ὅπερ τὴν προκαλεῖ. Ὀφείλομεν νὰ μάθωμεν πῶς νὰ γίνωμεν κύριοι τῶν ἀμφιβόλων τούτων πόθων μᾶς, πρὶν ἢ οὗτοι συνταράξωσι τὴν καρδίαν ἡμῶν καὶ ἀποξηράνωσι τοὺς ὀφθαλμούς μας. Ἡ φύσις τοὺς ἔθεσεν ἐν ἡμῖν δι' οὐδέν ἄλλο ἢ πρὸς αὔξησιν τῆς, δόξης τῆς ἐλευθερίας ἡμῶν· εἷναι ἰσχυρὰ κέντρα διεγείροντα ἡμᾶς, ὅπως ποιήσωμεν χρῆσιν τῆς θελήσεως ἡμῶν, καὶ παράγοντα τὴν κινδυνώδη, ἀλλ’ ἐπίσημον ἐξάσκησιν αὐτῆς. Δὲν αἰσθάνεσαι αὐτὰ ἐν τοῖς στήθεσι σου; Δὲν σὲ ὠθοῦσι νά προχωρῇς;
Ἐμπρός! ἐγέρθητι νεανία· ἀνάλαβε στιβαρᾷ χεὶρ τὴν ὁδοιπορικὴν σου ῤάβδον. Θέλομεν ὁδεύσει ὁμοῦ· Ἔσεταί μοι ἡδὺ τὸ ἀναπολεῖν ἐν συνοδείᾳ τῶν εὐσεβῶν τούτων θλίψεων, ἐν αἷς ἐξαγνίζεται ἡ ψυχὴ τοῦ νέου· ἴσως δὲ καί σοι ἔσεται ἐπωφελὲς νὰ διδαχθῇς πῶς νικᾷ τις αὐτάς· τίνες σοβαραὶ ἐργασίαι τὰς ἀποκρούουσι καὶ τὰς ἀντικαθιστῶσι. Νέος ὧν, παραπονεῖται ὅτι αἰσθάνεται τις ἐν αὐτῇ νοερὰς δυνάμεις ἀργάς. Ἀργότερα ἐπέρχονται ἄλλαι θλίψεις. Ἅμα ἀναλάβῃ τὰς ἐργασίας ἀποῤῥοφᾶται ἀπὸ τὰς λεπτότητας, αἵτινες καταφθείρουσι τὸν καιρὸν χωρὶς νὰ ἐπασχολῶσι τὸ παράπαν, τὴν ψυχὴν, καὶ ἐρεθίζεται, διότι, ἐν ᾧ ἔχῃ νὰ πράξῃ τόσα, προχωρεῖ τόσῳ βραδέως. Ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ δὲν εὐχαριστεῖται ἐνταῦθα· οὐδὲν τῶν ἐπιγείων τὴν πληροῖ. Τὴν δραστηριότητα ἔτι αὐτὴν μεθ’ ἧς ἀναστενάζει, ἐνῷ εἶναι τόσον εὔκολον νὰ τὴν προμηθευθῆ, δὲν δύναται νὰ τὴν ἱκανοποιήσῃ· δὲν τῷ εἶναι δὲ ἀρεστὴ, ἢ διότι εἶναι αἰτία τῆς ἀπείρου καὶ ἀκηλιδώτου ἐνεργητικότητος, ἥτις ἐπιφυλάσσεται ἡμῖν ἐκεῖ ἄνω!
Ἐμπρὸς, νεανία! πρέπει νὰ φθάσωμεν ἐκεῖ. Ἀναῤῥιχηθῶμεν ἐπὶ τοῦ βράχου, καὶ μὴ παύσωμεν ἀναβαίνοντες. Δεικνύωμεν ἀλλήλοις τὸ τέρμα ἐκεῖνο, ὅπερ φεύγει ἀεννάως πρὸ ἡμῶν. Ἐν ἑκάστῃ καμπῇ τῆς ὁδοῦ ἡ καταπονημένη ψυχὴ ἐρωτᾷ: Δὲν εἶναι ἐνταῦθα τὸ τέρμα, κύριε; Ὁ ἄθεος, ὁ φοβούμενος τὸν θάνατον ὣς τὸ τέρμα τῶν εὐτελῶν ἀπολαύσεών του, τρέμων ἐν ἑκάστῃ καμπῇ, ἀνακράζει: Ὦ ματαιότης! ἐνταῦθα λοιπὸν θέλουσιν ἀφανισθῇ αἱ τρυφαί μου, τὰ πλούτη μου; Ἐν τούτοις ἡ θεία Πρόνοια ἐξαπατῶσα τὴν ἐλπίδα τῶν μὲν, παίζουσα δὲ μὲ τὸν φόβον τῶν δὲ, κράζει πρὸς πάντας! Ἐμπρός! βαδίζετε ἔτι, δοκιμάσατε ἔτι τὰ κοσμικὰ ἀγαθά τε καὶ κακὰ μέχρι τῆς ἡμέρας, καθ’ ἣν θέλω ἀπονείμει ἡμῖν ἀληθῆ τοιαῦτα. Οὕτω πρέπει νὰ ζῆτε ἐπὶ τῇ προσδοκίᾳ τῆς ἡμέρας ἐκείνης!
«Εὐφραίνου νεανίσκε, ἐν τῇ νεότητί σου· καὶ ἡ καρδία σου ἃς σὲ χαροποιῇ ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς νεότητός σου· καὶ περιπάτει κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς καρδίας σου καὶ κατὰ τὴν ὅρασιν τῶν ὀφθαλμῶν σου· πλὴν ἤξευρε, ὅτι διὰ πάντα ταῦτα ὁ Θεὸς θέλει σὲ φέρει εἰς κρίσιν.»
Αἱ ἡμέραι καθ’ ἂς γεννῶνται οἱ μεγάλοι ἄνδρες εἶναι ἀντικείμενον ἐνδιαφέροντος εἰς πάντα. Πρόκειται περὶ τοῦ Χ. Χ. Ἄνδερσεν. Ἄν τις ἀρνηθῇ αὐτῷ τὸν τίτλον μεγάλου ἀνδρὸς, πρέπει, διὰ νὰ ἦναι συνεπὴς εἰς ἑαυτὸν, νὰ μὴ ἀποδώσῃ αὐτόν ἔτι μᾶλλον εἰς τὸν Ναπολέοντα Α’. Αἱ συγγραφαί του καὶ πρὸ πάντων αἱ ποιήσεις του εἶναι τὰ δι’ ὧν διεκδικεῖ τὸν τίτλον του.
Δὲν ἦτο υἱὸς πλουσίου ἀριστοκράτου, μέλους πιθανὸν τῆς βασιλικῆς τῆς Δανίας αὐλῆς. Ἕν καὶ μόνον δωμάτιον ἐχρησίμευεν ὡς κατοικία εἰς τε τὸν σανδαλοποιὸν πατέρα του καὶ ὅλην τὴν οἰκογένειάν του, διὰ τὴν πτωχείαν αὐτῆς. Ἀλλ’ ὅτε μετὰ ταῦτα αἰωρούμενος ἐπὶ τῆς ἀξίας αὐτοῦ καὶ οὐχὶ ἕρπων ἔφθασεν εἰς ὑψηλὸν βαθμὸν κοινωνικῆς καταστάσεως, ὡς φάρος ἐπὶ ἀκτῶν ἐπικινδύνων ἐπέχεε τὰς ἀκτῖνας τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ ἐφ’ ἅπασαν σχεδὸν τὴν οἰκουμένην.
Ἐγεννήθη ἐν Ὅδενς τῆς Δανίας τῇ 2 ἀπριλίου 1805. Ἦτο πενταετὴς ὅτε ὁ μὲν πατήρ του ἀπέθανεν, ἡ δὲ μήτηρ του ἐγένετο πλύτρια ὅπως πορίζηται τὰ πρὸς τὸ ζῇν δι’ ἑαυτήν τε καὶ τὸν υἱόν της.
Ἀλλ’ ἤδη ὁ πενταετὴς Χριστιανὸς ηὔξανε καὶ ἡ ἡλικία του ἀπῄτει ὅπως μάθῃ τέχνην ἥτις ἤθελε τῷ χρησιμεύσει ὡς πόρος ζωῆς. Ἐστάλη εἰς ἐργοστάσιον· πλὴν ἦτο ἔτι παῖς. Ἐνεπαίζετο ὑπὸ τῶν συμμαθητῶν του· καὶ ἕνεκα τούτῳ ἀπέδρα. Τὸν εἰσήγαγον εἰς σχολεῖον· καὶ ἐκεῖ τὴν αὐτὴν τακτικὴν ἠκολούθησε.
Ἐτιμωρήθη, ἀλλ’ ὁ συγγραφεὺς τῶν παιδικῶν παραμυθίων ἐξηκολούθει νὰ ἦναι παιδίον· ἠγάπα νὰ κόπτῃ καὶ νὰ κατασκευάζῃ χάρτινα. ἐνδύματα· καὶ ἡ μήτηρ του ἐνόμισεν ὅτι ἠδύνατο εὐκόλως νὰ τὸν καταστήσῃ ῥάπτην. Ἀλλ’ ἠπατᾶτο. Ὁ παῖς ἠσθάνετο τὸν προορισμόν του, καὶ ἀντέστη εἰς τὴν ἀπόφασιν τῆς μητρός του· καὶ τέλος τὴν κατέπεισεν ὅπως ἀφήσει αὐτὸν ἐλεύθερον νὰ ἐκλέξῃ ἐν τῇ πρωτευούσῃ τὸ στάδιον τῶν τάσεων καὶ τῶν πόθων του.
Ἦτο πλέον νεανίας καὶ μετ’ ὀλίγον ἐσκέπτετο πῶς θὰ πορίζηται τὰ πρὸς τὸ ζῇν. Εἰσῆλθε παρά τινι ἠθοποιῷ, ἠθέλησε νὰ τὴν πείσῃ περὶ τῆς ἱκανότητός του, χορεύων καὶ πηδῶν πρὸ αὐτῆς· ἀλλ’ ἀπέτυχεν ἐξέλαβεν αὐτὸν ὡς παράφρονα, καὶ τὸν ἀπεδίωξε κακὴν κακῶς. Μείνας παρ’ ἄλλῳ ἠθοποιῷ δι’ ὀλίγον ἔτι καὶ ἀπολέσας τέλος τὴν φωνήν του ἕνεκα ἀσθενείας, ἠναγκάσθη, παραιτῶν τὸ ἐπάγγελμα τοῦτο, νὰ ἀσπασθῇ ἢ μᾶλλον νὰ εἰσέλθῃ εἰς ἐκεῖνο δι’ ὃ κυρίως προώριστο.
Φίλος τοῦ τις, ὁ κ. Κόλλιν τῷ ὑπεσχέθη νὰ ἐπι-
