Ο αρχοντοχωριάτης/Β
| ←Α | Ο αρχοντοχωριάτης Συγγραφέας: Μεταφραστής: Ιωάννης Πολέμης ΠΡΑΞΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ |
Γ→ |
ΠΡΑΞΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ
ΣΚΗΝΗ Α'.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ — ΔΥΟ ΥΠΗΡΕΤΑΙ
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ελάτε από πίσω μου· θα πάω να δείξω το καινούργιο φόρεμα στο δρόμο.
Και προ πάντων προσπαθήσετε και οι δύο σας να βαδίζετε ακριβώς
απάνω στα ίχνη μου, για να φαίνεται καθαρά πως είστε δικοί μου.
ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Μάλιστα, κύριε.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Φωνάξετέ μου τη Νικολέτα για να της δώσω μερικές διαταγές. Σταθήτε,
σταθήτε· έρχεται.
ΣΚΗΝΗ Β'.
ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΩ — ΝΙΚΟΛΕΤΑ
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Νικολέτα!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Ορίστε.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Άκουσε.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (γελώσα)
Χι, χι, χι, χι, χι
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Γιατί γελάς;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Χι, χι, χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι έχει αυτή και γελάει;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Χι, χι, χι. Τι χάλια είν' αυτά; Χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι είπες;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Ω! Θεέ μου! Χι, χι, χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι αηδείες είν' αυτές; Με κοροϊδεύεις δηλαδή;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Θεός φυλάξοι! εγώ τέτοια πράγματα; χι, χι, χι, χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα σου σπάσω τα μούτρα, αν εξακολουθής να γελάς.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Δεν μπορώ, κύριε, να κρατηθώ. Χι, χι, χι, χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δε θα πάψης;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Με συγχωρείτε, κύριε· μα είστε τόσο αστείος, που μου είνε αδύνατο
να κρατήσω τα γέλια. Χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κύτταξ' εκεί αυθάδεια!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Είστε κωμικώτατος έτσι. Χι, χι
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα σε...
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Με συγχωρείτε, με συγχωρείτε, κύριε. Χι, χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Άκουσε, αν ξαναγελάσης τόσο δα ακόμα, σου ορκίζομαι πως θα σου
καταφέρω στα μάγουλα τις πειο μεγαλύτερες μπάτσες που δώθηκαν ως
τώρα σ' όλο τον κόσμο.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Όπως θέλετε, κύριε· δε θα ξαναγελάσω πεια.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πρόσεξε καλά· πρέπει στη στιγμή να καθαρίσης.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (διακόπτουσα)
Χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Να καθαρίσης καλά...
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (διακόπτουσα)
Χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πρέπει, σου λέω, να καθαρίσης τη σάλα, και...
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (διακόπτουσα)
Χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ακόμα;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (πέφτει χάμω από τα γέλια)
Δείρτε με, κύριε, μα αφήστε με να γελάσω μ' όλη μου την καρδιά· το
προτιμώ χίλιες φορές. Χι, χι, χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Λύσσα με πιάνει.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Σας το ζητώ για χάρι, κύριε, σας παρακαλώ, αφήστε με γελάσω. Χι,
χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα σε πιάσω...
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μα, κύριε, θα σκάσω αν κρατηθώ. Χι, χι, χι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μα ξανάγινε άλλο τέτοιο εξωλέστατο υποκείμενο, να γελάη μπροστά μου
με τόση αυθάδεια, αντί να περιμένη τας διαταγάς μου;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τι θέλετε να κάνω, κύριε;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Να φροντίσης, αχρεία, να μου ετοιμάσης το σπίτι μου για την
κομπανία που περιμένω.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (εγειρομένη)
Α! τώρα πεια δεν έχω όρεξι για γέλια. Όλες αυτές οι κομπανίες
κάνουν τόσες ανακατωσούρες εδώ μέσα, που μόνο η λέξι κομπανία μου
χαλάει όλο το γούστο.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μήπως θέλεις για χάρι σου να κλείσω το σπίτι μου σ' όλο τον κόσμο;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Πρέπει τουλάχιστον να το κλείσετε σε μερικούς, μερικούς.
ΣΚΗΝΗ Γ'.
Οι ανωτέρω — ΚΥΡΙΑ ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Καινούργιες ιστορίες έχουμε πάλι; Τι είνε αυτά τα ρούχα, άντρα μου;
Δε λογαριάζεις τον κόσμο; Έχεις όρεξι δηλαδή να σε παίρνουν από
πίσω όπου πας;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μόνο οι ηλίθιοι και οι ηλίθιες θα με παίρνουν από πίσω, γυναίκα
μου.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Έννοια σου και δεν περίμεναν ως τώρα για να σ' αρχίσουν στην
κοροϊδία. Είνε πολύς καιρός που όλος ο κόσμος γελάει με τα καμώματά
σου.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και τι είνε λοιπόν, σε παρακαλώ, όλος αυτός ο κόσμος;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Όλος αυτός ο κόσμος είναι ένας κόσμος που έχει δίκηο και που είνε
πειο γνωστικός από σένα. Εγώ τάχω χαμένα με τη ζωή που κάνεις. Δεν
ξαίρω πεια τι έχει καταντήσει το σπίτι μας. Μου φαίνεται εδώ μέσα
σαν ένα καθημερινό καρναβάλι. Από τα ξημερώματα αρχίζουν τα βιολιά
και τα τραγούδια που ξεκουφαίνουν όλη τη γειτονιά!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Η κυρία μιλεί πολύ σωστά. Δεν μπορώ πεια να κρατήσω πάστρα στο
νοικοκυρειό σας μ' αυτό το σωρό που κουβαλάτε στο σπίτι σας. Τα
ποδάρια τους μαζεύουν όλη τη λάσπη απ' όλους τους δρόμους και τη
φέρνουν εδώ. Η δυστυχισμένη η Φραγκίσκα αφανίστηκε πεια να τρίβη τα
πατώματα, που τα καταλασπώνουν κάθε μέρα οι βρωμοδάσκαλοί σας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αι! Νικολέτα, Νικολέτα, σαν πολύ ακονισμένη είνε η γλώσσα σου.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Έχει δίκιο η Νικολέτα· το μυαλό της είνε καλύτερο από το δικό σου.
Ήθελα να ήξερα τι σου χρειάζεται ο χοροδιδάσκαλος στην ηλικία που
βρίσκεσαι.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Κι' αυτός ο κρεμανταλάς ο δάσκαλος του σπαθιού, που βροντάει τα
πόδια του σαν να θέλη να γκρεμίση το σπίτι και να μας ξεχαρβαλώση
όλα τα τζάμια της σάλας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σιωπή! δούλα μου και γυναίκα μου!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μήπως θέλεις να μάθης χορό για να τον χορεύης στα γεράματά σου,
όταν θάνε πιασμένα τα πόδια σου;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μήπως θέλετε να σκοτώσετε κανένα;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σιωπή, σας είπα! Είστε αμόρφωτες και η μια και η άλλη δεν μπορείτε
να καταλάβετε πόσο κερδίζει ένας άνθρωπος μ' αυτά.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θάκανες καλύτερα αν φρόντιζες να παντρέψης την κόρη σου, που περνάς
ολοένα η ηλικία της.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα φροντίσω να παντρέψω την κόρη μου, όταν θα βρεθή ο κατάλληλος
γαμβρός γι' αυτήν. Τώρα φροντίζω να μάθω τα ωραία πράγματα.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μου είπε ακόμα, κυρία, πως πήρε σήμερα κ' ένα δάσκαλο της
φιλοσοφίας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μάλιστα. Θέλω ν' αποκτήσω πνεύμα και να ξαίρω να μιλώ και να συζητώ
με σοφούς ανθρώπους.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μήπως λογαριάζεις στην ηλικία σου να πας στο σχολείο και να στις
βρέχη με τη ρίγα ο δάσκαλος;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Γιατί όχι; Μακάρι να μου τις είχε βρέξει ο δάσκαλος όταν έπρεπε και
να ήξαιρα ό,τι μαθαίνουν στο σχολείο.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Ω! ναι· η ρίγα θα σας είχε ισιώσει τα πόδια σας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και βέβαια.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Όλα αυτά είνε πολύ χρήσιμα για να διοικήσης το σπίτι σου.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ωρισμένως, μιλείτε κ' οι δυο σας σαν αγράμματες και ντρέπομαι για
λογαριασμό σας. (Στην Καν Ζουρνταίν.) Εσύ, παραδείγματος χάριν,
ξαίρεις τι είνε αυτά που λες;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, ξαίρω πως αυτά που λέω είνε πολύ σωστά και πως θα έκανες πολύ
καλά ν' αλλάξης ζωή
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δε σου λέω γι' αυτό. Σ' ερωτώ τι είνε τα λόγια που λες αυτή τη
στιγμή.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Είνε λόγια γνωστικά, ενώ η ζωή που κάνεις δεν είνε καθόλου
γνωστική.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δε σου μιλώ γι' αυτό, σου λέω. Σ' ερωτώ, αυτά που μιλώ μαζί σου,
αυτά που λέω τώρα, τι είνε;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κολοκύθια!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Όχι, δεν είνε κολοκύθια· αυτά που λέμε οι δυο μας, η ομιλία που
κάνομε αυτή τη στιγμή.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αι!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πώς τη λένε την ομιλία αυτή που κάνομε;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ας τη λένε όπως θέλουν.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τη λένε πεζόν, αμαθεστάτη!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πεζόν;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, πεζόν. Ό,τι είνε πεζόν δεν είνε στίχοι και ό,τι είνε στίχοι
δεν είνε πεζόν. Αι! να τι είνε να σπουδάζη κανείς· (στην Νικολέτα).
Και συ, ξαίρεις τι πρέπει να κάνης για να πης ένα ο;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Πώς;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, τι κάνεις όταν λες ο;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τι λέτε, καλέ;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Για πες ο να δης.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Ο,
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι κάνεις;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Λέω ο.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, μα όταν λες ο, τι κάνεις;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Κάνω αυτό που μου είπατε.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ω! τι φρίκη, όταν έχη κανείς να κάνη με ζώα! Ανοίγεις τας σιαγόνας
και πλησιάζεις τας δυο γωνίας των χειλέων, ο, βλέπεις;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Αλήθεια, πολύ ωραίο είν' αυτό!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θαυμάσιο!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Διαφορετικά θα έκανες, αν έλεγες ένα ι, και ένα δα, δα και ένα
φα, φα.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι κουταμάρες είν' αυτές;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τι βγαίνει απ' όλα αυτά;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μου έρχεται να σκάσω όταν βλέπω αμόρφωτες γυναίκες.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα έκανες καλύτερα να τους εξεκούμπιζες από δω όλους αυτούς τους
κυρίους με τις μωρολογίες των.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Και προ πάντων εκείνον τον κρεμανταλά το δάσκαλο του σπαθιού που
μου γεμίζει σκόνη όλο το σπίτι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αι! αυτός ο καθηγητής της ξιφομαχίας σου στέκεται, βλέπω, στο
στομάχι! θα σε κάνω να καταλάβης αμέσως πόσο ανόητη είσαι. (παίρνει
δύο ξίφη και δίνει το ένα στην Νικολέτα). Κράτησέ το. Κίνησις
απατηλή! Η γραμμή του σώματος ίση. Όταν σπαθίζης την τετάρτη, δεν
έχεις παρά να κάνης έτσι και όταν σπαθίζης την τρίτη, δεν έχεις
παρά να κάνης έτσι. Μ' αυτό τον τρόπο ποτέ δεν θα σκοτωθής. Δεν είνε
ωραίο πράγμα να είνε κανείς ασφαλής όταν μονομαχή με κάποιον;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Για να δούμε. (Του δίνει μερικές σπαθιές).
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Στάσου, στάσου ωχ! πειο σιγά. Άμε στο διάβολο, αχρεία.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Δε μούπατε να σας σπαθίσω;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, μα με σπαθίζεις με την τρίτη πριν με σπαθίσης με την τετάρτη
και δεν περιμένεις να προφυλαχθώ.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Είσαι τρελλός, άντρα μου, μ' όλες αυτές τις φαντασιοπληξίες σου.
Κι' η τρέλλα αυτή σου ήρθε αφότου σου πέρασε απ' το νου να
συναναστραφής την αριστοκρατία.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Όταν συναναστρέφωμαι την αριστοκρατία, δείχνω το πνεύμα μου· και
είναι πειο ώμορφο αυτό παρά να συναναστρέφωμαι τους
χοντρονοικοκυραίους σου.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ω! βέβαια, με το πάρα πάνω! πολύ κερδίζεις που συναναστρέφεσαι τους
αριστοκράτες σου και πολύ καλές δουλειές θα κάνης με τον ωραίο σου
κόντη, που τρελλαίνεσαι για δαύτον.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σιωπή! σκέψου καλά τι λες. Ξαίρεις, γυναίκα μου, πως δε νοιώθεις
για ποιόν μιλείς όταν μιλής γι' αυτόν; Είναι ένα επίσημο πρόσωπο,
πολύ επισημότερο απ' ό,τι μπορείς να φαντασθής· ένας ευγενής που
παίζει μεγάλο ρόλο στην αυλή και που μιλεί με τον βασιλέα, έτσι όπως
μιλώ εγώ με σένα. Και νομίζεις πως δε με τιμά να βλέπη ο κόσμος πως
έρχεται στο σπίτι μου τόσο συχνά ένα πρόσωπο της τάξεως του που με
λέει αγαπητό του φίλο και με μεταχειρίζεται σαν να ήμουν όμοιός του;
Δεν μπορείς να φαντασθής πόσο καλός είνε για μένα! Μπροστά σ' όλο τον
κόσμο μου κάνει τόσες περιποιήσεις που κι' εγώ ο ίδιος πάω να χάσω
το μυαλό μου.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πώς να μη σου κάνη τον καλό και να μη σε περιποιήται αφού διαρκώς
τον δανείζεις χρήματα;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και δεν είνε τιμή για μένα να δανείζω χρήματα σ' έναν άνθρωπο της
τάξεώς του; Και τι λιγώτερο μπορώ να κάνω σ' έναν ευγενή, που με
λέει αγαπητό του φίλο;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και αυτός ο ευγενής τι κάνει για σένα;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πράγματα που θα σηκωθή ο νους σου όταν τα μάθης.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σαν τι πράγματα;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ως εδώ! Δεν μου επιτρέπεται να εξηγηθώ. Αρκεί πως αν του δανείζω
χρήματα, θα μου τα επιστρέψη· και γρήγορα μάλιστα.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, περίμενέ τα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα μας τα επιστρέψη. Δεν μου το είπε;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, ναι, δε θα λείψη.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μου ωρκίσθη στην αριστοκρατική του τιμή.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Παραμύθια!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αυτό που σου λέω. Είσαι πολύ πεισματάρα, γυναίκα μου! Σου λέω πως
θα κρατήση το λόγο του· είμαι βέβαιος.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και εγώ είμαι βεβαιοτάτη πως δε θα τον κρατήση, και πως όλες αυτές
οι περιποιήσεις που σου κάνει είνε για να σε ξεγελάη.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σώπα· έρχεται.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και μήπως είνε πλέον τίποτ' άλλο; Έρχεται ίσως ακόμη για να σου
ζητήση κι' άλλα δανεικά. Δεν ξαίρω τι με πιάνει όταν τον βλέπω.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σώπαινε, σου είπα.
ΣΚΗΝΗ Δ'.
ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΩ — ΔΟΡΑΝΤ
ΔΟΡΑΝΤ
Πώς είσθε, αγαπητέ μου φίλε, κύριε Ζουρνταίν;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πολύ καλά, κύριε· σας προσκυνώ.
ΔΟΡΑΝΤ
Και η κυρία Ζουρνταίν πώς είνε;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Η κυρία Ζουρνταίν είνε όπως θέλει.
ΔΟΡΑΝΤ
Ω!... κύριε Ζουρνταίν! Είσθε ο κομψότερος άνθρωπος του κόσμου!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Βλέπετε;
ΔΟΡΑΝΤ
Είσθε θαυμάσιος μ' αυτό το φόρεμα· ούτε βρίσκονται στο παλάτι άλλοι
πειο καλοντυμένοι από σας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αι! αι!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (κατ' ιδίαν)
Τούχει βρη το σφυγμό του.
ΔΟΡΑΝΤ
Για γυρίστε πίσω. Αριστοκρατικότατο!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (κατ' ιδίαν)
Ναι, τόσο βλαξ από πίσω όσο κι' από 'μπρός.
ΔΟΡΑΝΤ
Σας ορκίζομαι, κύριε Ζουρνταίν, είχα μεγάλη ανυπομονησία να σας δω.
Είσθε ο μόνος άνθρωπος που εκτιμώ περισσότερο στον κόσμο. Σήμερα το
πρωί ακριβώς μιλούσα για σας στο παλάτι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μου κάνετε μεγάλη τιμή, κύριε.
ΔΟΡΑΝΤ
Ω! ησυχάσετε, παρακαλώ!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ξαίρω το σέβας που σας οφείλω, κύριε.
ΔΟΡΑΝΤ
Καλέ, ησυχάσετε, παρακαλώ· ας λείπουν τα κομπλιμέντα μεταξύ μας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κύριε...
ΔΟΡΑΝΤ
Ησυχάσετε, σας είπα, κύριε Ζουρνταίν: είστε ο φίλος μου.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Είμαι δούλος σας, κύριε.
ΔΟΡΑΝΤ
Δε θα φορέσω το καπέλλο μου αν δεν το φορέσετε και σεις.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (φορών τον πίλον του)
Προτιμώ να είμαι αγενής παρά οχληρός.
ΔΟΡΑΝΤ
Είμαι οφειλέτης σας, όπως ξαίρετε.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, το ξέρομε και το παραξέρομε.
ΔΟΡΑΝΤ
Μ' εδανείσατε γενναίως και επανειλημμένως διάφορα χρηματικά ποσά
και μ' έχετε υποχρεώσει με τον ευγενέστερο τρόπο του κόσμου.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αστειεύεσθε, κύριε.
ΔΟΡΑΝΤ
Αλλά ξαίρω να επιστρέφω ό,τι με δανείζουν και ν' αναγνωρίζω τη χάρι
που μου κάνουν.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δεν αμφέβαλα ποτέ μου, κύριε.
ΔΟΡΑΝΤ
Θέλω να καθαρίσω το χρέος μου κ' ήλθα εδώ για να λογαριαστούμε.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Καν Ζουρνταίν)
Ε; βλέπεις τι πρόστυχη που είσαι, γυναίκα μου;
ΔΟΡΑΝΤ
Μου αρέσει να πληρώνω τα χρέη μου όσο το δυνατόν γρηγορώτερα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Κυρίαν Ζουρνταίν)
Δε σου τώλεγα εγώ;
ΔΟΡΑΝΤ
Ας δούμε μια στιγμή τι σας οφείλω.
ΖΟΥΡΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Καν Ζουρνταίν).
Βλέπεις τι γελοίες που ήταν οι υποψίες σου;
ΔΟΡΑΝΤ
Θυμάστε καλά όλα τα ποσά που μούχετε δανείσει;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Νομίζω πως τα θυμούμαι. Τάχω σημειώσει. Λοιπόν: σας έδωκα την πρώτη
φορά διακόσια λουδοβίκια.
ΔΟΡΑΝΤ
Μάλιστα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Έπειτα, εκατόν είκοσι.
ΔΟΡΑΝΤ
Μάλιστα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Έπειτα, εκατόν σαράντα.
ΔΟΡΑΝΤ
Πολύ σωστά.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δηλαδή, τετρακόσια εξήντα λουδοβίκια, που μας κάνουν πέντε χιλιάδες
εξήντα φράγκα.
ΔΟΡΑΝΤ
Σωστότατα. Πέντε χιλιάδες εξήντα φράγκα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Χίλια οκτακόσια τριάντα δύο φράγκα στον έμπορο των φτερών, για το
καπέλλο σας.
ΔΟΡΑΝΤ
Ακριβώς.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δύο χιλιάδες επτακόσια ογδοήντα φράγκα στο ράφτη σας.
ΔΟΡΑΝΤ
Μάλιστα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τέσσερες χιλιάδες τριακόσια εβδομήντα εννέα φράγκα και δώδεκα
σόλδια στον έμπορό σας.
ΔΟΡΑΝΤ
Ακριβώς· δώδεκα σόλδια. Ο λογαριασμός είνε σωστότατος.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και χίλια επτακόσια σαράντα οκτώ φράγκα στο σαγματοποιό σας.
ΔΟΡΑΝΤ
Όλα έτσι είνε, όπως τα είπατε. Το όλον;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δέκα πέντε χιλιάδες οκτακόσια φράγκα.
ΔΟΡΑΝΤ
Ακριβέστατα! Δέκα πέντε χιλιάδες οκτακόσια φράγκα. Προσθέσατε ακόμη
δυο χιλιάδες διακόσια που θα μου δώσετε, θα γίνουν ακριβώς δέκα
οκτώ χιλιάδες φράγκα, τα οποία θα σας τα επιστρέψω εις πρώτην
ευκαιρίαν.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ε; δεν τώχα μαντέψει εγώ;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (Ιδιαιτέρως στην Καν Ζουρνταίν).
Σιωπή!
ΔΟΡΑΝΤ
Δυσκολεύεσθε να μου δώσετε το ποσόν που σας ζητώ;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Α! όχι.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν.)
Αυτός ο άνθρωπος σ' αρμέγει σα γελάδα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Κα Ζουρνταίν)
Σιωπή!
ΔΟΡΑΝΤ
Αν δυσκολεύεσθε, ν' αποτανθώ αλλού.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Όχι, κύριε.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν).
Δε θα ευχαριστηθή αν δε σε δη χρεωκοπημένο.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Κα Ζουρνταίν).
Σιωπή, σου λέω!
ΔΟΡΑΝΤ
Αν δυσκολεύεσθε, δεν έχετε παρά να μου το πήτε.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Καθόλου, κύριε.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν).
Είνε ένας πλάνος πρώτης τάξεως.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (Ιδιαιτέρως στην Κα Ζουρνταίν.)
Σώπαινε λοιπόν!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν).
Θα σου ρουφήξη και την τελευταία πεντάρα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Κα Ζουρνταίν.)
Θα σωπάσης, επί τέλους:
ΔΟΡΑΝΤ
Είνε πάμπολλοι άνθρωποι που θα μ' εδάνειζαν με μεγάλη τους χαρά· μα
επειδή είστε ο καλύτερός μου φίλος, ενόμισα ότι θα σας αδικούσα αν
κατέφευγα σε άλλον.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μεγάλη μου τιμή, κύριε· θα γίνη αμέσως η επιθυμία σας.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑIN (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν.)
Τι; θα του δώσης κι' άλλα ακόμη;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στην Κα Ζουρνταίν).
Τι θέλεις να κάνω; Σου πέρασε η ιδέα πως μπορώ ν' αρνηθώ σ' έναν
άνθρωπο, που μίλησε σήμερα το πρωί για μένα στο παλάτι;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν).
Είσαι ένα κορόιδο πρώτης γραμμής.
ΣΚΗΝΗ Ε'.
Οι ανωτέρω — πλην του ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
ΔΟΡΑΝΤ
Μου φαίνεσθε πολύ μελαγχολική. Τι έχετε, κυρία Ζουρνταίν;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δεν ξαίρω τι έχει το κεφάλι μου. Μου φαίνεται πως θα σπάση.
ΔΟΡΑΝΤ
Πού είνε η δεσποινίς κόρη σας; δεν τη βλέπω.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Η δεσποινίς κόρη μου είνε καλά εκεί που είνε.
ΔΟΡΑΝΤ
Δε θέλετε καμμιά απ' αυτές τις ημέρες ναρθήτε μαζί της να δήτε το
μπαλλέτο και την κωμωδία που δίνουν στο παλάτι;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ναι, αλήθεια, έχομε πολλή όρεξι να γελάσωμε, πολλή όρεξι έχομε να
γελάσωμε.
ΔΟΡΑΝΤ
Υποθέτω, κυρία Ζουρνταίν, ότι θα είχατε πολλούς θαυμαστάς στα
νειάτα σας, έτσι ώμορφη και ευχάριστη που θα ήσθε.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Και μήπως με παίρνετε, κύριε, για καμμιά γρηούλα;
ΔΟΡΑΝΤ
Ω! κυρία Ζουρνταίν, συγγνώμην, συγγνώμην! ήμουν αφηρημένος· μου
είχε διαφύγει πως είστε νέα. Σας παρακαλώ, συγχωρήσετε την
αφηρημάδα μου.
ΣΚΗΝΗ ΣΤ'.
Οι ανωτέρω — ZOYPΝΤΑΙΝ
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στον Δουράντ).
Να, διακόσια λουδοβίκεια καλομετρημένα.
ΔΟΡΑΝΤ
Σας είμαι υπόχρεως, κύριε Ζουρνταίν, και επιθυμώ με όλη μου την
καρδιά να σας φανώ χρήσιμος στο παλάτι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Με σκλαβώνετε.
ΔΟΡΑΝΤ
Αν η κυρία Ζουρνταίν επιθυμή να δη πώς διασκεδάζει ο βασιλεύς, της
υπόσχομαι να της προμηθεύσω μια από τις καλύτερες θέσεις της
αιθούσης.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Η κυρία Ζουρνταίν σας ευχαριστεί.
ΔΟΡΑΝΤ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν)
Όπως σας ειδοποίησα με το γραμματάκι μου, η ωραία μας μαρκησία θα
είν' εδώ ύστερ' από λίγο για το μπαλλέτο και για το γεύμα. Εδέχθη
επί τέλους με χίλια παρακάλια μου το δώρο σας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πάμε πειο πέρα, να μη μας ακούν.
ΔΟΡΑΝΤ
Είνε οκτώ ημέρες που δεν σας είδα και επομένως δεν σας είπα τίποτα
για το διαμάντι που μου δώσατε να της προσφέρω εκ μέρους σας. Ως
που να νικήσω τους ενδοιασμούς της εχρειάστηκα να καταβάλω τόσους και
τόσους κόπους. Μόλις σήμερα απεφάσισε να το δεχθή.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πώς της εφάνηκε;
ΔΟΡΑΝΤ
Έξοχο. Και είμαι βέβαιος πως το θαυμάσιο αυτό διαμάντι θα την κάνη
να σχηματίση για σας την καλυτέρα ιδέα.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μακάρι!
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στην Νικολέτα)
Όταν έρχεται εδώ, δεν εννοεί να το κουνήση.
ΔΟΡΑΝΤ
Της έδωσα να νοιώση καλά και την αξία του δώρου και το μέγεθος του
έρωτός σας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Η καλωσύνη σας, κύριε, με σκλαβώνει. Πάω να χάσω το νου μου που
βλέπω έναν άνθρωπο της τάξεώς σας να κατεβαίνη προς χάριν μου και να κάνη
εκείνο που κάνετε σεις για μένα.
ΔΟΡΑΝΤ
Αστειεύεσθε; Μεταξύ φίλων προσέχει κάνεις σε τέτοια πράγματα; Και
δεν θα κάνατε τάχα το ίδιο και σεις για μένα, αν παρουσιάζονταν
περίστασις;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ω! βέβαια, και μ' όλη μου την καρδιά.
Κα ΖΟΥΝΤΑΙΝ (στην Νικολέτα)
Αυτός ο άνθρωπος μου κάθεται στο στομάχι.
ΔΟΡΑΝΤ
Εγώ, τι να σας πω, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσω ένα φίλο μου, δε
δίνω σημασία σε τίποτα, και όταν μου εξεμυστηρεύθητε τον έρωτα που
αισθάνεσθε για τη χαριτωμένη εκείνη μαρκησία, με την οποίαν
συνδέομαι στενώς, είδατε πολύ καλά ότι ευθύς εξ αρχής προσεφέρθην
μόνος μου να σας φανώ χρήσιμος.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Αυτό είν' αλήθεια. Η καλωσύνη σας, σας το είπα, με σκλαβώνει.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στην Νικολέτα)
Μα δε θα φύγη επί τέλους;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τα ταιριάζουν πολύ καλά οι δυο τους.
ΔΟΡΑΝΤ
Επήρατε τον καλύτερο δρόμο για να φθάσετε στην καρδιά της. Οι
γυναίκες τρελλαίνονται να βλέπουν πως ξοδεύουν γι' αυτές. Οι συχνές
σερενάτες σας, τ' αλλεπάλληλα μπουκέτα σας, το θαυμάσιο εκείνο
πυροτέχνημα, το διαμάντι που τη εστείλατε, και το δώρο που της
ετοιμάζετε, όλα αυτά της μιλούν για τον έρωτά σας πολύ καλύτερα από
όλα τα λόγια που θα της ελέγατε εσείς ο ίδιος.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Θα δαπανήσω το παν για ν' ανοίξω το δρόμο της καρδιάς της. Οι
γυναίκες της αριστοκρατίας έχουν για μένα ακατανίκητα θέλγητρα και
είνε μεγάλη τιμή για μένα, τιμή, που είμαι πρόθυμος να την αγοράσω
ακριβώτατα.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στην Νικολέτα)
Ήθελα νάξαιρα τι λένε τόσην ώρα! Πήγαινε σιγά — σιγά να
κρυφακούσης.
ΔΟΡΑΝΤ
Ύστερ' από λίγο θ' απολαύσετε την παρουσία της και τα μάτια σας για
πολλή ώρα θα χορταίνουν.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Για να είμαι εντελώς ελεύθερος, τα κατάφερα να δειπνήση απόψε η
γυναίκα μου στο σπίτι της αδερφής μου και να μείνη εκεί όλη τη
βραδυά.
ΔΟΡΑΝΤ
Εκάνατε πολύ φρόνιμα. Η γυναίκα σας θα μας ήταν εμπόδιο. Διέταξα εκ
μέρους σας το μάγειρο να ετοιμάση ό,τι πρέπει καθώς και ό,τι
χρειάζεται για το μπαλλέτο. Είνε δική μου έμπνευσις, και αν
εκτελεσθή όπως το έχω στο νου μου, είμαι βέβαιος πως θα το βρη...
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (βλέπει την Νικολέτα που κρυφακούει και την ραπίζει).
Να, λοιπόν, αδιάκριτη! (Στον Δοράντ). Θέλετε να παμε έξω;
ΣΚΗΝΗ Ζ'.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ — ΝΙΚΟΛΕΤΑ
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Η περιέργεια μου κόστισε ακριβά, μα μου φαίνεται πως κάποιο λάκκον
έχ' η φάβα. Έλεγαν για κάποια δουλειά που δεν τους συμφέρει να
είστε μπροστά και σεις.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Είνε κάμποσος καιρός, Νικολέτα, που έχω υποψίες για τον άντρα μου.
Ή γελιέμαι ή κάποια ερωτοδουλειά είνε στη μέση· και προσπαθώ ν'
ανακαλύψω. Μα ας μιλήσωμε για την κόρη μου. Ξαίρεις πως ο Κλεόντ
είνε ερωτευμένος μαζί της. Αυτός ο νέος μ' αρέσει πολύ και θα
προσπαθήσω όσο μπορώ να πάρη τη Λουκίλη.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μ' εκάνατε καταχαρούμενη μ' αυτό που λέτε· γιατί αν ο κύριος Κλεόντ
σας αρέση άλλο τόσο μ' αρέσει κ' εμένα ο υπηρέτης του· και θα
ευχόμουν να γίνη ο γάμος μας, την ίδια μέρα που θα γίνη κι' ο δικός
των γάμος.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πήγαινε να τον εύρης και να του πης εκ μέρους μου νάρθη σε λίγο να
μ' εύρη για να ζητήσωμε μαζί τη Λουκίλη από τον άντρα μου.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τρέχω, κυρία, μ' όλη μου την καρδιά και σας βεβαιώ πως καμμιά άλλη
παραγγελία δε θα μου ήταν τόσο καλόδεχτη. Θα ευχαριστηθούν πάρα
πολύ.
ΣΚΗΝΗ Η'.
ΚΛΕΟΝΤ — ΚΟΒΙΕΛ — ΝΙΚΟΛΕΤΑ
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κλεόντ)
Ά! ήρθατε απάνω στην ώρα. Τα συχαρίκια μου! Ό,τι ερχόμουν...
ΚΛΕΟΝΤ (διακόπτων)
Φύγε απ' εδώ, άπιστη, και μη σου πέρασε απ' το νου πως θα με παίξης
με ψεύτικα λόγια.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Έτσι δέχεσθε;
ΚΛΕΟΝΤ (διακόπτων)
Φύγε απ' εδώ, σου είπα, και πήγαινε στη στιγμή να πης στην άπιστη
κυρία σου ότι δε θα μπορέση πεια να με παίζη στα δάκτυλά της.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τι ξαφνικά είν' αυτά πάλι; Αγαπημένε μου Κοβιέλ, πες μου, σε
παρακαλώ, τι σημαίνουν αυτά;
ΚΟΒΙΕΛ
Αγαπημένε μου Κοβιέλ! υποκρίτρια! Τράβα γρήγορα, φύγε από τα μάτια
μου, κακιά, και άφησέ με ήσυχο.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Πώς! και συ;...
ΚΟΒΙΕΛ
Φύγε από τα μάτια μου, σου είπα, και να μη μου ξαναμιλήσης ποτέ
πεια.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (κατ' ιδίαν)
Τι τους έπιασε και τους δυο των; θα πάω να τα πω στην κυρία μου.
ΣΚΗΝΗ Θ'.
ΚΛΕΟΝΤ — ΚΟΒΙΕΛ
ΚΛΕΟΝΤ
Ακούς εκεί να φέρεται έτσι στov πιστότερο και στον πλέον αφωσιωμένο
εραστή του κόσμου!
ΚΟΒΙΕΛ
Είνε φρικτό πράγμα αυτό που μας έκαναν και στους δυο μας,
ΚΛΕΟΝΤ
Να της δείχνω όλη την αγάπη και όλη την τρυφερότητα που μπορεί
κανείς να φαντασθή· να μην αγαπώ κανέναν άλλον στον κόσμο και να μην
έχω καμμιάν άλλη σκέψι στο νου μου παρά μόνον εκείνη· να είνε η μόνη
μου φροντίδα, η μόνη μου λαχτάρα, η μόνη μου χαρά να μη μιλώ παρά
μόνο για κείνη, να μη συλλογίζωμαι παρά μόνο εκείνη· να ονειρεύωμαι
μόνο εκείνη, ν' αναπνέω και να ζω μόνο για 'κείνη, και ποια είνε η
ανταμοιβή όλης αυτής της αγάπης μου; Είχα δυο ημέρες να την 'δω,
που για μένα είνε δυο ολόκληροι αιώνες· την απαντώ τυχαίως στο δρόμο·
η καρδιά μου κτυπά παράφορα, η χαρά μου ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου,
τρέχω κατενθουσιασμένος, και η άπιστη εκείνη στρέφει τα μάτια της
απ' κεί και περνάει βιαστικά σαν να μη με είχε 'δεί ποτέ στη ζωή της.
ΚΟΒΙΕΛ
Το ίδιο παράπονο έχω κ' εγώ.
ΚΛΕΟΝΤ
Πες μου, Κοβιέλ· μπορεί να γίνη στον κόσμο άλλη πειο άπιστη και
πειο αχάριστη από τη Λουκίλη;
ΚΟΒΙΕΛ
Και μπορεί να γίνη, κύριε, άλλη πειο εξωλεστάτη από τη Νικολέτα;
ΚΛΕΟΝΤ
Ύστερα από τόσες θυσίες, από τόσους αναστεναγμούς, από τόσους
πόθους που είχα γι' αυτήν!
ΚΟΒΙΕΛ
Ύστερ' από τόση περιποίησι και τόσες φροντίδες και τόσες δουλειές
που της έκανα στην κουζίνα!
ΚΛΕΟΝΤ
Τόσα δάκρυα που έχυσα στα πόδια της!
ΚΟΒΙΕΛ
Τόσους κουβάδες νερό που έβγαλα από το πηγάδι για χάρι της!
ΚΛΕΟΝΤ
Τόση φλόγα που αισθάνθηκα γι' αυτήν, να την αγαπώ πειο πολύ από τον
εαυτό μου!
ΚΟΒΙΕΛ
Τόση φλόγα που μ' έπαιρνε απ' τα μούτρα να γυρίζω τη σούβλα για να
μην κουράζετ' εκείνη!
ΚΛΕΟΝΤ
Μ' αποφεύγει με περιφρόνησι.
ΚΟΒΙΕΛ
Μου γυρίζει την πλάτη αναιδέστατα.
ΚΛΕΟΝΤ
Απιστία, που της χρειάζεται η μεγαλύτερη τιμωρία του κόσμου.
ΚΟΒΙΕΛ
Προδοσία, που της χρειάζονται χίλιες μπάτσες
ΚΛΕΟΝΤ
Μην τολμήσης, σε παρακαλώ, να μου ξαναμιλήσης ποτέ γι' αυτήν.
ΚΟΒΙΕΛ
Εγώ, κύριε; ο Θεός να με φυλάξη!
ΚΛΕΟΝΤ
Να μη σκεφθής ποτέ να μου δικαιολογήσης την απιστία της.
ΚΟΒΙΕΛ
Μη φοβάστε.
ΚΛΕΟΝΤ
Όσα λόγια κι' αν μου πης για να την υπερασπισθής, σε τίποτα δε θα
ωφελήσουν.
ΚΟΒΙΕΛ
Ποιος σκέφτηκε τέτοιο πράγμα;
ΚΛΕΟΝΤ
Θα είμαι πάντοτε θυμωμένος και θα ξεκόψω κάθε σχέσι μαζί της.
ΚΟΒΙΕΛ
Συμφωνώ.
ΚΛΕΟΝΤ
Αυτός ο κύριος κόμης που έρχεται στο σπίτι της, της μπήκε,
φαίνεται, στο μάτι και ξιππάστηκε το μυαλό της από τους τίτλους
του. Μα έννοια σου, δε θ' αφήσω εγώ να λάμψη η απιστία της, ούτε θα
την αφήσω να μ' εγκαταλείψη έτσι. Θα κάνω ό,τι μπορώ να της χαλάσω
τα σχέδια.
ΚΟΒΙΕΛ
Πολύ καλά το λέτε. Κ' εγώ το ίδιο λογαριάζω να κάνω.
ΚΛΕΟΝΤ
Βοήθησέ με να μείνω αμετάτρεπτος στην απόφασί μου και να πετάξω από
την καρδιά μου και το τελευταίο λείψανο του έρωτος που είχα για
κείνην. Σ' εξορκίζω να μου την κατηγοράς όσο μπορείς περισσότερο.
Να μου την ζωγραφίζης με τέτοιον τρόπο, που να με κάνης να την
αποστρέφωμαι· και για να την αηδιάσω, παράστησέ μου όλα τα
ελαττώματα που βρίσκεις απάνω της.
ΚΟΒΙΕΛ
Αυτή, κύριε; μια κερατσίτσα, μια υποκρίτρια! Αυτό δα της έλειπε, να
την ερωτευθήτε κι' όλας! Δεν έχει τίποτα που να την ξεχωρίζη από
τις άλλες. Μπορείτε να βρήτε εκατό χιλιάδες καλύτερες της. Πρώτα —
πρώτα, τα μάτια της είνε μικρά.
ΚΛΕΟΝΤ
Αυτό είν' αλήθεια, τα μάτια της είνε μικρά· μα είνε τα πλέον
φωτερά, τα πλέον λαμπερά, τα πλέον διαπεραστικά και τα πλέον
συγκινητικά μάτια που υπάρχουν σ' όλο τον κόσμο.
ΚΟΒΙΕΛ
Το στόμα της είνε μεγάλο.
ΚΛΕΟΝΤ
Ναι· μα είνε το πειο χαριτωμένο απ' όλα τα στόματα· στόμα που
εμπνέει πόθους. Είνε το ελκυστικώτερο και το ερωτικώτερο στόμα του
κόσμου.
ΚΟΒΙΕΛ
Όσο για το ανάστημά της, δεν μπορεί βέβαια να την πη κανείς ψηλή.
ΚΛΕΟΝΤ
Όχι· μα είνε ψηλή και καλοκαμωμένη.
ΚΟΒΙΕΛ
Προσποιημένη σε ό,τι λέει και σε ό,τι κάνει.
ΚΛΕΟΝΤ
Αυτό είν' αλήθεια' μα έχει χάρι σε όλα της· και οι τρόποι της είνε
ελκυστικοί· έχουν ένα κάποιο θέλγητρο που το αισθάνεται κανείς ως
μέσα στην καρδιά του.
ΚΟΒΙΕΛ
Όσο για εξυπνάδα...
ΚΛΕΟΝΤ
Α! είν' έξυπνη, Κοβιέλ· έχει μια εξυπνάδα λεπτή και ευγενική.
ΚΟΒΙΕΛ
Η κουβέντα της...
ΚΛΕΟΝΤ
Η κουβέντα της είνε χαριτωμένη.
ΚΟΒΙΕΛ
Είνε πάντοτε σοβαρή.
ΚΛΕΟΝΤ
Αμ' τι! τα γέλια και τα χάχανα σ' αρέσουν; Και υπάρχει στον κόσμο
αναιδέστερο πράγμα από τις γυναίκες που γελούν σε κάθε ψύλλου
πήδημα;
ΚΟΒΙΕΛ
Και τέλος, είνε η πειο πεισματάρα του κόσμου.
ΚΛΕΟΝΤ
Ναι, είνε πεισματάρα, συμφωνώ πληρέστατα· μα στις ώμορφες όλα
ταιριάζουν όλα πρέπει να τα υποφέρη κανείς από τις ώμορφες.
ΚΟΒΙΕΛ
Μα αφού τα βρίσκετε όλα έτσι, θα πη πως θέλετε να την αγαπάτε
αιωνίως.
ΚΛΕΟΝΤ
Εγώ; προτιμώ να πεθάνω· θα την μισώ όσο την αγαπούσα.
ΚΟΒΙΕΛ
Μα πώς; αφού τη βρίσκετε τόσο τέλεια;
ΚΛΕΟΝΤ
Ακριβώς γι' αυτό και η εκδίκησί μου θα είνε φρικτή· ακριβώς γι'
αυτό θα δείξω τη δύναμι της καρδιάς μου· θα τη μισήσω, θα την
εγκαταλείψω, όσο ώμορφη, όσο θελκτική, όσο αξιαγάπητη κ' αν τη
βρίσκω. Νά την.
ΣΚΗΝΗ Ι'.
Οι ανωτέρω. — ΛΟΥΚΙΛΗ — ΝΙΚΟΛΕΤΑ
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στη Λουκίλη)
Εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να το ξηγήσω.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Αυτό που σου είπα θα είνε.
ΚΛΕΟΝΤ (στον Κοβιέλ)
Δε θα της μιλήσω καθόλου.
ΚΟΒΙΕΛ
Κ' εγώ το ίδιο θα κάνω.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Τι συμβαίνει, Κλεόντ; τι έχεις;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μα τι έχεις, Κοβιέλ;
ΛΟΥΚΙΛΗ (στον Κλεόντ)
Γιατί είσαι λυπημένος;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ)
Γιατί έχεις κατεβασμένα μούτρα;
ΛΟΥΚΙΛΗ (στον Κλεόντ)
Έχασες τη φωνή σου, Κλεόντ;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ)
Βουβάθηκες, Κοβιέλ;
ΚΛΕΟΝΤ
Αυτό λέγεται θράσος!
ΚΟΒΙΕΛ
Αυτό λέγεται αδιαντροπιά!
ΛΟΥΚΙΛΗ
Υποθέτω πως θα σε τάραξε η σημερινή μας συνάντησις.
ΚΛΕΟΝΤ (στον Κοβιέλ)
Α! α! το ξαίρει τι έκανε.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ)
Το πρωινό μας συναπάντημα, φαίνεται, σ' έκανε και πήρες φωτιά.
ΚΟΒΙΕΛ (στον Κλεόντ)
Κατάλαβε τη βρωμοδουλειά της.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Δεν είν' αλήθεια, Κλεόντ, πως γι' αυτό είσαι θυμωμένος;
ΚΛΕΟΝΤ
Ναι, άπιστη, γι' αυτό, αφού καλά και σώνει θέλεις να μιλήσω. Σου
λέγω λοιπόν πως η απιστία σου δε θα θριαμβεύση όπως το φαντάζεσαι.
Θα διαλύσω πρώτος εγώ κάθε σχέσι μαζί σου και δε θα με διώξης πρώτη
εσύ. Δε θα μου είνε εύκολο, βέβαια, να νικήσω τον έρωτα που
αισθάνομαι για σένα. Θα μου κοστίση πολύ, δεν είνε ζήτημα, θα υποφέρω
κάμποσο καιρό, μα θα το κατορθώσω. Και προτιμώ να σχίσω την καρδιά μου
παρά να υποχωρήσω.
ΚΟΒΙΕΛ (στη Νικολέτα)
Απαράλλαχτα κι' εγώ.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Πολύς θόρυβος για το τίποτα! Θα σου εξηγήσω αμέσως, Κλεόντ, ποιος
ήταν ο λόγος που σε απέφυγα σήμερα το πρωί.
ΚΛΕΟΝΤ (προσπαθεί να την αποφύγη).
Όχι· δε θέλω ν' ακούσω τίποτα.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ)
Θα σου πω το λόγο που μας ανάγκασε να φύγωμε έτσι βιαστικά.
ΚΟΒΙΕΛ (προσπαθεί να την αποφύγη)
Δε θέλω τίποτα ν' ακούσω.
ΛΟΥΚΙΛΗ (ακολουθούσα τον Κλεόντ)
Σήμερα το πρωί...
ΚΛΕΟΝΤ (απομακρυνόμενος χωρίς να την κυττάζη.)
Όχι, σου είπα.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (ακολουθούσα τον Κοβιέλ).
Σήμερα...
ΚΟΒΙΕΛ (απομακρυνόμενος χωρίς να την κυττάζη.)
Όχι, προδότρα!
ΛΟΥΚΙΛΗ
Άκου λοιπόν.
ΚΛΕΟΝΤ
Τίποτα!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Άφησε με να σου μιλήσω.
ΚΟΒΙΕΛ
Είμαι κουφός.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Κλεόντ!
ΚΛΕΟΝΤ
Όχι.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Κοβιέλ!
ΚΟΒΙΕΛ
Τίποτα!
ΛΟΥΚΙΛΗ
Στάσου.
ΚΛΕΟΝΤ
Παραμύθια!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Άκουσέ με.
ΚΟΒΙΕΛ
Κολοκύθια!
ΛΟΥΚΙΛΗ
Μια στιγμή μόνο.
ΚΛΕΟΝΤ
Καθόλου.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μα κάνε λίγη υπομονή.
ΚΟΒΙΕΛ
Ταραρά!
ΛΟΥΚΙΛΗ
Δυο λέξεις μόνο.
ΚΛΕΟΝΤ
Όχι, τέλειωσε πεια.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Μια λέξι.
ΚΟΒΙΕΛ
Πάει πεια, πάει.
ΛΟΥΚΙΛΗ (σταματώσα.)
Αι! λοιπόν, αφού δε θέλεις ν' ακούσης, έχε τη γνώμη σου και κάνε
όπως σου αρέσει.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (σταματώσα επίσης.)
Αφού κάνεις έτσι, πάρτο όπως θέλεις.
ΚΛΕΟΝΤ (βαίνων προς την Λουκίλην)
Ας ακούσωμε λοιπόν για ποιο λόγο μου φέρθηκες όπως μου φέρθηκες.
ΛΟΥΚΙΛΗ (αποφεύγουσα τον Κλεόντ.)
Δεν έχω όρεξι πλέον να σου το πω.
ΚΟΒΙΕΛ (βαίνων προς την Νικολέταν.)
Λέγε λοιπόν, τι ήθελες να μου πης;
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (αποφεύγουσα επίσης τον Κοβιέλ.)
Δε θέλω πλέον τίποτα να μάθης.
ΚΛΕΟΝΤ (ακολουθών την Λουκίλην.)
Λέγε μου λοιπόν.
ΛΟΥΚΙΛΗ (απομακρυνομένη χωρίς να τον κυττάζη).
Όχι, τίποτα δε θα πω.
ΚΟΒΙΕΛ (ακολουθών την Νικολέταν.)
Πες μου.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (απομακρυνομένη χωρίς να τον κυττάζη)
Όχι, δε λέω τίποτα.
ΚΛΕΟΝΤ
Σου το ζητώ για χάρι.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Όχι, σου είπα.
ΚΟΒΙΕΛ
Λυπήσου με.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τίποτα.
ΚΛΕΟΝΤ
Σε παρακαλώ.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Άφησέ με.
ΚΟΒΙΕΛ.
Σ' εξορκίζω.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τράβ' από 'δω.
ΚΛΕΟΝΤ
Λουκίλη!
ΚΟΒΙΕΛ
Νικολέτα!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Τίποτα!
ΚΛΕΟΝΤ
Για το Θεό.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Δε θέλω.
ΚΟΒΙΕΛ
Λέγε μου.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Καθόλου.
ΚΛΕΟΝΤ
Διώξε την αμφιβολία μου.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Όχι δε θα κάνω τίποτα.
ΚΟΒΙΕΛ
Καταλάγιασε το μυαλό μου.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Όχι, δεν έχω καμμιά όρεξι.
ΚΛΕΟΝΤ
Αι! λοιπόν, αφού τόσο λίγο σε μέλει για τη λύπη μου και δε
σκέπτεσαι να δικαιολογήσης το πρωινό σου φέρσιμο στον έρωτά μου,
είνε η τελευταία φορά που με βλέπεις, αχάριστη: φεύγω μακριά από
σένα, να πεθάνω από λύπη κι' από έρωτα.
ΚΟΒΙΕΛ (στη Νικολέτα)
Κ' εγώ, θα τον ακολουθήσω κ' εγώ.
ΛΟΥΚΙΛΗ (στον Κλεόντ που βαίνει να εξέλθη).
Κλεόντ!
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ που ακολουθεί τον Κλεόντ)
Κοβιέλ!
ΚΛΕΟΝΤ (σταματών)
Ε;
ΚΟΒΙΕΛ (σταματών)
Τι είπες;
ΛΟΥΚΙΛΗ
Πού πηγαίνεις;
ΚΛΕΟΝΤ
Εκεί που σου είπα.
ΚΟΒΙΕΛ
Πάμε να πεθάνωμε.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Πηγαίνεις να πεθάνης, Κλεόντ;
ΚΛΕΟΝΤ
Ναι, σκληρή, αφού το θέλεις.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Εγώ θέλω να πεθάνης;
ΚΛΕΟΝΤ
Ναι, το θέλεις.
ΛΟΥΚΙΛΗ
Ποιος σου το είπε αυτό;
ΚΛΕΟΝΤ (πλησιάζων την Λουκίλη)
Μα δε θα πη πως θέλεις να πεθάνω, αφού δε θέλεις να διώξης τις
υποψίες μου;
ΛΟΥΚΙΛΗ
Εγώ φταίω; Αν ήθελες ν' ακούσης, θα σου έλεγα πως σήμερα το πρωί
σου φέρθηκα μ' αυτό τον τρόπο γιατ' ήταν μια γρηά θεία μου. Μόνο
αν πλησιάση ένας νέος μια κόρη φαντάζεται πως την ατιμάζει. Μας
το λέει διαρκώς και θέλει να μας παραστήση όλους τους άνδρες για
διαβόλους που οφείλομε να τους αποφεύγωμε.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ)
Αυτό ήταν όλο κι' όλο.
ΚΛΕΟΝΤ
Μου λες αλήθεια, Λουκίλη;
ΚΟΒΙΕΛ (στη Νικολέτα.)
Να σε πιστέψω;
ΛΟΥΚΙΛΗ (στον Κλεόντ.)
Σου λέω όλη την αλήθεια.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ (στον Κοβιέλ.)
Έτσι, όπως το είπε.
ΚΟΒΙΕΛ (στον Κλεόντ.)
Να το πιστέψωμε;
ΚΛΕΟΝΤ
Α! Λουκίλη, πώς με μια λέξι από το στόμα σου ξαίρεις να γιατρεύης
όλους τους πόνους της καρδιάς μου, και με πόση ευκολία πιστεύομε
εκείνους που αγαπούμε!
ΚΟΒΙΕΛ
Πώς ξαίρουν να μας καταφέρουν αυτές οι γυναίκες του διαόλου!
ΣΚΗΝΗ ΙΑ'.
Οι ανωτέρω — ΚΥΡΙΑ ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Χαίρω πολύ που σε βλέπω, Κλεόντ. Ήρθες εγκαίρως· έρχεται ο άντρας
μου· ετοιμάσου να του ζητήσης τη Λουκίλη.
ΚΛΕΟΝΤ
Α! κυρία μου, τι γλυκά που είνε για μένα αυτά τα λόγια σας και πόσο
κολακεύουν τους πόθους μου! Μου ήταν δυνατόν ν' ακούσω πειο
ευχάριστη διαταγή και να δεχθώ πειο πολύτιμη χάρι;
ΣΚΗΝΗ ΙΒ'.
Οι ανωτέρω — ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ.
ΚΛΕΟΝΤ
Δεν ηθέλησα, κύριε, ν' αναθέσω σε κανέναν άλλον να σας πη εκείνο
που σκέπτομαι προ πολλού. Μ' ενδιαφέρει τόσο πολύ, ώστε απεφάσισα
να σας το πω μόνος μου. Χωρίς περιστροφάς λοιπόν, σας παρακαλώ να μου
κάνετε τη μεγάλη τιμή να με δεχθήτε για γαμπρό σας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Πριν σας απαντήσω, κύριε, σας παρακαλώ να μου πήτε αν είσθε
αριστοκράτης.
ΚΛΕΟΝΤ
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα εδυσκολεύοντο πολύ ν' απαντήσουν σ'
αυτή την ερώτησι· θ' απαντούσαν ναι ορθά κοφτά. Είναι ένας τίτλος,
που τον οικειοποιείται κανείς πολύ εύκολα, και σήμερα, κατά
συνήθειαν, επιτρέπεται αυτή η κλοπή. Εγώ όμως, σας ομολογώ, έχω
πολύ διαφορετικές ιδέες ως προς το ζήτημα αυτό. Βρίσκω ότι καμμιά
οικειοποίησις δεν επιτρέπεται σ' έναν έντιμον άνθρωπο και ότι είνε
ανανδρεία να μεταμφιέζουμε την ύπαρξι που μας έδωκε ο Θεός, να
στολιζώμαστε στα μάτια του κόσμου μ' έναν τίτλο κλεμμένο και να
θέλωμε να φαινώμαστε ό,τι δεν είμαστε. Οι πρόγονοί μου, δεν είνε
ζήτημα, κατείχαν αξιοπρεπείς θέσεις· είχα την τιμή να υπηρετήσω έξη
χρόνια στο στρατό, και έχω μια κάποια περιουσία, τόση δηλαδή, όση
μου επιτρέπει να κρατήσω μια κοινωνική θέσι αρκετά ευπρόσωπη· μα μ'
όλα αυτά, δεν εφαντάσθηκα ποτέ μου να επιδιώξω τίτλους, τους οποίους
πολλοί άλλοι στη θέσι μου θα επεδίωκαν· και σας λέγω ειλικρινώς ότι
δεν είμαι καθόλου αριστοκράτης.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δεν τ' ακούω αυτά εγώ, κύριε: η κόρη μου δεν είνε για σας.
ΚΛΕΟΝΤ
Πώς;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Δεν είστε αριστοκράτης, δε θα πάρετε την κόρη μου.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μα τι θέλεις να πης με τ' αριστοκρατιλίκι σου; Μη εμείς είμαστε από
κανένα μεγάλο σόι;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Σώπαινε συ.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Είμαστε τίποτ' άλλο κ' εμείς από απλοί νοικοκυραίοι;
ΖΟΥΡΝΤΑIN
Θα μαζέψης τη γλώσσα σου;
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κι' ο πατέρας σου δεν ήταν έμπορος όπως κι' ο πατέρας ο δικός μου;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι είνε αυτές οι γυναίκες; σ' όλα ανακατώνονται. Αν ο πατέρας σου,
κυρία μου, ήταν έμπορος, τόσο το χειρότερο γι' αυτόν· όσο όμως για
το δικό μου πατέρα, είνε κακά πληροφορημένος όποιος σου είπε πως
ήταν έμπορος. Εκείνο που έχω να σου πω εγώ είνε, ότι θέλω να κάνω
γαμπρό αριστοκράτη.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Για την κόρη σου χρειάζεται ένας σύζυγος ηθικός, τίμιος, πλούσιος
και καλοκαμωμένος, κι' όχι κανένας ασχημομούρης κόντε — πεινάω.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
Αυτό είν' αλήθεια: έχομε δα παράδειγμα το γυιό τον άρχοντα του
χωριού μας, ένα βλάκα και τιποτένιο.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στην Νικολέτα)
Πάψε συ, αυθαδεστάτη, που χώνεσαι σ' όλες τις ομιλίες μας. Έχω
αρκετή περιουσία για την κόρη μου· μόνο η δόξα μου λείπει και θέλω
να την κάνω μαρκησία.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μαρκησία;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μάλιστα, μαρκησία.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ο Θεός τα με φυλάξη από τέτοιο πράγμα!
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τ' αποφάσισα ωρισμένως.
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Εγώ όμως δε θα το δεχθώ ποτέ. Οι συγγένειες με ανωτέρους μας έχουν
πάντοτε κακά αποτελέσματα. Δεν επιθυμώ εγώ, ο γαμπρός μου να
εξευτελίζη στην κόρη μου τους γονείς της και τα παιδιά της να
ντρέπωνται να με λένε γιαγιά τους. Όταν θάρχεται να μου κάνη
επίσκεψι με την άμαξά της και δεν προσέξη κάποτε να χαιρετήση
κανένα γείτονά μου, θάχω ν' ακούω του κόσμου τις κοροϊδίες. Βλέπετε,
θα λένε, την κυρία αυτή μαρκησία, που μας κρατάει τόση πόζα; είνε η
κόρη του κυρ Ζουρνταίν. Όταν ήταν μικρή το θεωρούσε χαρά της να
παίζη τις κουμπάρες μαζί μας. Δεν ήταν δα άλλοτε τόσο σπουδαίο
υποκείμενο όπως θέλει να μας περάση τώρα. Οι παπούδες της πουλούσαν
πανικά. Μάζεψαν για τα παιδιά τους περιουσία, που θα την πληρώνουν
ίσως ακριβά τώρα στον άλλον κόσμο· γιατί κανένας τίμιος άνθρωπος δεν
μπορεί να γίνη πλούσιος. Εμένα δε μ' αρέσουν καθόλου αυτές οι
κακογλωσσιές και θέλω ο γαμπρός μου να μου το θεωρή χάρι που παίρνει
την κόρη μου και να μπορώ να του λέω: κάτσε, γαμπρέ μου, να φας μαζί
μας.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μικρομυαλιές! να θέλη κανείς να μένη πάντοτε στα χαμηλά. Πάψε, σε
παρακαλώ: η κόρη μου θα γίνη μαρκησία, στο πείσμα όλου του κόσμου.
Kι' αν με θυμώσης περισσότερο, θα την κάνω δούκισσα. (φεύγει).
ΣΚΗΝΗ ΙΓ'.
Οι ανωτέρω πλην του ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κα ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μην αποθαρρύνεσαι ακόμη, Κλεόντ. (στην Λουκίλη). Έλα μαζί μου, κόρη
μου, και πήγαινε να πης του πατέρα σου, πως, αν δε σου τον δώση,
δεν εννοείς να παντρευθής με κανένα.
ΣΚΗΝΗ ΙΔ'.
ΚΛΕΟΝΤ — ΚΟΒΙΕΛ
ΚΟΒΙΕΛ
Τα καταφέρατε με τα ευγενικά σας αισθήματα.
ΚΛΕΟΝΤ
Τι τα θέλεις; αυτές είνε οι ιδέες κι' ούτε μπορώ να τις αλλάξω.
ΚΟΒΙΕΛ
Μα είστε στα σωστά σας να τον παίρνετε στα σοβαρά έναν τέτοιον
άνθρωπο; Δε βλέπετε πως είνε τρελλός; Τι σας κοστίζει να κάνετε πως
συμμορφώνεστε με τις μούρλιες του;
ΚΛΕΟΝΤ
Έχεις δίκιο μα δεν το φανταζόμουν πως έπρεπε να δώσω εξετάσεις για
αριστοκράτης, για να γίνω γαμπρός του κυρίου Ζουρνταίν.
ΚΟΒΙΕΛ (γελά)
Χα! χα! χα!
ΚΛΕΟΝΤ
Γιατί γελάς;
ΚΟΒΙΕΛ
Μούρθε μια ιδέα: να του παίξωμε ένα παιγνίδι, για να κατωρθώσετε
εκείνο που θέλετε.
ΚΛΕΟΝΤ
Σαν τι;
ΚΟΒΙΕΛ
Είνε μια ιδέα πολύ, πολύ κωμική.
ΚΛΕΟΝΤ
Δηλαδή;
ΚΟΒΙΕΛ
Έχει γίνει μια κάποια μασκαράτα, που ταιριάζει μια χαρά στην
περίστασι. Θα τους κουβαλήσω εδώ. Αυτό, εννοείται μυρίζει λίγο
φάρσα· μα όταν έχη κανείς να κάνη μ' έναν τέτοιον άνθρωπο, όλα
μπορεί να τα καταπιαστή· δεν είνε ανάγκη να πολυσκοτίζεται· αυτός
μπορεί να παίξη θαυμάσια το ρόλο του και να πιστέψη ευκολώτατα και
τις χοντροειδέστερες ψευτιές που θα του πούμε. Έχω και τους
ηθοποιούς και τα ρούχα όλα έτοιμα. Αφήστέ το απάνω μου.
ΚΛΕΟΝΤ
Μα δώσε μου να καταλάβω...
ΚΟΒΙΕΛ (τον διακόπτει)
Θα σας τα ξηγήσω όλα. Πάμε τώρα· έρχεται.
ΣΚΗΝΗ ΙΕ'.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Τι διάβολο! όλοι τάχουν μαζί μου, γιατί μ' αρέσει η αριστοκρατία·
κι' όμως εγώ δε βρίσκω τίποτα ωμορφότερο από το να συναναστρέφωμαι
την αριστοκρατία. Αυτή είνε η μόνη δόξα και ο μόνος πολιτισμός, και
θα προτιμούσα να είχα δυο δάκτυλα λιγώτερα στο κάθε μου χέρι μα να
είχα γεννηθή κόμης ή μαρκήσιος.
ΣΚΗΝΗ Ις'.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ — ΕΙΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ
ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Κύριε, ήρθε ο κύριος κόμης και κρατεί από το χέρι μια κυρία.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ω! Θεέ μου! κ' έχω ακόμη μερικές παραγγελίες! Πες τους πως θα
γυρίσω αμέσως.
ΣΚΗΝΗ ΙΖ'.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ — ΔΟΡΑΝΤ — Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ
ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Ο κύριος είπε πως θα γυρίση αμέσως.
ΔΟΡΑΝΤ
Πολύ καλά.
ΣΚΗΝΗ ΙΗ'.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ — ΔΟΡΑΝΤ
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Δεν ξαίρω, κύριε Δοράντ· αυτό που κάνω μου φαίνεται πολύ παράξενο
πράγμα· νάρθω μαζί σας σ' ένα σπίτι που δε γνωρίζω κανένα.
ΔΟΡΑΝΤ
Μα ποιο άλλο μέρος θα διάλεγεν ο έρως μου για να σας περιποιηθή,
αφού από φόβο του κόσμου, δε θέλετε ούτε στο σπίτι σας ούτε στο
δικό μου σπίτι;
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Μα δεν εννοείτε πως μέρα με την ημέρα δένομαι περισσότερο μαζί σας,
αφού δέχομαι, χωρίς να το καταλαβαίνω, όλας τας ενδείξεις του
έρωτός σας; Του κάκου προσπαθώ ν' αντισταθώ· μ' αναγκάζετε να
υποχωρώ, κ' έχετε τόση ευγένεια στην επιμονή σας, που, χωρίς να το
θέλω, δεν μπορώ ν' αντιτείνω σε καμμιά σας επιθυμία. Αρχίσατε από
της συχνές επισκέψεις, ύστερα ήρθαν οι εκμυστευρεύσεις, ύστερα οι
σερενάτες και τα δώρα. Εναντιώθηκα σε όλα αυτά, μα εσείς επιμείνατε,
και σιγά — σιγά ενικήσατε τη θέλησί μου. Καθώς βλέπετε, σε όλα
υποχωρώ και φοβούμαι πως στο τέλος θα με πείσετε να δεχθώ και το γάμο
που τόσο αποφεύγω.
ΔΟΡΑΝΤ
Και όμως, αγαπητή μου κυρία, έπρεπε να τον είχατε πλέον δεχθή:
είσθε χήρα και εξαρτάσθε μόνο από τον εαυτό σας· είμαι κύριος του
εαυτού μου και σας αγαπώ περισσότερο από τη ζωή μου: Τι σας εμποδίζει
να με κάμετε ευτυχή από σήμερα;
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Μα, κύριε Δοράντ, για να ζήσουν δύο άνθρωποι ευτυχείς μαζί, πρέπει
να έχουν και ο ένας και ο άλλος πολλά προσόντα· και βλέπομε πολλάκις
ανθρώπους λογικωτάτους, που είνε ζήτημα αν μπορούν να ζήσουν μαζί
ευχαριστημένοι.
ΔΟΡΑΝΤ
Μου φαίνεται πολύ αστείο, κυρία μου, να βρίσκετε τόσες δυσκολίες
και ούτε πρέπει να κρίνετε όλους τους γάμους από τον πρώτο γάμο
σας.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Οπωσδήποτε, επανέρχομαι στο αιώνιο ζήτημα· τα έξοδα που κάνετε για
μένα με ανησυχούν για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί με υποχρεώνουν
περισσότερο απ' ό,τι θα ήθελα· και δεύτερον, γιατί είμαι βεβαία,
και μη σας κακοφαίνεται, ότι σας κοστίζουν πολύ· πράγμα, που δεν το
επιθυμώ καθόλου.
ΔΟΡΑΝΤ
Α! κυρία μου, τιποτένια πράγματα· δεν είναι λόγος...
ΔΟΡΙΜΕΝΗ (διακόπτουσα)
Ξαίρω τι λέω· και μαζί με όλα τ' άλλα, το διαμάντι που με
αναγκάσατε να δεχθώ, κοστίζει..
ΔΟΡΑΝΤ (διακόπτων)
Α! σας παρακαλώ, μη δίνετε τόση μεγάλη αξία σ' ένα πράγμα, που ο
έρως μου δεν το βρίσκει άξιο για σας και... Να και ο οικοδεσπότης.
ΣΚΗΝΗ ΙΘ'.
Οι ανωτέρω — ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (αφού έκανε δύο υποκλίσεις και επλησίασε πολύ την
Δοριμένην.)
Ολίγο μακρύτερα, κυρία μου.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Πώς;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Ένα βήμα, σας παρακαλώ.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Τι;
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Οπισθοχωρήσατε λίγο για την τρίτη.
ΔΟΡΑΝΤ
Ο κύριος Ζουρνταίν, κυρία μου, γνωρίζει τους τρόπους του φέρεσθαι.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Κυρία, είναι μεγάλη δόξα για μένα να με θεωρήτε αρκετά τυχερόν,
ώστε να είμαι τόσον ευτυχής που να έχω την τύχην, την οποίαν είχατε
την καλωσύνην να ευαρεστηθήτε να μου κάμετε την τιμήν να με τιμήσετε
με την χάριν της παρουσίας σας· και αν ακόμη είχα την αξίαν να είμαι
άξιος μιας αξίας όπως η ιδική σας, και ο θεός...από φθόνο για την
ευτυχία...με είχε κάνει άξιον...να με θεωρήτε άξιον...των...
ΔΟΡΑΝΤ
Αρκετά, κύριε Ζουρνταίν, αρκετά. Της κυρίας δεν της αρέσουν τα
πολλά κοπλιμέντα και ξαίρει πόσο πνευματωδέστατος είσθε (ιδιαιτέρως
στην Δοριμένη) είναι ένας νοικοκυράκος, αρκετά γελοίος, καθώς
βλέπετε, υπό πάσαν έποψιν.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ (ιδιαιτέρως στον Δοράντ)
Δε θα είναι άσχημα να διασκεδάσωμε λίγο μαζί του.
ΔΟΡΑΝΤ
Κυρία, σας συνιστώ τον καλύτερο φίλο μου.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Είνε μεγάλη τιμή για μένα αυτό που είπατε.
ΔΟΡΑΝΤ
Τέλειος γαλαντόμος.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Πολύ τον εκτιμώ κι' εγώ.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Μα δεν έκανα τίποτ' ακόμα, κυρία μου, για ν' αξίζω αυτή την τιμή.
ΔΟΡΑΝΤ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν).
Προσέξατε προ πάντων να μην της πήτε λέξι για το διαμάντι που της
δώσατε.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (ιδιαιτέρως στον Δοράντ)
Δεν μπορώ τουλάχιστον να την ρωτήσω πως το βρίσκει;
ΔΟΡΑΝΤ (ιδιαιτέρως στον Ζουρνταίν)
Τι; για όνομα του Θεού! Θα είνε πολύ πολύ πρόστυχο εκ μέρους σας·
και για να φανήτε αληθινά ευγενής, πρέπει να κάνετε πως δεν της το
δώσατε σεις. (Μεγαλοφώνως). Ο κύριος Ζουρνταίν λέγει, κυρία μου,
πως είνε κατενθουσιασμένος για την επίσκεψί σας.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Πολύ με τιμά.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στον Δοράντ)
Με υποχρεώσατε, κύριε, που μιλήσατε έτσι για μένα!
ΣΚΗΝΗ Κ'.
Οι ανωτέρω — ΥΠΗΡΕΤΗΣ
ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Το τραπέζι είν' έτοιμο, κύριε.
ΔΟΡΑΝΤ (στον Ζουρνταίν)
Δεν μπορείτε να φαντασθήτε τι κόπους έκανα για να την πείσω ναρθή.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ (στον Δοράντ)
Δεν ξαίρω πως να σας ευχαριστήσω.
ΔΟΡΑΝΤ
Λέγει, κυρία μου, πως είσθε η ωραιοτέρα γυναίκα του κόσμου.
ΔΟΡΙΜΕΝΗ
Τον ευχαριστώ.
ΖΟΥΡΝΤΑΙΝ
Εγώ, κυρία μου, σας ευχαριστώ και..,
ΔΟΡΑΝΤ
Δεν είναι καιρός για το γεύμα;