς τρικυμίας.
Τὸ κῦμ’ ἀφρίζει καὶ λυσσᾷ, ἀνοίγουν οἱ μυχοί του,
Κ’ ἐνῷ τὸ πνεῦμα τοῦ βοῤῥᾶ ὁρμητικὸν πλανᾶται,
Ἓν φάντασμα — τὸ φάντασμα τοῦ Πέτρου ἐρημίτου, —
Θολὸν προκύπτει καὶ βοᾷ· «Ἀντίχριστοι ποῦ πᾶτε;
