τσου. Κατὰ δὲ τὴν ἐποχὴν τῆς ἐπαναστάσεως ὅσοι ποιμένες ἐκατοίκουν εἰς τὸ μικρὸν τοῦτο χωρίον ἀρχηγὸν εἶχον τοῦτον τὸν καπετάνιον, ὁ ὁποῖος ἐφάνη πρόθυμος μὲ ὅλους τοὺς συγγενεῖς του, ἀδελφοὺς, παδιά του, γαμβροὺς, ἀνεψιοὺς καὶ ἐγγόνους του συμποσουμένους ὡς ὀγδοήκοντα, νὰ πολεμήσῃ ὑπὲρ τῆς πατρίδος μὲ μεγάλον ζῆλον ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς ἐπαναστάσεως μέχρι τέλους αὐτῆς, ὅτε κατὰ τὰς γενομένας διαφόρους μάχας ἔπεσαν ἐνδόξως πολεμοῦντες σχεδὸν ἅπαντες, ἐκτὸς τοῦ ἀρχηγοῦ τούτου τῆς οἰκογενείας Παναγιώτου Προύντσου.
Αἱ θυσίαι καὶ αἱ ἐκδουλεύσεις τῆς οἰκογενείας ταύτης δὲν ἔχουν σύγκρισιν μὲ καμμίαν ἄλλην οἰκογένειαν τῆς Πελοποννήσου. Ἂν ὅμως θελήσῃ τις νὰ παραβάλῃ τὰς θυσίας καὶ τὰς ἐκδουλεύσεις τῆς οἰκογενείας ταύτης πρὸς ἐκείνας τῆς οἰκογενείας τῶν Μαυρομιχαλαίων, εὑρίσκει ταύτας μεγαλειτέρας καὶ περισσοτέρας, ἐξαιρουμένης μόνον τῆς καταγωγῆς καὶ τοῦ γνωστοῦ Τουρκικοῦ τίτλου τοῦ Μπάσμπογου σημαίνοντος τὸν ἔχοντα διοικητικὴν ἐξουσίαν, καὶ ὡς ἐκ τούτου κατὰ τὸ ὄνομα οἱ Μαυρομιχαλαῖοι ἐγένοντο ἐξακουστοὶ, τὸ ὁποῖον τότε πολὺ ἐσήμαινεν. Ἀλλ’ ὡς πρὸς τὴν θυσίαν, τὴν ὁποίαν ἕκαστος χρεωστεῖ νὰ προσφέρῃ διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος του, ὁ Προῦντσος εἶναι ἄξιος παντὸς ἐπαίνου, διότι προσέφερε περισσότερα παντὸς ἄλλου Πελοποννησίου θύματα, χωρὶς νὰ ζημιώσῃ τὸ ἐθνικὸν Ταμεῖον οὔτε ὀβολόν. Μάλιστα διὰ τὰς ὀλίγας γυναῖκας, αἱ ὁποῖαι ἔμειναν ἐκ τῆς γενεᾶς ταύτης, ἡ Κυβέρνησις τῆς Ἑλλάδος δὲν
