φυὴς, ὡς καὶ μεγαλόψυχος, διὰ νὰ καταστήσῃ ἓν κοινὸν πολίτευµα εἰς ὅλην τὴν Ἀττικὴν διαρκὲς καὶ ἀδιαίρετον, προσέλαβεν εἰς τὴν πόλιν ὅλους τοὺς προκρίτους καὶ πλουσίους τῶν δήμων, χορηγήσας αὐτοῖς κοινὰς τὰς ἀρχὰς τῆς πολιτείας, νεμομένους ἑκάστους τὰ ἑαυτῶν καὶ ὡς πρότερον (Θουκ. β′. 15) Διὰ νὰ νέμωνται λοιπὸν τοὺς ἀγρούς των πρέπει νὰ ἔχωσι τοὺς γεωργοὺς, ἀμπελουργοὺς, δενδροκόμους, ποιμένας, καὶ τοὺς ἀναγκαίους οἰκοδόμους οἰκημάτων, σταύλων, καὶ λοιπῶν· καὶ τοιουτοτρόπως οἱ δῆμοι ἔμειναν πάλιν κατοικημένοι, καὶ προϊόντος τοῦ χρόνου ὁ πληθυσμὸς ηὔξανεν, ὥστε ὁ δῆμος Ἀχαρνῶν μόνος ἔδιδεν ἐν καιρῷ πολέμου ὁπλίτας τριῶν χιλιάδων. Ἀφοῦ ἅπαξ οἱ γεωκτήμονες τῶν χωρίων τῆς Ἀττικῆς κατοικήσαντες εἰς τὴν πρωτεύουσαν αὐτῆς, συνέσφιγγαν τὸ πολίτευμα, καὶ συνεκέντρωσαν τὰς Ἀρχὰς εἰς μίαν πόλιν τὰς Ἀθήνας, ἅπαντες ἐκλήθησαν Ἀθηναῖοι ἐν γένει ὅλων τῶν δήμων οἱ κάτοικοι, διασώσαντες τὸ δημοτικόν ὄνομα εἰς διάκρισιν προσωπικὴν ἑνὸς ἑκάστου τῶν πολιτῶν. π. χ. Περικλῆς Ξανθίππου Χολαργεύς· Σωκράτης Σωφρονίσκου Ἀλωπεκῆθεν, ἢ Ἀλωπεκειεύς. Τοῦτο δὲ εἶνε τόσον βέβαιον ὅτι ὅλοι οἱ δῆμοι ἦσαν κατοικημένοι ἀνέκαθεν καὶ συγκεκροτημένοι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι γίνεται δῆλον ἐκ πολλῶν ἄλλων ἱστορικῶν ἀποδείξεων, καὶ ἐξ ὧν θέλομεν ἀπαντήσῃ ἀκολούθως, καὶ ὁ Θουκυδίδης αὐτὸς ἐναργῶς ἐξηγεῖται τὸ πρᾶγμα ἐν τῇ ἐπὶ Περικλέους πολιορκίᾳ τῶν Ἀθηνῶν, ὅτι οἱ ἐν τοῖς ἀγροῖς « οὐ ῥᾳδίως ἐποιοῦντο τὰς μεταναστάσεις, ἐβαρύνοντο δὲ καὶ χαλεπῶς ἔφερον, οἰκίας τε καταλιπόντες καὶ ἱερὰ, ἃ διὰ παντὸς ἦν αὐτοῖς ἐκ τῆς κατὰ τὸ ἀρχαῖον πολιτείας πάτρια, δίαιτάν τε μέλλοντες μεταβάλλειν, καὶ οὐδὲν ἄλλο ἢ πόλιν τὴν αὐτοῦ ἀπολείπων ἕκαστος» (β′. 16). Σύμφωνα καὶ ὁ Πλούταρχος ἱστορεῖ ὅτι ὁ Περικλῆς «τὸν ἀπὸ τῆς χώρας ὄχλον εἰς τὰ τείχη καταχεόμενος, καὶ πρὸς οὐδὲν ἀνθρώποις τοσούτοις χρώμενος, ἀλλ’ ἐῶν ὥσπερ βοσκήματα καθειργμένους (εἰς Περικλ. κ. λδ′.).
