νὰ καθήσω ἐπὶ τῆς τραπέζης ἐκείνης, καὶ ἐνῷ ἐγὼ θὰ ἀναγινώσκω, σεῖς νὰ μὲ στολίζητε μὲ τὰ ἄνθη σας, καὶ αὐτὴ ἡ συμφωνία εἰς τὸ τέλος νὰ μὲ φιλήσετε ὅλα εἰς τὸ μέτωπον.
-Οὔμ, ἐγόγγυσαν ὅλα καὶ ἐκατήφιασαν.
-Ἂν θέλετε, λοιπόν.
-Ὄχι, Ναί! ὄχι, Ναί! συνέλεξα ἀπώλητον πλειοψηφίαν ὑπὲρ τοῦ θέματός μου.
-Ἐκάθησα ἐπὶ τῆς τραπέζης, καὶ ἐνῷ μὲ στολίζουν, ὡς τὸν Μάϊον ἡ φύσις, μὲ τὰ ἄνθη των, ἐγὼ ἀναγινώσκω τοὺς ἑξῆς στίχους.
Τοῦ ἀνθοστολίστου Μαϊ τὸ στεφάνι θὲ νὰ πλέξω,
Ἀλλὰ λούλουδα δὲν ἔχω.
Εἰς τὸν κῆπον σου, ὦ κόρη, τρία ἄφες με νὰ δρέψω.
Εἰς λειμῶνας νὰ μὴ τρέχω.
Πρῶτον κόπτω ἕνα ῥόδον, κόκκινον καὶ μυροβόλον
Ὡς τὰ ἀνθηρά σου χείλη.
Ῥόδον -Ἔρωτος σημεῖον- ἀπὸ τ’ οὐρανοῦ τὸν θόλον
Ὁ Θεὸς τὸ ἔχει στείλει.
Ἁπαλόν, λευκὸν, ὡραῖον ἕνα κρίνον ξεῤῥιζόνω,
Τοῦ παρθενικοῦ σου στήθους
Ἀθωότητος σημεῖον· μὲ τὸ ῥόδον τὸ ἑνόνω,
Πλὴν τὰ ἄνθη ἔχους μύθους.
Ὤστε, βλέπω! τὸ στεφάνι ἐντελές διὰ νὰ γείνῃ
Καὶ τὸ τρίτον θὰ προσθέσω.
Πέρνω φύλλον λέμοναίας, ὅπου τὴν ἐλπίδα δείχνει
Καὶ τὸ βάλλω ἐν τῷ μέσῳ.
Καὶ ἰδοὺ συμπληρωμένο ὡραιότατο στεφάνι
Ἀπὸ ῥόδον, κρίνον, φύλλον.
Ῥόδον... Κρίνον... ἰδικά σου, —Τῆς ἐλπίδος πλὴν τὴν πλάνη
Θὰ τὴν δώσῃς εἰς τὸν φίλον;
Ἓν μόνον τὸ ἐνόησεν, τὰ λοιπὰ ἐσκέπτοντο. Ἤρχισαν νὰ μὲ φιλοῦν τὸ ἓν μετὰ τὸ ἄλλο ἀπροσέκτως, ὅταν ἡ ἐχθρά μου, ἥτις παρεμόνευεν, ἰδοῦσα τὴν διαβολικὴν μορφήν μου, τὴν ὁποίαν δὲν ἔκρυπτα πλέον ἐφώναξεν.....
-Ἆ! Μὴ τὸ φιλῆτε! μὴ τὸ φιλῆτε! τὸ δαιμονόπαιδο! ἔχει κέρ...
-Μὲ ἠτένισαν τότε ὅλα καὶ ἰδόντα τὰ κερατίδια, σφενδονίζουν κατ’ ἐμοῦ τὰς ἀνθοδέσμας των, καὶ φεύγουν ἔντρομα κρύπτοντα τὰς ὡραίας κεφαλάς των ἐντὸς τῶν χειρῶν των.
-Φεύγω καὶ ἐγὼ διότι, αἱ μητέρες εἰσελθοῦσαι, σκαλίζουν ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα τῶν ἀνθοδεσμῶν, καὶ ἂν πέσω εἰς τὰς χεῖράς των........
Δ. Ν. ΒΡΑΤΣΑΝΟΣ
