ἔλαβε καμμίαν πρόνοιαν. Μόνον δὲ ὁ ἀείμνηστος Κυβερνήτης ἔδιδεν εἰς τὸν γέροντα τοῦτον ζῶντα τότε σύνταξιν μικράν, ἀλλ’ ἀφ’ ὅτου ἀπέθανε ὁ γέρων, ἐσκοτώθη δὲ καὶ ὁ Καποδίστριας, αἱ γυναῖκες ἔμειναν ἔτσι χωρὶς νὰ τὰς ἐνθυμηθῇ κανείς. Τὰ δὲ γεγονότα ταῦτα μαρτυροῦνται καὶ ἀπὸ τὰς δύο ἐπαρχίας τῆς Καρύταινας καὶ τῆς Τριπολιτσᾶς.
Οὗτος κατήγετο ἀπὸ τὸν Βαλτεσινίκον. Ἐπανελθὼν δὲ ἔξωθεν εἰς τὴν Πελοπόννησον ἦτον ἐνθουσιώδης καὶ δημοκρατικώτατος, διότι δὲν ἤθελε τὴν ἀριστοκρατίαν. Εἶναι εἷς ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔκαμον τὴν ὀχλαγωγίαν εἰς τὰ Βέρβαινα κατὰ τὰς πρώτας ἡμέρας τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ὑψηλάντη, ὅτε οἱ προὔχοντες Πελοποννήσιοι δὲν ἐσυμφώνουν καὶ δὲν ἤθελον νὰ δώσουν τὴν ἀπόλυτον ἐξουσίαν πρὸς τὸν Πρίγκηπα, ὡς ἤθελε, διὰ νὰ διοικῇ καὶ διαθέτῃ ἐλευθέρως τὰ τοῦ πολέμου καὶ τὰ πολιτικὰ πράγματα.
Γενομένης δὲ τῆς ὀχλαγωγίας ἀπὸ τὸν Παπαγιαννόπουλον καὶ ἀπὸ ἄλλους πολλοὺς συντρόφους του, ὀλίγον ἔλειψε ν’ ἀνοίξῃ ὁ πόλεμος καὶ νὰ σκοτώσουν τοὺς προκρίτους τῆς Πελοποννήσου, οἱ ὁποῖοι τότε ἦσαν ὅλοι ἐκεῖ εἰς τὰ Βέρβαινα διὰ τὴν ὑποδοχὴν τοῦ Πρίγκηπος. Ἀλλ’ ὁ Θ. Κολοκοτρώνης ἔσβυσεν αὐτὸ τὸ κακὸν τότε μὲ πολλὴν ἐπιτηδειότητα, διότι ἔγεινε σύντροφος τοῦ πλήθους, ἐτέθη ἀρχηγός του, καὶ ἐζήτησεν ἀπὸ αὐτοὺς νὰ τοῦ ὑποσχεθοῦν ὅτι θὰ ἡσυχά-
