»Βολβοὶ θυελλώδεις οἱ δὐ’ ὀφθαλμοί του,
Ἀπαίσιον ἔχυνον λάμψιν πυρός.
Τὸ στόμα του ἦτο κρατὴρ φλογερὸς
Κ’ ἐβρόντα, ὡσεὶ μυκηθμὸς, ἡ πνοή του.
»Τὸν εἶδα, καὶ τώρα εἰσέτι ῥιγῶ.
-Ἀλλ’ αἴφνης — ὀνείρου παράδοξος πλάνη!-
Ἀλλ’ αἴφνης ὁ δράκων ἐκεῖνος μ’ ἐφάνη
Ὅτ’ ἤμην ἐγώ.
»Θηρὸς καὶ ἀνθρώπου τεράστιον κρᾶμα
Ἡ δίμοιρος φύσις ἐμίχθ’ εἰς ἐμὲ,
Καὶ, φύλαξ ἐκεῖ τοῦ στομίου, χαμαὶ
Θηρίον ἐκείμην καὶ ἄνθρωπος ἅμα.
»Ἀλλ’ οἴμοι ! Τὸ ἔκφυλον δἐρας φορῶν,
Τὴν πρῴην ἀνθρώπου ἀπώλεσα γνώμην·
Σκληρὰν εἰς τὰ σπλάγχνα ὀργὴν ᾐσθανόμην
Καὶ μἐνος σκληρόν.
»Ἐνῷ τῆς εἰσόδου, δρακόντειος δαίμων,
Τὴν θέσιν ἐκείνην κατεῖχον στενὰ,
Ἐξώρμησαν αἴφνης μακρόθεν πτηνὰ,
Λευκότερα κρίνων, ταχύτερ’ ἀνέμων.
»Πλὴν τέσσαρα μόνα ἐξ ὅλων αὐτῶν
Ἐχώρισαν κ’ ἦλθον πετῶντα πλησίον.
Ἐσφάδαξα τότε τὰς σπείρας ἐκλύων,
Τὰ λέπη κροτῶν.
