Ἢ ἂν τοῦτο δὲν ἔχῃ οὕτως, καὶ ὁ Πλούταρχος εἶνε ἀληθέστερος τοῦ Ἡροδότου, λέγων ὅτι ὁ Θησεὺς τὴν πόλιν Ἀθήνας προσηγόρευσεν, (εἰς Θησ.) ὤφειλεν ὁ Ὅμηρος νὰ εἴπῃ πολὺ δικαιότερον «δῆμον Θησῆος µεγαλήτερος·» διότι οὗτος συνῴκισε τῷ ὄντι εἰς ἕνα δῆμον τὰς Ἀθήνας τοὺς κατοίκους τῆς Ἀττικῆς. Σηµειούσθω δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι ὁ Ὅμηρος οὐδεμίαν ἄλλην πόλιν Ἑλληνικὴν ἐν τῷ Καταλόγῳ ἐκάλεσε δῆμον, εἰμὴ μόνον τὰς Ἀθήνας. Γεννᾶται ζήτημα ποῖος τῶν δύω Ἱστορικῶν, ὁ Πλούταρχος ἢ ὁ Ἡρόδοτος λέγει τ’ ἀληθῆ· δηλαδὴ ὁ Θησεὺς ὠνόμασε τὴν πόλιν Ἀθήνας, ἢ ὁ Ἐρεχθεύς; καὶ ἂν ὁ δῆμος Ἀθηνῶν ἀνεφάνη ἀπὸ Θησέως, ἢ ἀπὸ τοῦ Ἐρεχθέως πρότερον. Ἂν παραδεχθῶμεν τὸν πρὸς τὸν Αἰγέα δελφικὸν χρησμὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, καὶ ὅτι τὸ δίστιχον τοῦ χρησμοῦ ἐποιήθη τότε, καὶ οὐχὶ μεταγενεστέρως, ἔχον οὕτως·
» Ἀσκοῦ τὸν προὔχοντα πόδ’ ὦ μέγα Φέρτατε λαῶν,
» μὴ λύσης πρὶν δῆμον Ἀθηνῶν εἰσαφικέσθαι ».
ἕπεται ὅτι ὁ Ἡρόδοτος γράφει τὴν ἀλήθειαν, καὶ ὁ Ὅμηρος ὀρθῶς ἀπέδωκεν εἰς τὸν Ἐρεχθέα τὸν δῆμον Ἀθηνῶν· διότι ὁ Αἰγεὺς ἠρώτησε τὸν θεὸν πρὶν γνωρίση τὴν Αἶθραν, ἐξ ἧς ὁ Θησεύς. Ὁ Πλούταρχος διὰ τὴν πρὸς τὸν Ἡρόδοτον δυσμένειάν του δὲν θέλει νὰ συμφωνῇ μὲ αὐτὸν εἰς τὰς ἱστορικὰς διηγήσεις του.
Πρέπει δὲ νὰ ἐξηγήσωμεν τὸν συνοικισμὸν τῶν Ἀθηναίων σαφέστερον πρὸς κατάληψιν τῶν ἀπορούντων, ἂν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἀττικῆς συνῆλθον εἰς τὰς Ἀθήνας κατὰ τὸν Θουκυδίδην, Πλούταρχον, Παυσανίαν, καὶ λοιποὺς, λέγοντας ὅτι ὁ Θησεὺς «καταλύσας τῶν τε ἄλλων πόλεων (Ἀττικῆς) τά τε βουλευτήρια καὶ τὰ Πρυτανεῖα, καὶ τὰς Ἀρχὰς, εἰς τὸν νῦν πόλιν οὖσαν ἓν βουλευτήριον ἀποδείξας καὶ Πρυτανεῖον, συνῴκισε πάντας» (Θουκ. β. Β′. κ. 15). Καὶ «εἰς ἓν ἄστυ καὶ μιᾶς πόλεως ἕνα δῆμον ἀπέφηνε τοὺς τότε σποράδας ὄντας» (Πλούταρχ. εἰς Θησέα). Τοῦτο ἦτον ἀδύνατον νὰ συνέλθωσιν ὅλοι οἱ κάτοικοι πανοικὶ εἰς μίαν πόλιν. Ὁ Θησεὺς μεγαλο-
