»Ἐτόξευα βλέμμα δριμὺ, σπινθηρίζον,
Τὸν ὄγκον κινῶν τῆς μακρᾶς κεφαλῆς,
Καὶ ἤνοιγα κ’ ἔκλεια στόμ’ ἀπειλῆς,
Γοργὰ τ’ ἀδαμάντινα ἔγχη του τρίζον.
»Εἰς μάτην τὰ λέπη ἐβρόντων δεινὰ,
Εἰς μάτην τ’ ὀξύοπλον ἕρκος ἐβρόντα·
Τῶν σπλάγχνων μου ἔνδον εἰσῆλθον πετῶντα
Τὰ κοῦφα πτηνά.
»Καθὼς διασχίζουν τὰ νέφη τὰ μαῦρα
Αἱ πύρινοι λάμψεις ἀγρίας νυκτὸς,
Μ’ ἐσπάραξε πόνος τὰ σπλάγχνα φρικτὸς,
Τὰ στέρνα μου ῥύγχη διέῤῥηξαν λάβρα.
»Ἐστέναξα σείσας τὰ σπλάγχνα τῆς γὴς,
Κ’ ἠνοίχθη ἐντός μου τετράπορος πύλη,
Κ’ ἐκεῖθεν οἱ γῦπες ῥαγδαῖοι, ὀργίλοι
Ἐξῆλθον σφαγεῖς.
»Ἰδοὺ τ’ ὄνειρόν μου! Ἠγέρθην τῆς κοίτης
Ψυχρὸς ἀπὸ φὀβον, τὰς τρίχας ὀρθῶν.
Καὶ τώρα, μεστὸς τῶν ἐν ὕπνω παθῶν,
Καὶ τώρα, ναὶ, φρίττω... Ὦ πάτερ, δὲν φρίττεις;
Κ’ ἐκεῖνος μὲ τόνον τρεμούσης φωνῆς,
»Ὦ Μπέη· ἀπαίσιον ὄνειρον εἶπες.
Ἐχθρούς σου ἀπίστους σημαίνουν οἱ γῦπες,
Τοῦ κήτους φονεῖς.
