Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/261

259

Τρέμει ὁ κόσμος· τρέμουσι τῶν οὐρανῶν οἱ θόλοι·
Ποῖαι βρονταί! θανάσιμον ἀντιλαλεῖ τὸ βόλι
Καὶ ῥίπτει χαῦνα θρέμματα.
Εἰς τὰ Δερβένια θραύονται καὶ κολυμβῶσιν ὅλοι
Στὰ ἴδιά των αἵματα.

Καὶ ὁ πολύφλοισβος, ἰδοὺ, Ὠκεανὸς θυμόνει·
Ὕδρα, λεόντων φωλεὰ, νικᾷ, κατατροπόνει
Τὸν ἀσεβῆ των στόλον.
Στῆς Χίου τὰ παράλια ἰδέτε πῶς σιμόνει
Ψαριανὸν πυρπόλον.

Μαῦρον εἶναι τὸ σκάφος του καὶ μαῦρα τὰ πτερά του,
Μαῦρα τὰ πάντα, καὶ δωρεῖ χαρίσματα θανάτου
Τὰς φλόγας τοῦ Ταρτᾶρου.
Ἰδέτε πῶς πετὼν κολλᾷ τὰ φλογερὰ πλευρά του
Στὰ πλοῖα τοῦ βαρβάρου!

Κόκκινα κύματα φλογὸς συρίζουν· ἡ ὁρμή της
Τὸ πᾶν βιβρώσκει· τ’ ἄγριον κράτος τῆς Ἀμφιτρίτης
Ἐρυθριᾷ καὶ βράζει.
Γλῶσσαν πυρὸς τρομακτικὴν μὲ κρότον ἡ πυρῖτις
Μέχρι νεφῶν τινάζει.

Χαίρετε, Ῥούμελης βουνὰ, Κλεπτῶν λημέρια, λόγγοι!
Καὶ εἰς ὑμᾶς ἀντήχησαν τῆς Πίστεως οἱ φθόγγοι
Καὶ τῆς Ἐλευθερίας.
Καὶ δὶς παρὰ τὸ ἅγιον ἐτάφη Μεσολόγγι
Ὁ τύφος τῆς Τουρκίας.