Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
277
«Δὲν βλέπω τοῦ Τακρίδου μου τὴν λόγχην σειομένην,
Οὐδὲ τῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν εὐσεβῆ σημαίαν…
Τὴν σταυροφόρον, δείλαιοι, κρατεῖτε τεταμένην,
Τῆς Ἄγαρ προστατεύοντες τὴν φθισιῶσαν γραῖαν!»
Καὶ ἡ κραυγή του, πνέουσα ἐντὸς τῆς τρικυμίας,
Σαλεύει τοῦ Ὠκεανοῦ τὰ ὠργισμένα βάθη·
Ἐν τούτοις εἰς τὸν Δούναβιν κ’ εἰς τἄκρα τῆς Ἀσίας
Τοὺς Μουσουλμάνους πελεκᾷ ἡ μοσχοβῖτις σπάθη.
Τοῦ Σταυροφόρου ἀετοῦ ἡ Πίστις προηγεῖται,
Διὰ ῥομφαίας σπεύδουσα τὸν γόρδιον νὰ λύσῃ·
Καὶ σεῖς, καὶ σεῖς, ὦ ἀετοὶ Ἑλλάδος, πεταχθῆτε,
Ὁ στίλβων τῆς Ἀνατολῆς ἀστὴρ ἂς σᾶς φωτίσῃ!
Η ΑΔΙΚΟΣ ΠΑΛΗ.
Αποστασαν τὰ τρία
Ἀντίπαλα θηρία,
Ἀπόστασαν μαχόμενα
Μὲ πεῖσμα φοβερόν.
Τὴν ἧτταν καὶ τὴν νίκην
Ἐμίσησαν, κ’ εἰς θήκην
Τὸ ξίφος πάλιν ἔβαλαν,
Τὸ ξίφος τὸ σκληρόν.
